گدا گدا آقا

نشسته ام بنویسم گدا گدا آقا                                چقدر محترم است این گدای با آقا

                        نشسته ام بنویسم حسن ، كریم ، كرم ،                 مدینه ، سفره ی آقا ، برو بیا ، آقا

                        نشسته ام بنویسم به جای العفوم                                     الهی یا حسن یا كریم یا آقا

                        تو مهربانی ات از دستگیری ات پیداست                    بگیر دست مرا هم تو را خدا آقا

                        دخیل های نبسته شده زیاد شدند                          چرا ضریح نداری ؟ چرا چرا آقا

                                                              تویی كریم كرم زاده من گدا زاده

                                                             مرا خدا به تو داده تو را به من داده

                        همه فقیر تو هستند ما گدا ها هم                          گدای لطف تو هستند خضر و موسی هم

                        سه بار زندگی ات را به این و آن دادی                      هر آنچه داشته بودی و گیوه ات را هم

                        قسم به ایل و تبارت - قسم به طایفه ات                  غلام قاسم و عبدالله توآم با هم

                        عجیب نیست بگردد فرشته دور سرت                       عجیب نیست بگردد علی و زهرا هم

                        من از بهشت به سمت شما سفر كردم                    كه من بهشت بدون تو را نمی خواهم

                                                            بدون عشق مسلمان شدن نمی ارزد

                                                            بدون مهر تو انسان شدن نمی ارزد

                          ندیـــده انــــد افاضــــات آفتــــابت را                             نخوانده است كسی سطری از كتابت را

                        به دستهای گدایان فقط دعا دادند                            به چشم های تو دادند استجابت را

                        چرا غلام نداری ؟ مگر كه  ما مُردیم              نشسته ایم ببینیم انتخابت را

                        تو تكسواری حتی كسی شبیه حسین                    عجیب نیست بگیرد اگر ركابت را

                        نه كه نظر نخوری- نه - مدینه می میرد                    اگر كه دست علی وا كند نقابت را

                                                               نقاب خویش بیفكن مرا دچار كنی

                                                              نقاب خویش بیفكن كه تار و مار كنی

                        نشسته ام بنویسم كه قامتت طوباست                   نگات مثل علی و صدات مثل خداست

                        نشسته ام بنویسم علی است بابایت                     نشسته ام بنویسم كه مادرت زهراست

                        نشسته ام بنویسم هزار ای والله                            هنوز هم كه هنوز است پرچمت بالاست

                        سكوت كردی اما حسین شهر شدی                        سكوت كردن تو كربلاست - عاشوراست

                        اگر كه جلوه نكردی همه كم آوردند                           نبود دست تو آری خدا چنین می خواست

                                                              قرار بود كه در صلح - كربلا بشوی

                                                              سكوت پیش بگیری و لافتی بشوی

                        نشسته ام بنویسم كه سفره داری تو                                  همیشه بیشتر از حد انتظاری تو

                        به دست با كرمت می دهی كریمانه                                    به سائلان حسینت هرآنچه داری تو

                        تو نیمه ی رمضانی ولی شب قدری                                     مرا به دست خداوند می سپاری تو

                        اگر بناست بسوزم به هیزم فردا                                          قسم به چادر زهرا نمی گذاری تو

                        نخواستم  بنویسم ولی نفهمیدم                                        چطور شد كه نوشتم حرم نداری تو

                        نوشتم از سر این كوچه ردّ مشو اما                                     نگاه كردم و دیدم چگونه داری تو ...

                        ...تلاش می كنی از مادرت جدا نشوی                                 تلاش می كنی او را حرم بیاری تو

                                                                   مگر چه دیده ای از زندگیت سیر شدی

                                                                   چقدر زود شكسته شدی و پیر شدی

علی اكبر لطیفیان