«مارک پوشی» و کلاهی که بر سر خانواده ها می رود

«مارک پوشی» زمانی مختص به افکار طبقه خاصی از جامعه می شد. قشر مرفه ای که بدون دغدغه پول خرج می کردند و از معتبرترین برندها خرید می کردند. اما امروز دیگر این گونه نیست، سر تا پای هر جوان و نوجوانی را برانداز می کنی، پر است از لباس هایی با مارک های معروف. اما گویا در این قضیه هم سر جوانان کلاه رفته است، چراکه آن ها پول های هنگفت در ازای دریافت پوشاک وطنی پرداخت می کنند.

تب تندی است که این روزها به پیشانی سبک زندگی خیلی ها نشسته و دیگر خیلی فرق می کند که این مارک مربوط به لباس باشد یا وسیله دیگر؛ مهم فقط این است که کالای مورد نظر مُهر یکی از شرکت های تولیدکننده ای را به پیشانی داشته باشد که به اصطلاح امروز «برند» محسوب می شوند.
این روزها خیلی ها حاضرند برای خرید جنس و وسیله ای که نام ترکیه، انگلیس یا کشور صاحب نام در زمینه تولید آن وسیله را با خود به یدک می کشد، چند برابر قیمت همان وسیله و کارایی با نامی غیرآشناتر هزینه کنند.
برای آگاهی از میزان درجه این تب نشسته بر پیشانی جامعه نیاز به مرور آمار و ارقام پیچیده مربوط به واردات لوازم (قاچاق یا غیرقاچاق) نیست فقط کافی است در یک روز عادی و در چند نقطه از شهر به مراکز تجاری غول پیکری سر بزنید که فروشگاه ها یا به اصطلاح خودشان نمایندگی این نام های بزرگ تجاری را در خود جا داده اند.
دیگر خرید از شرکتی که ارزان ترین و بی کیفیت ترین محصولش هزینه زیادی را طلب می کند مختص به قشر خاص و مرفهی نیست که مهم نبودن هزینه ها حتی از ظاهرشان هم مشخص باشد. شما در این فروشگاه ها و نمایندگی ها با انبوه آدم هایی روبه رو می شوید که فقط برایشان آن «مارک» مهم است و حالا این که برای خرید آن متحمل چه حجم از فشار مالی می شوند یا مجبورند برای تهیه اش دور چند نیاز اساسی دیگر خود خط قرمز بکشند، دیگر اهمیت چندانی ندارد.

اواخر دهه ٧٠، مرحله جدیدی از سبک زندگی برای مردم ایران بود. پوشش ها دچار دگرگونی و کم کم مدهای جدید دنیا جایگزین پوشش متداول جامعه ایرانی شد و دامنه این تغییر و تحولات همزمان با پوشش به سایر جنبه های زندگی افراد هم کشیده شد.
در نیمه نخست دهه ٨٠ بود که عده ای شم اقتصادی شان را به کار انداختند و وقتی بازار ایران را برای ورود اجناس خوش نام خارجی مستعد دیدند، اقدام به ورود آنها به کشور از طرق مختلف کردند.
البته باز هم عده ای در کشور اقدام به کپی برداری و طرح هایی همچون عکس خوانندگان غربی، کلماتی به زبان لاتین و... را روی  لوازم مختلف حک و به بازار عرضه کردند. البته این که فرد بخواهد از یکی از محصولات یا لوازمی استفاده کند که در دنیا بسیار خوش نام است و به اصطلاح «برند» محسوب می شود، اشکالی ندارد و به سبک زندگی شخصی هر فردی مربوط می شود اما شاید آسیب این رویه از آن جا آغاز شود که فرد برای تهیه کالایی که نام معتبر داشته باشد، صرف نظر از کارایی، به زحمت افتاده و خود را ملزم بداند که حتما و به هر طریقی که شده آن را تهیه و حتما از آن مارک استفاده کند.
پول های زیادی برای خرید لباس های مارک دار پرداخت می شود. غافل از اینکه بسیاری از این مارک ها در بازار پاچنار به شکل عمده خرید و فروش می شوند.
راسته ای که در آن با فروش انواع مارک های کاغذی، چرمی، کائوچوئی و پلاستیکی، یک پیراهن و شلوار ایرانی به یک جنس خارجی مارک دار تبدیل می شود. مارک هایی که مشتریان و دوستداران استفاده از اجناس خارجی و را جادو می کند.

 در راسته «کیلویی ها» بازار پاچنار مغازه های بی شماری را می توان دید که به فروش انواع مارک های خارجی آن هم به صورت رولهای متری اقدام می کنند.
مارک هایی نظیر دی اند جی، لی، دیزل، نایک، آدیداس، گپ، بوس، لی فورگ، دابر و... که هر کدام بین 75 تا 550 تومان قیمت دارند، ولی نصب هر کدام از آنها به یک لباس می تواند قیمت آن را ده ها برابر افزایش دهد.
خبرنگاری برای بررسی بیشتر موضوع به مغازه ای رفت که سر در آن با حروف درشت نوشته شده است: "سفارش انواع مارک، لیبل و اتیکت پذیرفته می شود".
فروشنده این فروشگاه آلبومی از انواع مارک های تولیدی خود تهیه و برای دریافت سفارش در اختیار مشتری قرار می دهد تا فرد سفارش دهنده علاوه بر رویت انواع مدل ها از قیمت آنها هم مطلع شود.
 محمدیان با بیان اینکه سفارش های کم تر از 5 هزار عدد پذیرفته نمی شود، گفت: انواع مارک های مشابه خارجی و معتبر به تناسب میزان هزینه پرداختی وجود دارد.
این فروشنده معیار تعیین قیمت انواع مارک های پارچه ای را طول و عرض و میزان نخ رنگی بکار رفته در آن عنوان و اظهار کرد: قیمت مارک های پارچه ای که عموما برای لباس های زنانه و نسبتا گران به کار می روند، از 60 تا 300 تومان و گاهی تا 550 تومان متغیر است.
یکی دیگر از فروشندگان مغازه مارک فروشی که عمدتا مارک های کاغذی و چرمی را عرضه می کند در پاسخ به این پرسش که چه کسانی بیشتر خریداران مارک های کیلویی و تقلبی هستند، گفت: بیش تر مشتریان ما مغازه داران و بنکداران مناطق فرمانیه و پاسداران هستند که با خرید پوشاک ایرانی اما با کیفیت و الصاق مارک های تقلبی، آنها را به اسم پوشاک اصل خارجی به مردم می فروشند.
سلطانی با بیان اینکه 90 درصد پوشاک مارک دار و خارجی عرضه شده در مغازه های سطح شهر تقلبی هستند، افزود: اگر قرار باشد یک شلوار اصل خارجی آن هم از نوع مارک دار به دست مصرف کننده ایرانی برسد، یقینا قیمتی کم تر از یک میلیون و 200 هزار تومان نخواهد داشت.
او تصریح کرد: از آنجا که مردم علاقه زیادی به استفاده از لباس و اجناس خارجی دارند، بنابراین تولیدکننده داخلی پوشاک خود را با مارک خارجی به فروش می رساند، چرا که در صورت عرضه تولید خود با نشان ایرانی در واقع تا حد زیادی شانس فروش کالای خود را از دست داده است.
به گفته این فروشنده، قیمت تمام شده تولید شلوارهای جین ایرانی در طرح و مشابه نمونه خارجی حدود 50 تا 60 هزار تومان است، اما با چسباندن مارک تقلبی می توان آن را با قیمتی معادل 200 تا 280 هزار تومان به فروش رساند.

بنابر اظهارات فروشندگان مارک های خارجی بازار پاچنار، در حالی که در تمام دنیا مارک ها و اجناس مارک دار گران قیمت هستند، اما در ایران این مارک ها به صورت کیلویی تهیه و بر پوشاک صدرصد ایرانی چسبانده می شوند تا مشتریان ایرانی هم به خیال خودشان جنس مارک دار بپوشند.
بازار کلاهبرداری همچنان داغ است و جوانان و خانواده هایشان غافل از این موضوع، همچنان پول های زبان بسته را به جیب سودجویان می ریزند، تا همچنان در دورهمی ها، مارک های لباس و کیف و کفش خود را به رخ یکدیگر بکشانند.

منابع: پارسینه/ روزنامه شهروند