دعوت شده های فرصت گرفته:
فاصله ی ما تا "نیستی" چقدر است؟ احتمال پیدایش یک انسان چند درصد است ؟ احتمال از دست رفتن همین انسان چی؟
برای پیدایش سلولهای اولیه ای که منجر به تشکیل آدم شوند عوامل زیادی دست اندر کارند اما آنچه مهم است اینکه حتی اگر همه ی این عوامل هم حاضر باشند ، باز هم احتمال تشکیل سلول اولیه ، تنها "بیست و پنج درصد" است. یعنی هنوز هم هفتاد و پنج درصد احتمال "نیستی" می رود. پس به من حق بده وقتی کودکی را می بینم که پلک می زند و پره های بینی اش تکان تکان می خورد به معجزه ی " هست شدن" ایمان بیاورم. و به حقیقتی که "هست شدن" تنها به دعوت خداست، برای چندمین بار پی ببرم. پس هر یک از ما و هر کدام از آن سلولهایی که در سراسر دنیا در حال طی کردن پروسه ی "رشد" هستند ، حتما حتما "دعوت شده ایم" که حالا می توانیم ابراز موجودیت کنیم.
ما از شانس بیست و پنج درصد استفاده کردیم و حالا هستیم. خیلی ها هم در همان هفتادو پنج درصد گیر کردند و نیامدند. این حقیقت شاید کوچک باشد اما نکته ای که خواستم متذکر شوم همان "دعوت شدن" مان است که دعوت کننده ،فقط و فقط می تواند همین خدایی باشد که از رگ گردن قریب تر است..
.
.
در خیابان که راه می روم و به اطرافم که نگاه می کنم تازه درمی یابم که "احتمال زنده ماندن" مان هم چندان زیاد نیست. روزانه چند تا خطر ِ اساسی از بیخ گوش مان رد می شود و هر کدام از آنها می تواند به "مرگ" بیانجامد؟ برای مان تکراری شده که اگر سر پله ها ، پایمان پیچ خورد و ز آن بالا افتادیم پایین، هیچ چی مان نشود. یادمان رفته که خیلی ها با پریدن یک چیز کوچک در گلوی نازک شان مرده اند اما ما با چند تا سرفه ردش می کنیم. ماشین ها دقیقا مماس با تن ما به سرعت از کنارمان رد می شوند و ما باز هم سالمیم در حالی که آمار قربانیان تصادف را همه از بریم. بارها شده که تا حدّ مرگ ترسیده ایم اما با یک خنده و نفس عمیق از کنار قضیه رد شده ایم در حالی که اتفاقاتی در بدن مان افتاده و موادی ترشح شده که می تواند ما را به کشتن بدهد. از این نمونه ها زیاد است. خیلی زیاد. و این حقیقت شاید باز هم کوچک به نظر برسد اما خواستم متذکر شوم که اگر زنده ایم و اینهمه خطر را روزانه پشت سر می گذاریم، پس لابد خدا با ما هنوز هم کار دارد. لابد هر لحظه ای که بر ما می گذرد فرصتی است که خدای عزیز و ناز ما بدون منت به ما می دهد تا زنده گی را تجربه کنیم و آن لحظه ی ناب عاشقی وبندگی را بفهمیم.
يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِن كُنتُمْ فِي رَيْبٍ مِّنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَغَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَيِّنَ لَكُمْ وَنُقِرُّ فِي الْأَرْحَامِ مَا نَشَاء إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ وَمِنكُم مَّن يُتَوَفَّى وَمِنكُم مَّن يُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلَا يَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئًا وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاء اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنبَتَتْ مِن كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ .
ای مردم ، اگر از روز رستاخيز در ترديد هستيد ، ما شما را از خاک و سپس ، از نطفه ، آنگاه از لخته خونی و سپس از پاره گوشتی گاه تمام آفريده گاه ناتمام ، بيافريده ايم ، تا قدرت خود را برايتان آشکار کنيم و تازمانی معين هر چه را خواهيم در رحمها نگه می داريم آنگاه شما را که کودکی هستيد بيرون می آوريم تا به حد زورمندی خود رسيد بعضی از شما می ميرند و بعضی به سالخوردگی برده می شوند تا آنگاه که هر چه آموخته اند فراموش کنند و تو زمين را فسرده می بينی چون باران بر آن بفرستيم ، در اهتزاز آيد و نمو کند و از هر گونه گياه بهجت انگيز بروياند
نوشته شده توسط سیده زهرا برقعی گروه حوزه علمیه
تنظیم برای تبیان :حسن رضایی گروه حوزه علمیه
