شب و روز علی علیه السلام

یکی از تابعین(1) از انس بن مالک شنید که آیه کریمه: «آیا آن کسی که شب را به طاعت خدا به سجود و قیام پردازد و از عذاب آخرت ترسان و به رحمت الهی امیدوار است (با آن کس که شب و روز به گناه و نافرمانی خدا مشغول است یکسان است؟)...»(2) در شأن علی بین ابی طالب نازل شده است.

(وی می‌گوید) با شنیدن این سخن به سراغ آن حضرت رفتم تا عبادتش را زیر نظر گیرم. خدا را گواه می‌گیرم که او را دیدم با اصحابش نماز مغرب را خواند و سپس تعقیب نماز را ادامه داد تا این که به نماز عشاء ایستاد؛ بعد از آن داخل خانه شد. (با اجازه) وارد خانه او شدم، در طول شب مشغول نماز و قرائت قرآن بود تا طلوع فجر؛ آن گاه تجدید وضو کرد و به مسجد رفت. نماز صبح را با مردم خواند و تا طلوع خورشید به تعقیب ادامه داد، سپس در مسند قضاوت نشست و به حل و فصل دعاوی و مرافعات مردم پرداخت تا ظهر؛ با تجدید وضو نماز ظهر را به جماعت خواند و تا وقت نماز عصر مشغول تعقیب شد و بعد از نماز عصر دوباره به قضاوت و رسیدگی به امور و مشکلات مردم پرداخت تا هنگام غروب.

من با دیدن این برنامه حضرت در طول شبانه روز از نزد حضرت بیرون آمدم در حالی که می‌گفتم: خدا گواه است که این آیه در شأن علی علیه السلام نازل گردیده است.(3)