داغدیده ی امروز...

داغدیده ی امروز، نخل‏های مدینه‏اند که نماز روزانه‏شان را با «قد قامت» گام‏های تو می‏خواندند.

داغدیده ی امروز، ابرهای حجازند که سحرها در آستانه گلخانه ی تو، می‏باریدند.

داغدیده امروز، تراشه‏های قلم‏اند و صفحه‏های کتاب که رایحه مسیحایی‏ات، لابه‏لای سطرهایشان جا مانده است.

آوازه‏ات فراگیر شده است.

گواهی می‏دهم به عشق، که روی دست‏های تو بزرگ شده است؛ به اندوه که خاطره‏ات بود از سال‏های دور؛ به رنج که نسخه اصیل‏اش را دیده بودی در کربلا.

در توان مرگ نیست که این‏همه بردباری را به دوش بگیرد؛ در توان خاک هم نیست. بال‏های تو بزرگ‏تر از میله‏های قفس است.

تو رازهای سر به مهر دانش را گشودی در مکتب‏خانه‏های بصیرت.

تبار دست نوشته‏های حکمت، به نستعلیق نگاه تو برمی‏گردد و خوانده شدن سنگ‏نوشته‏های خلقت، مرهون اشاره‏های توست.

از تلنگری که به جان‏های شیفته زدی، کاروان تمدن در اسلام شتاب گرفته است.

گواهی می‏دهم که...

گواهی می‏دهم به توحید که زیستن ات، تجلی‏گاه توحید بود در زمین، و سجاده‏ات، رو به قبله گل سرخ باز بود.

داغدیده ی امروز، تنها نخل‏های مدینه نیست؛ داغدیده ی امروز، روح و روان همه کسانی است که با قطب‏نمای چشم تو می‏گردد.

میثم امانی