دعاهایی از مثنوی

ای دهنده عقلها، فریادرس        تا نخواهی تو نخواهد هیچکس

هم طلب از توست و هم آن نیکویی       ما کییم اول تویی آخر تویی

هم بگو تو هم تو بشنو هم تو باش         ما همه لاشیم با چندین تراش

هم دعا ازمن روان کردی چو آب         هم ثباتش بخش و دارش مستجاب

هم تو بودی اول آرنده دعا        هم تو باش آخر اجابت را رجا

ای مبدل کرده خاکی را به زر            خاک دیگر را بکرده بوالبشر

کار تو تبدیل اعیان و عطا       کار من سهوست و نسیان و خطا

سهو ونسیان را مبدل کن به علم     من همه خلمم مرا کن صبر و حلم

ای که خاک شوره را تو نان کنی       وی که نان مرده را تو جان کنی

ای که جان خیره را رهبر کنیوی که بی ره را تو پیغمبر کنی

می کنی جزو زمین را آسمانمیفزایی در زمین از اختران

هر که سازد زین جهان آب حیات      زوترش از دیگران آید ممات