هلال عید بر ابروی یار

همه چیز، بوی کودکی می‏دهد؛ بوی خوبِ پناه گرفتن فرزند در دست‏های منتظر مادر؛ بوی گرمای آغوش مادر، بوی بی‏خود شدن و به خواب رفتن از این همه نگاه آرام خدا که به قلب‏های مؤمنان روزه‏دار، مثل نسیمی ملایم، وزیدن گرفته است.

یک ماه دهان و زبان و چشم و فکر را از هر چه نخواستی تو، بر کنار داشتیم. دشوار بود، اما به خواست تو بود. چشمی به پاداشت نداشتیم و حالا تو از سرِ بزرگواری بی‏کرانت، ما را به دریای کرامتت راه داده‏ای. چه فطریه دل‏پذیری شده است!... برایت می‏خوانم:

«در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع» و تو می‏شنوی و به رمضان گذشته فکر می‏کنی؛ به یک ماه که سجاده حرف‏های سحریِ من با تو گشوده بود.

چرا پاسخ تو را نمی‏شنوم؟

آه! چه می‏گویم؟ این ستاره‏باران بالای سر، این رضایت قلبی و این روزنه‏های امید که در من آمده است همه پاسخ توست.

پس بار دیگر با همه مؤمنان، به روی آراسته تو می‏گوییم:

«منم که دیده به دیدار دوست کردم باز  چه شکر گویمت ای کار ساز بنده‏نواز»