مهدی کامرانی در گفتگو با تبیان:

می توانستم "مهدوی کیا" فوتبال باشم / شاید سال آینده لژیونر شوم

بدون شک یکی از عوامل پیروزیهای اخیر تیم ملی بسکتبال که بسیار موثر و تاثیر گذارده بوده است، گاردراس باهوش و توانمند این تیم یعنی «مهدی کامرانی» است. کامرانی طی چند سال اخیر در کنار حامد حدادی و صمد نیکخواه بهرامی 2 لژیونر بسکتبال ایران، به همراه تیم ملی بسکتبال کشورمان موفقیتهای چشم گیری را به دست آورده است و با کسب این پیروزیها موقعیت و جایگاه بسکتبال را در سطح آسیا و حتی جهان ارتقاء داده اند.

هنوز فراموش نکرده ایم که این مثلث آتشین در فینال رقابتهای بسکتبال جام ملتهای آسیا در کشور ژاپن در کنار پرتابهای تاثیرگذار و موفق مرحوم آیدین نیکخواه بهرامی چه بلایی بر سر تیم لبنان مدعی آوردند و برای اولین بار در تاریخ این رشته ورزشی مقام قهرمانی آسیا را در رده بزرگسالان برای کشور عزیزمان به دست آوردند.

این بسکتبالیست جوان همچنین در رقابتهای باشگاهی هم یکی از مهره های تاثیر گذار و کلیدی تیم مهرام است، تیمی که فصل گذشته با این بازیکن قهرمان لیگ برتر باشگاههای کشور شد.

به همین بهانه "مهدی کامرانی" گاردراس خوش اخلاق بسکتبال کشورمان را دعوت کردیم تا ضمن بازدید از موسسه اطلاع رسانی تبیان در گفتگویی با گروه ورزشی این موسسه شرکت کند که خواندن صحبتهای این بازیکن مطرح و آینده دار بسکتبال خالی از لطف نیست.

* قبل از هر چیز بیوگرافی خود را برای علاقه مندان بازگو کنید؟

- مهدی کامرانی هستم متولد 11 خرداد 1361 از شهرری. مجردم، زیرا هنوز فرصت آنکه بتوانم به ازدواج فکر کنم به دست نیاورده ام.  به همین دلیل در کنار پدر و مادرم و دیگر اعضای خانواده زندگی می کنیم. 3 خواهر و 2 برادردارم و فرزند آخر خانواده محسوب می شود.

-اگر به شما بگویم که من بسکتبال را برای اولین بار با کفش میخی بازی کردم، باورتان نمی شود. من در ابتدا و در مدرسه شهید باقری در 6-7 رشته ورزشی یعنی فوتبال، بسکتبال، والیبال، هندبال و ... فعالیت می کردم اما بعد به رشته بسکتبال علاقه مند شدم. همانطور که برایتان گفتم برای اولین بار با کفش میخی کار را آغاز کردم. در ادامه با تلاشهای آقای احمد مازیستان و دیگر مربیانم فعالیت در رشته بسکتبال را بطور جدی دنبال کردم و با کمک خداوند متعال و مهربان و همچنین راهنمایی های پدر و مادرم که با وجود سن و سال بالا و تفکرات سنتی و قدیمی اما معلمان خوبی برای پیشرفت من بودم، به این مرحله رسیدم.

* گفتی که بسکتبال را از شهر ری آغاز کردی، حال در خصوص امکانات ورزشی در شهرری صحبت کن؟

- دست روی دلم نگذارید. وقتی می بینی که در شهر بزرگی مانند تهران هنوز ما از یک سالن قدیمی (سالن بسکتبال آزادی) برای برگزاری مهمترین مسابقات داخلی و خارجی خود استفاده می کنیم، چه انتظاری می توان از شهرری به عنوان یک شهر در توابع تهران داشت؟! در شهر ری و خصوصاً در زمانی که ما بسکتبال بازی می کردیم بچه ها مجبور بودند در زمین آسفالت بازی کنند که همین مسئله در آینده برای سلامتی آنها بسیار نامطلوب و مضر خواهد بود.

متاسفانه امکانات واقعاً در حد ضعیف و نامطلوب است و به نظر من اگر ما واقعاً می خواهیم در ورزش موفق شویم و استعدادهای نوجوانان و جوانان ایرانی به ثمر برسد و از بین نرود، باید نگاه و تفکر خود را تغییر دهیم. باور کنید که 80 درصد این بچه هایی که در مناطق محروم و کم امکانات با لباس و کفش پاره و کهنه به ورزش می پردازند، استعدادهای نهفته در خود دارند که می توان آینده ورزش کشور را تضمین کنند.

* در خصوص گذشته و راهی که تا پوشیدن پیراهن تیم ملی طی کردی، صحبت کن؟

- من تمام موفقیتهای خودم را مدیون شرایط سخت گذشته می دانم. آن زمان وقتی قهرمان یا ملی پوشی را می دیدم در رویای این مسئله که "آیا می شود روزی من هم ملی پوش شوم؟" فرو می رفتم و در دل آه می کشیدم، همیشه آرزو داشتم که پیراهن یا تیشرت ورزشی از یک قهرمان هدیه بگیرم و آن را با افتخار بر تن کنم. تمام این مسائل باعث شد که با غیرت و تعصب بسیار بالا و کمک خداوند پله های ترقی را یکی پس از دیگری سپری کنم و در جایگاهی قرار گیرم که همیشه آرزوی آن را در سر می پرواندم. در حال حاضر نیز برای پیراهن تیم ملی کشورم تعصب بسیاری قائل هستم و وقتی آن را بر تن می کنم با حس خاصی به تلاش و کوشش می پردازم. به نظر من یک قهرمان هیچگاه نباید پیشینه خود را فراموش کند و همیشه با تکیه بر اصولی که از ابتدا برای خود تعریف کرده است، گام به جلو بردارد.

* قهرمانی در آسیا و حضور در المپیک، بزرگترین موفقیت سالهای گذشته رشته های توپی ورزش ایران بوده است، در مورد شرایط کسب این افتخار صحبت می کنی؟

-در این خصوص حسی که در دل دارم را هیچوقت نمی توانم بیان کنم، چون این آرزوی یک ورزشکار است که بتواند از نزدیک بزرگترین رویداد ورزشی جهان را تماشا کند، چه برسد به اینکه به عنوان عضو یک تیم در این میدان بزرگ حضور یابد. خوب ما تنها تیم گروهی ایران اعزامی به این بازیها بودیم و این به تنها شرایط را سخت تر می کرد.

بچه های تیم ملی بکستبال برای حضور در المپیک سختی های بسیاری را تحمل کرده بودند و خوشبختانه فدراسیون بسکتبال نیز امکانات و شرایط مطلوبی را برای آماده سازی تیم فراهم کرده بود اما میدانی که ما در آن گام گذاشتیم آنقدر سخت و دشوار بود که برای اولین حضور به غیر از ارائه بازیهای منطقی کار دیگری از دست ما برنمی آمد اما حسنی که این مسابقات برای بسکتبال ایران داشت این بود که در اوج موفقیت و درخشش در سطح آسیا فهمیدیم که در سطح جهانی باید بسیار تلاش کنیم چون در اول راه قرار داریم.

* اما امروز تمرینات تیم ملی به دلایل مختلف تعطیل است...

-فعلاً به دلیل برگزاری مسابقات لیگ برتر خبر تازه ای از تیم ملی نیست. البته با پیوستن "رایکوترومن" به بسکتبال فیلیپین امیدوارم که مسئولان فدراسیون بسکتبال مربی بزرگی را برای هدایت تیم برگزینند، مربی که حتی از "ترومن" هم بزرگ تر باشد. این به آن معنا نیست که "رایکوترومن" بزرگ نبود. وی خدمات بسیاری را برای بسکتبال کشورمان انجام داد و با آگاهی کامل به علم روز بسکتبال باعث شد این رشته ورزشی پله های ترقی را یکی پس از دیگری طی کند و در نهایت به المپیک برسد اما حالا راه و مسیر ما سخت تر شده است و باید با هدایت و رهبری یک مربی بزرگ در اندیشه جدال با تیمهایی باشیم که سالهاست حرفهای بسیاری در بسکتبال جهان می زند و بسیار حرفه ای به این رشته ورزشی نگاه می کنند.

* اگر بخواهی بی پرده در مورد"محمود مشحون" رئیس فدراسیون بسکتبال نظر بدهی، چه می گویی؟

-فقط می توانم بگویم که "مشحون" پدر بسکتبال ایران است. او تمام بازیکنان تیم ملی را مانند فرزندانش از صمیم قلب دوست دارد و مانند یک پدر دلسوز آنها را راهنمایی و نصیحت می کند.

* به عقیده تو مهرام در این فصل می تواند موفقیت های فصل گذشته را تکرار کند؟

-سال گذشته در شرایطی با مهرام در رقابتهای لیگ برتر قهرمان شدیم که بازیکنان بزرگ خارجی را در ترکیب تیم داشتیم و همچنین صمد نیکخواه بهرامی که واقعاً برای یک تیم نعمت است. در سال گذشته واقعاً همه چیز برای قهرمانی ما فراهم بود و با سعی تلاش بچه ها و کادر فنی توانستیم به این مهم دست یابیم. در خصوص مسابقات امسال نیز باید بگوییم که شرایط بسیار سخت است و تا این مرحله تیمها نشان داده اند که مدعی کسب مقام قهرمانی هستند از سوی دیگر تیم ما باید امسال در رقابهای بسکتبال انتخابی غرب آسیا نیز شرکت کند تا جواز حضور در مرحله نهایی بازیهای جام باشگاههای آسیا را کسب نماید که این مسئله مسئولیت ما را سنگین تر خواهد کرد.

* کدام تیم ها می توانند در این فصل برای مهرام دردسر ایجاد کنند؟

-مسابقات امسال با سالهای گذشته کاملاً متفاوت است. البته درست است که در آغاز راه شاهد بروز برخی مسائل نظیر بحث انحلال تیم قهرمان آسیا یعنی صباباتری بودیم اما دیدید که علاقه مندان به بسکتبال و عاشقان واقعی این رشته ورزشی چگونه پای پیش گذاشتند و اجازه نداند که این تیم مطرح و نام آشنا از گردونه خارج شود. در مسابقات لیگ برتر امسال حتی تیمهایی که از نظر مالی شرایط متوسطی هم دارند از ابتدا بازنده نیستند و برای پیروزی گام به میدان می گذارند، این نشانگر رشد و پیشرفت بسکتبال در ایران است اما به نظر من امسال تیمهای مهرام، پتروشیمی بندرامام، صبای مهر، ذوب آهن و بیم مازندران شانس بیشتری برای کسب سکوهای اول تا چهارم مسابقات را دارند.

* کوتاه بودن قد برای مهدی کامرانی مشکلی ایجاد نکرده است؟

- در میان ستارگان بسکتبال کوتاه قد هستم و باید با تلاش و کوشش بیشتر این ضعف را پوشش دهم، به همین دلیل سعی می کنند با فاکتور چابکی این مشکل را برطرف کنم البته در پستی که من در آن بازی می کند، اکثر بازیکنان نسبتاً همین شرایط را دارند.

* این روزها به سال مرگ "آیدین" نزدیک می شویم و خاطراتش ...

-آیدین واقعاً یک ستاره بود ( آهی در دل می کشد و ادامه می دهد...)، برای بسکتبال ایران در بازیهای جام ملتهای آسیا دیدید که اون عالی کار کرد و مانند یک بازیکن حرفه ای و تمام عیار در لحظات حساس کمک حال تیم ملی بود. آیدین به خاطر فیزیک مناسبی که داشت آچار فرانسه تیم ملی لقب گرفته بود و هر جا که مربیان از او استفاده می کردند واقعاً ناجی تیم بود و شرایط را تغییر می داد.

ما در بسکتبال کمتر بازیکنانی را داریم که بتوانند به طور تخصصی در چند پست فعالیت کنند که آیدین این حسن را داشت. هنوز هم خاطرات آیدین جلوی چشمم هست و هر وقت تنها می شم به این مسئله فکر می کنم که آیدین چرا اینقدر زود از پیش ما رفت؟! به هر حال روحش شاد و یاد و خاطر گرامی باد.

* اگر پیش از المپیک مصدوم نمی شدی، آیا امروز لژیونر می شدی؟

-در المپیک با وجود آنکه مصدوم بودم و نتوانستم توانایی های واقعی خود را به نمایش بگذارم اما چند پیشنهاد داشتم که ترجیح دادم فعلاً در این خصوص اقدامی انجام ندهم. امسال که در خدمت تیم مهرام هستم و با این تیم اهداف بزرگی را در سر می پرورانیم ولی احتمال دارد سال آینده لژیونر شوم. البته من نمی خواهم که تحت هر شرایطی این کار را انجام دهم چون 2 چیز برایم بسیار مهم است. اول اینکه دوست دارم به عنوان یک بازیکن فیکس و تأثیر گذار به تیمهای خارجی بپیوندم و در مرحله دوم شرایط مالی نیز برایم بسیار مهم است چون مسئولیت یک خانواده را به عهده دارم.

* قصد نداری ازدواج کنی؟

-ازدواج برای ورزشکاران حرفه ای شرایط سخت تری نسبت به دیگر افراد دارد و طرف مقابل باید بپذیرد که با یک ورزشکار زندگی کردن شرایط متفاوتی دارد. حضور در اردوها و ترونمنت های طولانی ورزشکار را بیش از یک انسان عادی از خانواده دور می کند. من فعلاً به تیمم و کشورم تعهد دارم و سعی می کنم بعد از آنکه به آن تعهداتم عمل کردم درخصوص زندگی شخصی و آینده ام تصمیم گیری کنم.

* مهدی کامرانی دوست ندارد روزی فوتبالیست شود؟

-فوتبال را خیلی دوست دارم و در این میان با بازیکنانی نظیر مجیدی، کاویانپور، سید عباسی و ... رابطه خوبی دارم. جالب است بدانید که دوستان فوتبالی ام همیشه به من می گفتن که تو به خاطر سرعت خوبی که داری می توانی مانند مهدی مهدوی کیا در فوتبال بدرخشی اما به هر حال سرنوشت ما را به سوی بسکتبال سوق داد.

* و صحبت پایانی؟

-در پایان خداوند متعال و مهربان را شاکرم که حتی یک لحظه مرا به حال خود رها نکرد و بارها در مشکلات و سختی ها راه گشای من بود. در همین خصوص همیشه در هنگام عبارت از خالق و پروردگار خود تشکر می کنم و امیدوارم که تا آخرین لحظه یار و یاور من باشد. از سوی دیگر از تک تک مربیانم از جمله احمد مازیستان، علی ملا ، سعید طاعتی، مهران شاهین طبع، مصطفی هاشمی و... تشکر می کنم که من را در راه موفق در این مسیر سخت یاری کردند.