ذائقه ایرانی تحت فرمان صهیونیستها

ما ایرانی ها شاید استادان متبحر و قدری در از بین بردن سرمایه هایمان و جایگزین کردن بی کیفیت ترین ها برای آنها باشیم. ما علاوه بر اینکه استاد از دست دادن مزیت های نسبی در تولیدات و محصولاتمان هستیم که" زعفران" و "پسته" و "فرش" مشتی نمونه خروار آن هستند، استاد استفاده از آن چیزهایی که دیگران برای خودشان نپسندیدند نیز هستیم. محصولات تراریخته یکی از این شاهکارهای ماست. شاهکاری که جدای از ضربات غیر قابل جبران به سلامت افراد و فارغ از وجود توطئه صهیونیستی و دستکاری های ژنتیکی توسط آنها، راسا تولیدات داخلی را نشانه گرفته است و در مقابل اقتصاد مقاومتی قرار می گیرد.

ما ایرانی ها شاید استادان متبحر و قدری در از بین بردن سرمایه هایمان و جایگزین کردن بی کیفیت ترین ها برای آنها باشیم. ما علاوه بر اینکه استاد از دست دادن مزیت های نسبی در تولیدات و محصولاتمان هستیم که" زعفران" و "پسته" و "فرش" مشتی نمونه خروار آن هستند، استاد استفاده از آن چیزهایی که دیگران برای خودشان نپسندیدند نیز هستیم. محصولات تراریخته یکی از این شاهکارهای ماست. شاهکاری که جدای از ضربات غیر قابل جبران به سلامت افراد و فارغ از وجود توطئه صهیونیستی و دستکاری های ژنتیکی توسط آنها، راسا تولیدات داخلی را نشانه گرفته است و در مقابل اقتصاد مقاومتی قرار می گیرد.
همین هفته های پیش بود که یکی از معتبرترین پروفسورهای کشور در رسانه ملی و در منظر چشم میلیون های ایرانی با قاطعیت خبر از تراریخته  بودن نیمی از برنج های داخلی و مورد مصرف مردم داد. او حتی به روغنها و سایر محصولاتی که دستکاری ژنتیکی شده اند نیز اشاره ای کرد و گفت کشاورزان ما بهتر است در تهیه بذرهایشان  نیز دقت لازم را داشته باشند و تاکید کرد دنیا به سمت تولید و استفاده از محصولات ارگانیک حرکت می کند.

او مصرانه تاکید کرد مسوولان ما چرا از این موضوع بیمی ندارند و چرا برای مشتری این حق را قائل نیستند که به او اطلاع دهند محصولی که خریداری می کند تراریخته است یا خیر. او از ایجاد حق انتخاب برای خریدار و داشتن برچسب بر روی کالاها سخن گفت. موضوعی که به نظر می رسد سازمان حمایت از حقوق مصرف کنندگان باید با قاطعیت آن را پیگیری کند. سازمانی که این روزها تنها نامی از آن شنیده می شود.
از سوی دیگر بسیاری از کارشناسان بر این باورند که تولید این محصولات در شرایط فعلی کشور مخالف اقتصاد مقاومتی  است چرا که در چنین شرایطی بسته های ژنی بیگانه به اقلام بومی کشورمان منتقل می شود و از آنجاکه ما این بسته های ژنی را به وجود نیاورده ایم، محصولات بومی نظیر گندم، برنج، جو و پنبه به این ژن ها آلوده می شوند و از سوی دیگر نظام کشاورزی به سمت نظام تک کشتی سوق می یابد و در آینده استفاده از بذرهای تراریخته به یک الزام هزینه آور و انحصاری تبدیل خواهد شد. این یعنی حرکت در خلاف جهت امنیت غذایی، محیط زیست پایدار و اقتصاد مقاومتی.
در کشور ما نیز علیرغم ادعای واردکنندگان و تولید کنندگان محصولات تراریخته مبنی بر سلامت این محصولات، باید از سوی سازمان های مستقل به صورت مورد به مورد از جهت سلامت و مخاطرات زیست محیطی ارزیابی ها انجام شود.
کشور ما به دلیل فقدان تکنولوژی بذر به جایی رسیده است که از فرانسه بذر گندم وارد می کند، در حالیکه گندم خراسان که هم غذا و هم دارو است در معرض انقراض قرار گرفته است. ضایعات محصولات کشاورزی بیداد می کند و کشاورزان ما در سایه ناهماهنگی نظام یارانه ها و ناهدفمندی یارانه ها عطای کشاورزی را به لقایش بخشیده اند و روستاهای ما هر روز خالی و خالی تر می شود.
در همین زمینه یکی از اعضای هیأت رئیسه انجمن ارگانیک ایران گفته است: هیچ عقل سلیمی نمی تواند باور کند که گیاهان تراریخته درمان دردهای کهنه کشاورزی ما باشد. اگر ما می دانیم که مصرف بی رویه سموم کشاورزی عامل افزایش سرطان در کشور است باید اساسا در جهتی حرکت کنیم که اصولا مصرف سموم شیمیایی را به حداقل برسانیم نه اینکه به امید تراریخته ها به استقبال خطرهای جدید و ناشناخته ای برویم. در بند 8 سیاستهای کلی محیط زیست، ابلاغی مقام معظم رهبری راه مشخص شده است: "توسعه اقتصاد سبز با تاکید بر صنعت کم کربن و کشاورزی سالم و ارگانیک". نباید از این سند استراتژیک غافل شد و به بیراهه رفت.

عمرانی گفته است: در سطح دنیا 99 درصد محصولات تراریخته شامل 4 محصول کشاورزی ذرت، سویا،  روغن کلزا و پنبه است. قبلاً مصرف این محصولات در کشور ما زیاد نبوده، اما متأسفانه ذائقه غذایی دنیا را اکنون آمریکا مهندسی می کند و دنیا را ذرت و سویاخوار کرده است! درحالی که باید بر جایگزین های داخلی این محصولات تاکید شود و در صورت لزوم واردات، دولت واردکنندگان را ملزم به تامین محصولات از منابع غیر تراریخته کند.
او تاکید می کند می توانیم بیوتکنولوژی را در مسیر صحیح ریل گذاری کنیم و این یعنی اقتصاد مقاومتی! متاسفانه امروزه انتقال بسته های ژنی کمپانیهای سوئیسی و امریکایی به ارقام بومی به افتخار برخی از دانشمندان تبدیل شده است. در سراسر کویر ایران گونه های مختلف گیاهی مشاهده می شود که نسبت به شوری و خشکی مقاوم هستند. چرا توده های ژن های بومی خودمان را شناسایی و جداسازی نکنیم؟ چرا در زمینه کم کاری شده است؟؟ موافقان تراریخته از گیاه مقاوم و شوری و خشکی داستان سرایی می کنند، ولی نسخه آنها برای کشاورزی مملکت انتقال ژن های ثبت شده امریکاییها و اروپاییها به ارقام بومی است. چرا ما نباید بسته ژنی ایرانی نداشته باشیم؟ چرا پس از 20 سال تبلیغ و سرمایه گذاری هنگفت در بیوتکنولوژی، ارزشها و خدمات این فناوری مهم را به تولید برنج و یا پنبه مهندسی شده حاوی بسته ژنی یک کمپانی سوئیسی تنزل داده ایم؟ آیا بیوتکنولوژی خدمات دیگری برای کشاورزان ما نمی تواند به همراه داشته باشد؟

این اظهارات و در پی آن اظهارات کارشناسان بر این امر تاکید دارد که نباید دستمان برای واردات محصولات کشاورزی استراتژیک به سمت بیگانگان دراز باشد و اگر روزی تحریم شدیم آنها بگویند حتماً باید محصولات تراریخته بخرید و بخورید! دولت نباید تحت تأثیر جو رسانه ای که مدافعان تراریخته در کشور ایجاد کرده اند درها را برای ورود محصولات تراریخته به کشور باز کند و یا به بهانه واردات مجوز تولید بدهد. متاسفانه این توجیه را که "چون وارد می کنیم باید تولید کنیم" از برخی مدیران و مسئولین گاها نقل می شود. صلاح در این است که در هر دو موضوع واردات و تولید محتاطانه برخورد کنیم.
این مشکلات از جانب طرفداران واردات و تولید محصولات تراریخته مغفول مانده و جریانی سازماندهی شده مانع اطلاع رسانی حقایق دستکاری ژنتیکی در مقیاس تجاری می شود. تولید گیاهان مقاوم به آفات مشکلات زیادی را به همراه داشته است.چون هرگاه گیاهی را به آفت یا آفاتی مقاوم می کنیم، آن گیاه به یک کارخانه دائم تولید سم تبدیل می شود. در نقطه مقابل آفات هم تدریجا نسبت به دُز سم گیاهی مقاوم شده و بعد از چند نسل کاملا مقاوم می شود.
جدای از مباحث اقتصادی موضوع فائو نیز اعلام کرده است بیش از 90 درصد محصولات اکنون حاوی ژن مقاومت به علف کش ها هستند. کمیته مشترک سازمان جهانی بهداشت و فائو بر مبنای اظهار نظر انجمن بین المللی تحقیقات سرطان  به این نتیجه رسیده اند که علف کش  غالب در محصولات تراریخته یعنی گلایفوسیت سرطان زاست. در حالی که از زمان تجاری شدن محصولات تراریخته در سال 1996 تاکنون مصرف این علف کش 15 برابر افزایش یافته است.

نگاهی به گذشته

برنج تراریخته (یا مهندسی ژنتیک شده) اولین محصول تراریخته است که در ایران به زیرکشت رفته و به تولید انبوه رسیده است. با توجه به اینکه این محصول در عین حال اولین محصول تراریخته تولیدشده در کشورهای مسلمان و کشورهای منطقه بوده و اولین برنج تراریخته جهان نیز است  در دولت اصلاحات به جز رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست وقت، از تولید محصولات تراریخته و به ویژه برنج تراریخته حمایت بی چندوچونی صورت می گرفت. معاون اول رئیس جمهور، وزرای بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، جهاد کشاورزی، علوم تحقیقات و فناوری، انجمنهای علمی ذیربط دانشگاهیان و دانش پژوهان ضمن حمایت از تولید برنج تراریخته، آن را دستاورد علمی بزرگی برای ایران قلمداد می کردند. هیئت وزیران دولت هشتم توسعه کشت محصولات تراریخته به میزان نیم درصد سطح کشت جهانی گیاهان تراریخته (90 میلیون هکتار در سال 2005 میلادی ) را طی سند ملی زیست فناوری به تصویب رساند. در دولت نهم نیز رئیس جمهوری خواستار "عدم توقف کار" حتی "در صورت وجود شبهه ایمنی در مورد پاره ای از محصولات تراریخته" شد. اما وزارت جهاد کشاورزی با وجود ادامه واردات غیررسمی و رسمی محصولات تراریخته از خارج، کشت برنج تراریخته داخلی را متوقف و بذور حاصل را تحت قفل و زنجیر و پلمب و پژوهشگران این دستاورد برتر علمی را مورد بی مهری قرار داده است.

دستکاری ژنتیکی (چه بلایی داره سر ایرانی ها میاد)