سوز سینه مادر شهید دیالمه آرام شد

حاجیه خانم «طاهره افجه ای» که هنوز هم سوز از دست دادن فرزند عمق سینه اش را می سوزاند دیروز پس از سال ها دوری به فرزندش پیوست و گویا این سوزش سینه آرامش ابدی گرفت.

مادر شهید عبدالحمید دیالمه دیارفانی را وداع گفت و به فرزند شهیدش پیوست؛ این موضوع ما را بر آن داشت تا یادی از فرزند شهیدش کنیم.
این مادر که خود دیپلم دانشسرا داشت و از تحصیل کرده های آن زمان محسوب می شد درباره فرزندش گفته بود: شاید دیگران از صحبت های من این برداشت را کنند که چون مادر هستم، محبت فرزند باعث می شود که از او تعریف کنم؛ اما اگر بخواهم حس مادری خود را کنار بگذارم و درباره عبدالحمید صحبت کنم، می توانم بگویم او کم نظیر بود؛ سخنان دوستان، همکاران و اطرافیان او بهترین شاهد بر این ادعاست.

عبدالحمید فرزند اولم بود. من که مادرش بودم او را نشناختم. می گفت: «شما استاد من هستی بعد مادرم.» رابطه صمیمانه ای داشتیم. درعین حال که احترام خاصی برای پدر و مادر قائل بود، حرف های خصوصی اش را با من در میان می گذاشت. می گفتم عبدالحمید چرا به پدرت نمی گویی؟ چرا مقابل پدرت ساکت می نشینی و حرفی نمی زنی؟ می گفت مادر جان من با شما راحت تر می توانم حرف هایم را بزنم و از مشکلاتم بگویم.

نگاهی به زندگی شهید

شهید دیالمه نماینده مجلس اول شورای اسلامی ایران بود که در تیرماه 1360 در حادثه انفجار بمب توسط منافقین در حزب جمهوری اسلامی به همراه 72 تن دیگر از نیروهای انقلاب به شهادت رسید. پیکر این شهید در قم و در صحن مطهر حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شده است.
اولین و یگانه فرزند پسر خانواده بود که در 20 شعبان 1373 مطابق با 4 اردیبهشت 1333 در تهران در دامان پدر و مادر و خانواده ای که با عشق به اسلام و مکتب اهل بیت (ع) عجین بود، دیده به جهان گشود.
نکته قابل توجه در طول مبارزات شهید دیالمه این بود که می کوشید تا همه رفتارهایش از جلسات و درس ها گرفته تا مبارزات سیاسی اش بر اساس عملکرد اسوه های الهی و ائمه معصومین (ع) باشد، از این جهت به شدت از رفتارهای غیراصولی و کور حتی در مبارزه دوری می جست و می کوشید تا راه هایی که برمی گزیند خالی از گناه باشد.

شهید دیالمه اولین کسی بود که قبل از ریاست جمهوری، افکار بنی صدر را مطالعه و نقادی نموده و نقاط ضعف بینش التقاطی وی را یافته بود و افکار او را در کتاب هایی مثل تعمیم امامت، مخالف ولایت فقیه می دانست. لذا با ریاست جمهوری او مخالفت کرد و اعلام کرد:

«ریاست جمهوری بنی صدر برای اسلام و جامعه اسلامی ایران یک فاجعه است»

و برای آنکه این مخالفت در شعار و اندیشه خلاصه نشود با جمعی از دوستان مجمع به عنوان اعتراض در محل روزنامه انقلاب اسلامی تحصن کردند.
جمله مشهور او در هنگام انتخابات که «من کیسه برای رأی جمع کردن ندوخته ام» نشان اوج اخلاص او بود.

او دغدغه نام و مقام نداشت و علی رغم 400 ساعت سخنرانی برای جامعه جوان آن روز، هماره از شهره شدن گریخت و هرگز از خویش سخن نگفت، در مصاحبه ای با روزنامه آزادگان آنگاه که از او خواسته شد در مورد فعالیت های سیاسی خود قبل از انقلاب و فعالیت های انتخاباتی برای ورود به مجلس توضیح دهد گفت:

«من سعی کرده ام در زمان فعالیت های انتخاباتی ام نه زندگی نامه ای برای خود بنویسم و نه درجایی مسائلی از گذشته ام مطرح کنم علت هم این بود که فکر می کنم ما بعد از انقلاب باید نشان بدهیم که چه می خواهیم انجام دهیم، تکیه برگذشته فقط از ما یک سوپرمن می سازد که در ذهنمان تصور کنیم کاری کردیم و کم کم امر برخودمان هم مشتبه شود ... .»

منابع: مهر، نوید شاهد، وبلاگ شهید عبدالحمید دیالمه