شاعر آرامش بخش

بیست و چهارمین نشست شب شاعر ویژه گرامیداشت محمود اکرامی فر با حضور جمعی از شاعران انقلاب در سازمان فرهنگی هنری اوج برگزار شد.

مراسم پاسداشت فعالیت های دکتر محمود اکرامی فر شاعر و نویسنده کتاب های اصول ارتباط جمعی/ گریه كردن كم آرزویی نیست/ ما با سلیقه مردم پیر می شویم/ بهارانه ها/ این کتاب اسم ندارد روز یکشنبه 12 فروردین  با حضور چهره های آشنای شعر و ادبیات انقلاب همچون محمدرضا سنگری، مجتبی رحماندوست، علیرضا قزوه، مصطفی محدثی خراسانی، امیری اسفندقه در فضایی گرم و صمیمی برگزار شد.
محمدرضا سنگری اولین سخنران این مراسم گفت: به نظر من معلم ها ۳ گروه هستند. گروه اول، محلم هستند و خوب بلدند کلاس را خواب کنند. این ها پرگو، سنگین گو، یک نواخت و صندلی جو هستند. گروه دوم، مالم هستند که از ریشه الم به معنی درد می آید. این ها از سر ناچاری معلم شده اند و دوستش ندارند. دائم در کلاس به ساعت خود نگاه می کنند. اما گروه سوم، معلم به همین معنی معلمی هستند. یعنی پرنشاط و پرشور و آقای اکرامی فر از این گروه است.
عضو هیات علمی بنیاد دعبل گفت: او هم دانش کار را دارد، هم روش اش را و هم بینش اش را. اکرامی فر منش بزرگوارانه ای هم دارد. من این ویژگی ها را در شهید مطهری هم دیده ام. مطهری می گفت هر وقت بخواهم یک ساعت سخنرانی کنم، باید ۳۰ ساعت مطالعه کنم. این ویژگی ها را در محمود اکرامی فر هم می توان دید چون هندسه و نظام ذهنی مرتبی برای معلمی اش دارد.

مجتبی رحماندوست در ادامه این برنامه درباره اکرامی فر گفت: من هم از مجموعه همجواری با محمود اکرامی فر، یک کلمه می گویم و آن این است که انسان در کنارش، احساس آرامش می کند. این کم چیزی نیست که خداوند به این عزیز داده است. روی پوستر برنامه تان نوشته اید پاسداشت اکرامی فر اما باید اصلاحش کنید و به نامش اشاره کرده و بگویید: پاسدار اکرامی فر. چون او با قلم خود واقعا، پاسداری کرده است.
رحماندوست گفت: الا به ذکرالله تطمئن القلوب. انسان ها می توانند مسبب ذکر و آرامش باشند. تعبیر من این است که اکرامی فر مصداق بارز این ذکر است.

علیرضا قزوه یکی دیگر از سخنرانان این برنامه گفت: آقای اکرامی فر با این افتخاراتی که شما داری، باید مستقیم به جام جهانی بروی! داشتم فکر می کردم چرا آقای اکرامی فر اصرار دارد خود را دهاتی و ایلاتی معرفی کند؟ آن هم در روزگاری که در جامعه ما دهاتی و ایلاتی فحش محسوب می شود. دلیلش این است که ما حرمت شهر را رعایت نکردیم. امروز حتی در برخی از شهرها که رنگ و بوی شهرستان بودنشان هنوز بیشتر است، هوا خراب است.

مدیر دفتر آفرینش های ادبی حوزه هنری ادامه داد: حالا رسالت شاعر در این روزگار چیست؟ به نظرم همان رسالت پیامبران است و امروز مصیبت جامعه ما اخلاق است. یعنی به جایی رسیده ایم که سیاست، فرهنگ و اخلاق را در بر گرفته است. سیاست امروز، با حكمت نیستاین مردم ما را اذیت می کند. امروز فرهنگ نقطه مقابل سیاست شده در حالی که هر دو می توانند در یک نقطه به یکدیگر برسند و آن نقطه، حکمت است.
این شاعر گفت: متاسفانه گم شده جامعه ما اخلاق و حکمت است و فرهنگ را هم که کم کم داریم فراموش می کنیم. متاسفانه ادم های فرهنگی مان را هم از بین آدم های سیاسی انتخاب می کنیم. اما در مورد آقای اکرامی فر باید بگویم که او متعلق به جریان شعر سالم خراسان است. در حال حاضر هم شعر خراسان یکی از قوی ترین جریان های شعری کشور است. شاعران این جریان هم همیشه مدافع انقلاب و رهبری بوده اند.

مصطفی محدثی خراسانی، از شاعران دیگری بود که در وصف اکرامی فر گفت: اکرامی فر نمونه بسیار خوبی است برای این که شاعری، حضور خوبی در وجود انسان داشته باشد. یعنی شاعری وجود فرد را پر کرده باشد ولی شغل او نباشد. توصیه همیشگی اکرامی فر به نسل جوان، این بوده که شعر را برای روح خودشان بسرایند و رویه شان این نباشد که اتکاشان برای درآمد زندگی، به شعر باشد. او در خراسان، سال ها در گروه شعر حوزه هنری منشا، کشف و پرورش و هدایت نسلی بود که شاید الان ۴۰ تا ۵۰ شاعر قدرتمند میانسال در میانشان باشد و همگی از شاگردان او بوده اند.

مرتضی امیری اسفندقه هم درباره شعر اکرامی فر گفت: واژه مردم در شعر او بسامد مهمی دارد و این استفاده و اشاره به مردم در شعرش، تبدیل به یک سبک شده است. این سبک در شعر دکتر علیرضا قزوه هم وجود دارد.
اسفندقه گفت: جالب است که در سریال معمای شاه که زمان پیش از انقلاب و دوران پهلوی را نشان می دهد، از شعر اکرامی فر استفاده می کنند. شعر حافظ که مربوط به قرن هفتم است، تا قرن ما آمده است ولی به قرن چهارم نرفته است. اما شعر اکرامی فر به قرن های پیش هم رفته و به عنوان یک شعر قدیمی از آن استفاده می کنند.
سخنران پایانی این برنامه هم محمود اکرامی فر بود که گفت: یک بار این شعرم «چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند/ و تماشای تو زیباست اگر بگذارند» را پشت یک خاور در مشهد دیدم. دو مصرع شعر روی گلگیرهای عقب خاور نوشته شده بود. البته راننده به اشتباه نوشته بود: «که تماشای تو زیباست اگر بگذارند» وقتی به او گفتم چرا از «و تماشای تو زیباست اگر بگذارند» استفاده نکردی؟ گفت: مو اینجوری حال موکنم! گفتم: شاید شاعرش راضی نباشد! گفت به من چه! اصلا به تو چه؟ مگه شعر توئه؟ من گفتم فرض کن من شاعر این شعرم! راننده گفت: مو ایجوری حال موکنم! من هم گفتم باشد و راهم را گرفتم که بروم. راننده به دنبالم آمد و گفت حالا تو واقعا شاعر این شعری؟ گفتم بله. با حالت تمسخر و همان لهجه مشهدی گفت: برو یره! به قیافت نمیخوره! آن موقع بود که فهمیدم شعر باید به قیافه شاعرش بخورد.