عید قربان، میثاق با ابراهیم

تو در امتداد کدام خط، به کعبه رسیده ای؟

دستت در دست که بوده است که اینک حجرالأسود را لمس می کنی؟

نام شیرین کدام محبوب، بر زبان و لب های تو نقش بسته است، که بوسه بر حجرالأسود می زنی؟

تو، ای آشنای ابراهیم! ای از تبار اسماعیل و محمّد( صلی الله علیه وآله )!

اینک در شهری گام نهاده ای که نفس های پاک ابراهیم بت شکن، در فضای مسجدالحرام عطر افشانی کرده است.

میان صفا و مروه، به یاد اسماعیل و هاجر، گام می زنی و جوشیدن چشمه زمزم را از زیر پای اسماعیل ذبیح، یاد می کنی .

به خانه توحید که قدم می گذاری، بت شکنی پیامبر و علی ( علیه السلام ) را در سال فتح مکه مرور می کنی و اذان بلال را بر بام کعبه، طواف رسول خدا را بر گرد این خانه، نماز جماعت سه نفری پیامبر و علی و خدیجه را در این مسجد در آغاز بعثت، حمایت حمزه و ابوطالب را، از دعوت پیامبر و ندای قولوا لا اله الا الله تفلحوا را که حضرت رسول، بر فراز کوه ابو قُبیس سر داد و تاکنون در رواق تاریخ، طنین افکن بوده است .

اینجا مکّه است، شهری که شاهد شکنجه بلال و یاسر و سمیّه و عمّار بوده است .

محاصره اقتصادی مسلمین در شِعب ابی طالب همین جا بود . با این همه، آیا مکه جغرافی است یا تاریخ؟

این سرزمین، بارقه های الهی وحی را بر دوش کشیده است . جبرئیل، در فراز حرا نخستین آیات سوره اقرأ . . . را بر قلب خاتم پیامبران نازل کرده است. ندای برترِ الله اکبر، بزرگی و عظمت خدا را به گوش هستی نشانده است.

حال، در کجای زمان و زمینی؟

آن روز نبرد میان توحید و شرک در همین شهر، جاری بود . کلمة الله با مدد گرفتن از ذات جاودانه خدا، پرده های ظلمت را میدرید و نور یکتاپرستی را از حجاز به شرق و غرب جهان آن روز می افشاند .

امروز هم نبرد، ساری و جاری است و ابوجهل های این عصر، کمر به هدم امّت محمّدی بسته اند، امتی به عظمت جهان و به گستردگی زمین، که عصارهای از این نژادها و رنگ ها و زبان های مختلف را که زیر چتر اسلام قرار دارند، در اینجا می بینی .

چرا ما، همچون بلال، سخنگوی توحید نباشیم؟ وهمچون اسماعیل، حنجرهای فدای رضای خدا نداشته باشیم؟!

ما چشمه زمزم را در سینه داریم: محبت اهل بیت. کوثر همیشه فیّاض را سیراب کننده جانها داریم: ولایت .

همین چشمه جوشان، تو را به اینجا رسانده است، تا در حِجر اسماعیل و کنار مقام ابراهیم بایستی و روی جسم و جان را به سوی کعبه بداری .