ميلاد مسعود پيامبر اكرم (ص) - اوّل عام الفيل
حضرت محمد)ص(، آخرين پيامبر الهى در 17 ربيع الاوّل از پدرى به نام "عبدالله بن عبدالمطلب" و مادرى به نام " آمنه بنت وهب" ديده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تيره و تاريك، به ويژه عربستان را روشن گردانيد.
پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، پيش از تولد فرزندش محمد)ص(، در حالى كه همسرش آمنه، به چنين فرزندى، حامله بود، به همراه ساير بازرگانان قريش، جهت سفر تجارى عازم شام گرديد و در بازگشت از شام، در يثرب)مدينه منوّره( بيمار شد و در همان جا درگذشت و توفيق ديدار نوزاد خويش را نيافت.
وفات عبدالله، دو ماه و به روايتى هفت ماه پيش از تولد فرزندش حضرت محمد)ص( بود.
امّا آمنه، مادر گرامى رسول خدا)ص(، كه به تقوا، عفت و پاكيزگى در ميان بانوان قريش معروف بود، پس از تولد نور ديدهاش حضرت محمد)ص(، چندان در اين دنياى فانى زندگى نكرد. وى، دو سال و چهار ماه و به روايتى شش سال، پس از ميلاد رسول خدا)ص(، در بازگشت از يثرب، در مكانى به نام "ابوا" بدرود حيات گفت و در همان مكان مدفون شد.
رسول خدا)ص( پس از تولد، در كفالت جدش عبدالمطلب، بزرگ و سيد قريش مكه، قرار گرفت. عبدالمطلب جهت شير دادن نور ديدهاش محمد)ص(، در آغاز وى را به "ثويبه"، آزاد شده ابولهب سپرد ولى پس از مدتى وى را به "حليمه دختر عبدالله بن حارث سعديه" واگذار كرد.
حليمه، در ظاهر اگر چه دايه وى بود، ولى در حقيقت به مدت پنج سال از او مراقبت و مادرى كرد.
پيامبر اسلام)ص( از دوران كودكى داراى دو نام بود. يكى "محمّد" كه جد بزرگوارش عبدالمطلب، براى وى برگزيد و ديگرى "احمد" كه مادر ارجمندش آمنه، آن را انتخاب كرده بود.
از امام صادق)ع( روايت شد كه ابليس، پس از رانده شدن از رحمت الهى، مىتوانست به هفت آسمان رفت و آمد كند و خبرهاى آسمانى را گوش دهد، تا اين كه حضرت عيسى )ع( ديده به جهان گشود، از آن پس، ابليس از سه آسمان فوقانى ممنوع شد و تنها در چهار آسمان پايينتر، رفت و آمد مىكرد. ولى چون حضرت محمد)ص( به دنيا آمد، ابليس از تمام آسمانها رانده شد و رفت و آمدش ممنوع گرديد و غير از او، تمامى شياطين نيز با تيرهاى شهاب از آسمان رانده شدند.
هم چنين روايت شده است كه هنگام ولادت فرخنده حضرت محمد)ص(، ايوان كسرى شكاف برداشت و چند كنگره آن فرو ريخت و آتش آتشكده بزرگ فارس خاموش شد؛ درياچه ساوه خشك گرديد؛ بتهاى مكه سرنگون شدند؛ نورى از وجود آن حضرت به سوى آسمان بلند شد كه شعاع آن فرسنگها را روشن كرد؛ انوشيروان، پادشاه ساسانى ايران و مؤبدان بزرگ دربار وى، خوابهاى وحشتناكى ديدند؛ آن حضرت ختنه شده و ناف بريده به دنيا آمد و پس از استقرار در زمين، گفت: اَللّهُ أكْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ كَثيراً، سُبْحانَ اللّهِ بُكْرَةً وَ أصيلاً.
گفتنى است كه تاريخ نگاران و سيره نويسان شيعه و اهل سنت، با اين كه در سال و ماه تولد آن حضرت، اتفاق نظر داشته و مىگويند كه آن حضرت در اوّل عام الفيل، برابر با سال 570 ميلادى و در ماه ربيع الاوّل ديده به جهان گشود، ولى درباره روز تولد وى، اختلاف نظر دارند. شيعيان، معتقدند كه رسول خدا)ص( در روز جمعه، مصادف با 17 ربيع الاوّل، به دنيا آمد و اهل سنت مىگويند كه تولد وى، روز دوشنبه دوازدهم ربيع الاوّل بوده است.(1)
اما از اين كه سال تولد پيامبر(ص) را "عام الفيل" مىنامند، بدين جهت است كه دو ماه و هفده روز پيش از تولد پيامبر)ص، يعنى در نخستين روز محرم سال 570 ميلادى، فيل سواران "ابرهه" به مكه هجوم آورده و قصد نابودى كعبه و مسجدالحرام را نمودند ولى با معجزه شگفت الهى سركوب شدند.
1- نك: فرازهايى از تاريخ پيامبر اسلام)ص(، ص 57؛ منتهى الآمال، ج1، ص 13؛ المبعث و المغازى، ص34؛ الامتاع، ص3؛ تاريخ اليعقوبى، ج2، ص 5؛ بحار الانوار، ج15، ص 248؛ تاريخ ابن خلدون، ج1، ص 383؛ تاريخ دمشق، ج3، ص 72 70 و 75
