ویژگی افراد مردم‌گریز

در طول زندگی حتما با افرادی برخورد كرده‌اید كه بسیار گوشه‌گیرند و ارتباط کمی با دیگران دارند. به این افراد مردم‌گریز گفته می‌شود.

هر چند این افراد خجالتی هستند، ولی غیرمعاشرتی نیستند و حتی تمایل فراوانی به داشتن رابطه با دیگران دارند، ولی دلشان می‌خواهد دیگران تضمین‌های بسیار محكم و غیرمعمول به آنها بدهند، مبنی بر این كه بدون هیچ گونه خرده‌گیری و انتقادی، آنها را بپذیرند.

شیوع این اختلال بالاست به طوری كه 1 تا 10 درصد از جمعیت عمومی به آن مبتلاست.

این بیماران حساسیت مفرطی به طرد شدن از سوی دیگران دارند و صفت شخصیتی عمده آنها كمرویی است. در صحبت كردن این افراد، عدم قطعیت و فقدان اعتماد به نفس واضح است و معمولا با تواضع و شكسته نفسی حرف می‌زنند.

خیلی وقت‌ها ممكن است اظهار نظرهای دیگران را طوری تفسیر كنند كه گویی تحقیر یا توهین به آنها بوده است.

این افراد معمولا مشاغل حاشیه‌ای انتخاب می‌كنند، پیشرفت چندانی در كار خود نمی‌كنند و به دنبال اقتدار بیشتر هم نمی‌روند. این افراد معمولا هیچ دوست صمیمی ندارند.

روان درمانی

در روان‌درمانی این بیماران باید رابطه اعتمادآمیزی با آنها ایجاد کرد. سپس باید در برابر ترس‌ آنها، به ویژه ترسی كه از طرد شدن دارند، موضعی پذیرا و تاییدكننده اتخاذ كرد و در نهایت بیمار را تشویق كرد كه از لاك خود بیرون آید تا بر آنچه از دید او تحقیر و طرد و شكست جلوه می کند، پیروز گردد.

بیمار باید مهارت‌های اجتماعی تازه‌ای را كه به وی آموخته می‌شود، در خارج از جلسه درمان تمرین كند، اما باید مواظب بود تا بیمار دچار شكست نشود و اعتماد به نفس وی خراب‌تر نگردد.

گروه درمانی و جرات‌آموزی نیز مفیدند. جرات‌آموزی هم یكی از اشكال رفتار درمانی است كه به بیمار می‌آموزد نیازهای خود را با صراحت بیان كند و اعتماد به نفس خود را ارتقا دهد.

دارو درمانی

اگر بیمار دچار اضطراب و افسردگی شده باشد، می‌تواند تحت نظر روانپزشک از داروهایی چون آتنولون و در بعضی از موارد از خانواده بتا بلوكرها یا دوپامینرژیك استفاده كند.

داروهای سروتونرژیك می‌توانند حساسیت بیمار به طرد شدن را كم كنند و داروهای دوپامینرژیك به صورت نظری می‌توانند رفتار جستجوی تازگی را در این بیماران ایجاد كنند.

دكتر آزاده شیروانی – جام جم