رهبران اسراییل:شیمون پرز

مقدمه:

یکی از نکات بسیار مهم در مبارزه با دشمن،شناخت دشمن است.شناخت دشمن صرفا به شناخت  ساختار سیاسی و یا عملکرد ها محدود نمی شود ،بلکه به شناخت نخبگان حاکم بر نظام سیاسی دشمن نیز  مرتبط می شود.هدف از معرفی این رهبران اسراییلی صرفا آشنایی خواننده تبیان با یک فرد نیست.بلکه ما به دنبال آن هستیم،خاستگاه سیاسی و اجتماعی رهبران صهیونیست و دلایل و زمینه های رشد آنان را برای مخاطب به تصویر بکشیم.زمینه هایی که فضای حاکم بر رفتار سیاسی نخبگان صهیونیست را به تصویر می کشد.

زندگی نامه:

سیاستمدار اسرائیلی، متولد سال 1923 [در شهر«ویشنوا»] در لهستان، اسم حقیقی وی «شیمون پرزکی»است. در سال 1934 همراه خانواده‌اش به فلسطین مهاجرت کرد و در مدرسه کشاورزی «بت‌ شیمین» شروع به تحصیل نمود و به کیبوتس «آلوموت» پیوست. از ابتدای جوانی در فعالیت‌های اجتماعی فعال بود. در خلال سال‌های 1941تا 1944 دبیرکل جنبش «جوانان سازنده» (هانوار حاووید) بود. در سال 1947 به سازمان «هاگانا» پیوست و فعالیت‌های خویش را در زمینه خرید اسلحه متمرکز ساخت. پس از جنگ 1948 [اعراب و اسرائیل] به ریاست نیروی دریایی ارتش اسرائیل منصوب شد. در خلال سال‌های 1950 تا 1952 ریاست هیات اعزامی وزارت دفاع به آمریکا را که ماموریت آن توسعه روابط نظامی با آن کشور بود، به عهده داشت.

در خلال سال‌های 1953 تا 1959 مدیر کل وزارت دفاع بود و در آن زمان مسئول بسیاری از طرح‌ها مانند توسعه صنایع هوایی، گسترش روابط با فرانسه، و ایجاد نیروگاه اتمی «دیمونا» بود. همچنین توانست در این مدت روابط استوار و مطمئنی با موشه شارت و گلدا مایر ایجاد کند. در سال 1959وارد فعالیت‌های سیاسی شد و از سوی حزب کارگر به عنوان نماینده مجلس انتخاب شد که تاکنون نیز ادامه دارد. در خلال سال‌های 1960 تا 1965 معاون وزیر دفاع- یعنی بن‌ گوریون- بود و از نزدیکان وی به شمار می‌رفت. چنانکه از درگیری وی با لوی اشکول حمایت و پشتیبانی نمود (علیرغم اینکه در آن زمان معاون اشکول بود).

در سال 1965 از مقام خود استعفاء کرد و در تاسیس حزب رافی مشارکت کرد و معاون دبیر کل حزب شد.

در سال‌ 1969 در دولت گلدا مایر به عنوان وزیر مشاور شرکت کرد و در خلال سال‌های 1970تا 1974 وزیر حمل و نقل و ارتباطات بود، سپس در سال 1974 وزیر اطلاعات شد. پس از استعفای گلدا مایر در سال 1974، به منظور تشکیل دولت با اسحاق رابین به رقابت برخاست که شکست خورد و سپس به عنوان وزیر دفاع منصوب شد (1974- 1977). وی در زمان مسئولیت یاد شده، امر بازسازی ارتش را پس از جنگ 1973 به عهده داشت. وی همچنین مسئول امضای پیمان سازش و حل اختلاف با جنبش دست راستی افراطی «گوش ایمونیم» بود که منجر به هموار شدن راه اسکان یهودیان در قلب کرانه باختری رود اردن شد.

پس از استعفای رابین از نخست‌وزیری در سال 1977، حزب کارگر وی را نامزد جانشینی نخست وزیر کرد، ولی به دلیل شکست حزب در انتخابات به این مقام دست نیافت، جز اینکه وی رهبر مخالفین [حزب رقیب یعنی لیکود] شد. پس از انتخابات سال 1984، در توافق به عمل آمده با حزب لیکود، مقرر شد مقام نخست‌وزیری به‌صورت دوره‌ای [بین دو حزب] عوض شود. بنابراین وی در خلال سال‌های 1984 تا 1986 مسئولیت نخست‌وزیری را به عهده داشت و در آن مدت نیروهای اسرائیلی از اغلب مناطق اشغالی [جنوب] لبنان (در تهاجم سال 1982) عقب‌نشینی کردند. از جمله دست‌آوردهای وی بهبود وضع اقتصادی و کنترل تورم بود که در دوران [حکومت] حزب لیکود به 400 درصد رسیده بود. در سال 1986 معاون نخست‌وزیر وزیر خارجه شد [تا سال 1988]، و گفته می‌شود در سال 1987 در راه صلح [خاورمیانه] به توافقی غیررسمی با ملک حسین دست یافت، ولی اسحاق شامیر نخست‌وزیر [جناح لیکود] این توافق را نپذیرفت. پرز در خلال سال‌های 1988 تا 1990در دولت اسحاق شامیر وزیر دارایی بود. در سال‌ 1990 به همراه حزب خویش از ائتلاف سیاسی موجود کناره گرفت و مجدداً رهبر مخالفین شد ولی در کسب رهبری حزب در برابر رقیب خود «اسحاق رابین» شکست خورد و لذا در حکومت تشکیل شده وی در سال 1992 معاون نخست‌وزیر و وزیر خارجه شد [تا تاریخ نوامبر 1995].

پرز از شاخص‌ترین سیاستمداران اسرائیلی می‌باشد که خواستار سازش با اعراب [در راه تحقق صلح خاورمیانه] است. وی در این راه با بسیاری از رهبران عرب به شکل آشکار و پنهان ملاقات کرده است. از جمله، بارها با ملک حسین مخفیانه

دیدار کرده و با ملک حسن دوم پادشاه مغرب نیز در سال 1986 در «ایگران» ملاقات نموده است. پرز طراح طرح «مارشال خاورمیانه» و از بارزترین حامیان طرح «بازار مشترک خاورمیانه» است. پرز کتاب‌هایی را تالیف کرده که آخرین آن [تا قبل از فوریه 1995] کتاب «خاورمیانه جدید» می‌باشد.

[شیمون پرز پس از ترور و فوت اسحاق رابین- نخست‌وزیر وقت از جناح کارگر- بوسیله یک جوان یهودی راست افراطی، از نوامبر 1995 تا ژوئن 1996 به عنوان جانشین رابین، مسئولیت نخست‌وزیری و وزارت دفاع اسرائیل را به عهده گرفت. نشان عالی «لژیون دو نور» را در سال 1957 از دولت فرانسه دریافت کرد. و نیز برنده جایزه صلح نوبل سال 1994(به خاطر انعقاد قرار داد صلح خاورمیانه) است.

او پس از موشه کاتساو به عنوان رییس جمهور رژیم صهیونیستی انتخاب شد که تا کنون ادامه دارد

آثار وی عبارتند از: مرحله بعد، قلاب سنگ داود: تسلیح اسرائیل، فردا اکنون است، با این افراد: هفت بنیانگذار دولت اسرائیل، خاطرات حمله به انتبه، خاطرات روزانه، خاورمیانه جدید، جنگ برای صلح (خاطرات).]

تهیه و تنظیم برای تبیان:سید ابراهیمی