ای بنده‌ی من!

خدایا! می‏دانی که گونه‏هایم به نوازش ملایک محتاج است و بی‏کوثرت، هیچ آبی تشنگی روحم را فرو نخواهد نشاند.

بی‏نور مهربانی‏ات، نگاه سردرگمم به سیاهی خواهد رسید.

می‏دانم بی‏مساعدت تو، خوابی سنگین، گوش‏هایم را و قلبم را خواهد ربود.

خدایا! تازه زبان گنگم با تو حرف زدن را می‏آموزد و دست‏هایم، کورمال کورمال به دروازه‏های اجابتت می‏رسد.

خدایا! به تو پناه می‏برم از چشم‏هایی که دوباره گمت کنند و از دست‏هایی که رهایت سازند.

خدایا! به تو پناه می‏برم از جذام بی‏تفاوتی که دوباره به سراغم بیاید.

به تو پناه می‏برم از آنچه از درگاهت رانده شده است.

تو را به هر آنچه خوب است، برای روز مبادایم بمان که بی‏تو پوچ خواهم بود.

خدایا! خوی رمضانی‏ام را از من مگیر.