مارگارت تاچر سیاست مداری انگلیسی که بانوی آهنین نام داشت

اولین نخست وزیر زن انگلیس، اولین رهبر زن حزب محافظه کار و اصلی ترین متحد «رونالد ریگان» و در سن 87 سالگی بر اثر عارضه قلبی درگذشت.

شیمی دانی که سیاست مدار شد

مارگارت هیلدا رابرتس در 13 اکتبر 1925 در «گرانتهام» شهر کوچکی واقع در 150 کیلومتری شمال لندن متولد گردید. در جوانی پدر و مادرش صاحب یک مغازه خواربارفروشی بودند

در 1951 با «دنیس تاچر» از مدیران ثروتمند صنایع نفت انگلیس ازدواج کرد و از آن پس به «مارگارت تاچر» مشهور شد.

در سال 1943، مارگارت رابرتز در قالب یک بورسیه راهی آکسفورد شد و تحصیل در رشته علوم طبیعی را آغاز کرد. نخست وزیر آینده در رشته ی شیمی تخصص گرفت و به طور ویژه به بلور شناسی علاقمند شد. او اساتید خوبی هم داشت. استاد راهنمای او، دوروتی هاجکین، بعداً در سال 1964 به خاطر کار بر روی اشعه ی ایکس جایزه نوبل را دریافت کرد.

مارگارت رابرتز پس از اخذ مدارک کار شناسی و کار شناسی ارشد، به عنوان یک شیمیدان محقق در شرکت صنایع پلاستیکی پی ایکس در اسکس مشغول کار شد. اگرچه شیمی خیلی زود جایش را به سیاست داد. او وقتی 25 سالش بود، دو بار به عنوان یک محافظه کار برای کسب کرسی حزب کار دارتفورد در پارلمان کاندیدا شد. هرچند هر دوبار شکست خورد اما به عنوان جوان ترین کاندیدای زن کشور شهرت زیادی برای خود دست و پا کرد و زندگی سیاسی اش جان گرفت.

تاچر بعدها در سال 1970 از سوی «ادوارد هیث» به عنوان وزیر آموزش و علوم انتخاب شد. او در سال 1975 در انتخابات درون حزبی محافظه کاران «هیث» را شکست داد و به رهبری مخالفان دولت رسید. او اولین زنی بود که رهبری یک حزب بزرگ انگلیس را در اختیار داشت.

سرانجام تاچر در انتخابات سراسری 1979 به همراه حزبش به پیروزی رسید و به عنوان اولین زن در تاریخ انگلیس، به ساختمان نخست وزیری راه یافت.

وی در بحث های اقتصادی بر بازار کار آزاد، خصوصی سازی شرکت های دولتی و کاهش توان و نفوذ اتحادیه های بازرگانی تاکید داشت. این سیاست ها در دوره اول نخست وزیری وی با رکود اقتصادی و نرخ بالای بیکاری همراه شد و موجب کاهش شدید محبوبیت او شد. با این وجود جنگ سال 1982 بر سر جزایر «مالویناس» و پیروزی انگلیس بر آرژانتین، نجات بخش وی بود و موجب شد تا او بتواند در انتخابات سال 1983 نیز در پست خود ابقا شود.

تاچر چهار سال بعد باز هم به عنوان نخست وزیر انتخاب شد. اما سومین دوره نخست وزیری برای وی خوش یمن نبود و با مخالفت های شدید عمومی و درون کابینه ای با سیاست های وی همراه شد. او نهایتا در نوامبر سال 1990 از نخست وزیری و همچنین رهبری حزب محافظه کار استعفا داد.

تاچر در اوج دوران جنگ سرد به قدرت رسید و در این دوره به همراهی کامل با «رونالد ریگان» رئیس جمهور وقت آمریکا پرداخت. وی در اولین سال نخست وزیری اش از استقرار سامانه های موشکی آمریکا در غرب اروپا حمایت کرد و در مقابل سامانه زیردریایی های هسته ای «تریدنت» را از آمریکا دریافت کرد.

وی در آوریل 1986 به جنگنده های اف-111 آمریکا اجازه داد برای حمله به لیبی از پایگاه های نظامی انگلیس استفاده کنند. این در حالی است که نظرسنجی ها در همان زمان نشان داد که کمتر از 30درصد انگلیسی ها چنین تصمیمی را درست می دانسته اند.

نخست وزیری تاچر با جنگ ایران و عراق نیز همزمان بود. وی در طول جنگ به حمایت همه جانبه از رژیم صدام پرداخت و تا پیش از آغاز جنگ عراق و کویت هیچ گاه حاضر نشد که رسما عراق را به عنوان تجاوزگر به خاک ایران معرفی کند.

وی در جنگ کویت و عراق طرفدار کویت بود. او در زمان تهاجم صدام به کویت در آمریکا به سر می برد. او در مذاکراتش با «جورج بوش» پدر که در سال 1989 جایگزین ریگان شده بود، مداخله نظامی آمریکا در خاورمیانه با هدف خروج نیروهای عراقی از کویت را خواستار شد. وی در تشکیل نیروهای ائتلاف بین المللی در جنگ خلیج هم نقش داشت، اما پیش از آغاز درگیری ها مجبور به کناره گیری از نخست وزیری شد.

در ١٣ آذر سال ١٣٦٤ مارگارت تاچر نخست وزیر انگلیس در دیدار با طارق عزیز وزیر خارجه عراق در لندن راههای توسعه همکاریهای نظامی دو کشور را مورد بررسی قرار دادند.

تاچر یکی از اولین رهبران اروپایی بود که از روی کار آمدن «میخائیل گورباچوف» رهبر اصلاح طلب شوروی استقبال کرد. وی پس از دیدار دوجانبه میان «ریگان» و «گورباچوف» در نوامبر 1988 گفت که جهان دیگر در دوران جنگ سرد به سر نمی برد. وی در سال 1984 برای اولین بار به شوروی سفر کرد.

تاچر از اولین رهبران اروپایی بود که از روی کار آمدن گورباچوف استقبال کرد«بانوی آهنین» پس از استعفا از نخست وزیری همچنان در مجلس عوام انگلیس حضور داشت. وی نهایتا در سال 1992 از حضور در مجلس عوام هم کناره گیری کرد.