احساسات شاعرانه تقدیم به مولای متقیان

عشق و ارادت به خاندان پیامبر(ص) و اهل بیت ایشان در ادبیات فارسی سابقه ی طولانی دارد؛ چه در ادبیات کهن و چه در ادبیات معاصر و از این میان عشق به حضرت علی(ع) بعنوان پدر تمامی بشر و بلکه تمامی کائنات از جایگاه ویژه ای برخوردار است و همین امر شاعران را واداشته تا زلال ترین احساسات شاعرانه ی خود را به ایشان و فرزندان پاکشان تقدیم کنند.

زهرا یوسفی _ بخش ادبیات تبیان

از علی(ع) گفتن کاریست بس دشوار؛ او که در طول حیات طیبه ی خود همواره و در همه جا یار و یاور نبی مکرّم اسلام(ص) بود و از هیچگونه همراهی دریغ ننمود. شجاعت و شهامت و جنگاوری مولای متقیان در میدان های مختلف جهاد علیه کفر از یک سو و حضور نورانی ایشان در لیلة المبیت و جانفشانی ایشان در راه خدا و پیامبر عظیم َالشأن اسلام از سویی دیگر باعث رشد و پیشرفت دین مبین اسلام در تمامی جزیرةالعرب و پس از آن در کشورهای دیگر گردید.
او جوانمردیست با تمام ویژگی های انسانی ٓ الهی که اخلاق اسلامی در گوشه گوشه ی زندگی اش موج می زند، معلم عشق و اخلاق، معلم صبر و شجاعت و ایثار و جود، او دارای تمام صفاتی است که انسان را از ملائکه برتر می سازد. مردی الهی که گویی در کالبد بشری، روزگاری را در زمین تفتیده عالم امکان فرود آمده تا همه ی کائنات علوی و سفلی از وجود نازنینش بهره بگیرند و به کمال برسند. او پس از پیامبر اعظم(ص) در مقام عظمای انسانی و مقدس است، مقدس برای تمام پیروان و دوستدارانش که پیامبر در شأن والا و علم حضرتش فرمودند: من شهر علمم و علی(ع) دروازه ی آن. آری هر کس بخواهد به شهری ورود کند ناگزیر باید از دروازه ی آن وارد شود. دروازه ی شهر نبی(ص) وجود مقدس حضرت علی(ع) است.

هر کس بخواهد از وجود مقدس پیامبر(ص) بهره ای گیرد راهش این است که از باب علی(ع) وارد شود تا به بیشترین بهره ها دسترسی پیدا کند. بدون علی(ع) نمی توان بر نبی(ص) واردشد و از مجلس علم پیامبر(ص) ثمری برچید. راه سعادت و رستگاری علی(ع) است. اگر او را نداشته باشی به معدن علم و معرفت دست نمی یابی.
وجود نازنین حضرت علی(ع) ابر رحمت پروردگار متعال است که بر گستره ی زمین به طور یکسان باریدن می گیرد و وجود همگان را صفا می بخشد. دریافت رحمت از این ابر بسته به ظرف وجودی انسان است هر چقدر ظرف وجودی انسان بزرگتر باشد بهره ی بیشتری از این ترنم عارفانه نصیب می برد. اصلاً سائل اگر سائل باشد باید در این خانه را بکوبد چرا که اوست که از جود و کرم و بخشش خاص برخوردار است و سائلان درگاهش را دست خالی روانه نمی کند. و زاد و توشه ای درخور شأن سائل عنایت می فرماید.
در شأن والای او باید اقرار نمود که بشر در آفرینش او حیران و متحیر است چرا که علی را با آن همه اوصاف نمی توان ستود: نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت/ متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را(شهریار).

از علی آموز اخلاص عمل

اخلاص مولای متقیان زبانزد خاص و عام است آنجا که در جنگ خندق با عمربن عبدود روبرو می شود، و آن کافر به ساحت مقدس حضرت جسارت می کند و حضرت علی(ع) اندکی او را وامی گذارد و چون خشمش فرو کش می کند باز می گردد و او را به درک واصل می کند. چرا که می خواهد آن کافر را فقط برای رضای خداوند از میان بردارد و هیچ چیز غیر خدا نمی طلبد.
از علی آموز اخلاص عمل/ شیر حق را دان منزّه از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت/ زود شمشیری بر آورد و شتافت
او خَدو انداخت در روی علی/ افتخار هر نبی و هر ولی...
گفت بر من تیغ تیز افراشتی/ از چه افکندی مرا بگذاشتی....
راز بگشا ای علی مرتضی/ ای پس سؤ القضا حسن القضا
گفت من تیغ از پی حق می زنم/ بنده ی حقم نه مامور تنم...(مولوی)
عشق و ارادت به خاندان پیامبر(ص) و اهل بیت ایشان در ادبیات فارسی سابقه ی طولانی دارد؛ چه در ادبیات کهن و چه در ادبیات معاصر و از این میان عشق به حضرت علی(ع) بعنوان پدر تمامی بشر و بلکه تمامی کائنات از جایگاه ویژه ای برخوردار است و همین امر شاعران را واداشته تا زلال ترین احساسات شاعرانه ی خود را به ایشان و فرزندان پاکشان تقدیم کنند. اشعاری با واژه های ناب و مقدس که همگی تقدیم نگاه معشوق گردیده است. هر چند زبان شاعر به اقرار خودش الکن است در سرودن اوصاف امیرالمؤمنین علیه السلام بی شک معجزه ای رخ می دهد تا شاعر زبان به وصف این خلقت عظیم می گشاید و گرنه علی علیه السلام کجا و فهم و ادراک بشری کجا!
از شاعران فارسی که در مقام والای حضرت امیرالمؤمنین شعر سروده اند می توان به برخی چون؛ رودکی، کسائی، فردوسی، مولوی، سعدی، حافظ، ناصر خسرو ، صائب، عطار، شهریار و ... اشاره کرد.
مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر/ بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار
آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد/ جز شیر خداوند جهان حیدر کردار
این دین هدی را به مثل دایره ای دان/ پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار
علم همه عالم به علی داد پیمبر/ چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار(کسائی)
از این سطور که بگذریم باید اقرار کنیم که ایشان پدر تمام کائنات است. پدری با مهربانی و عشقی پدرانه که لحظه ای فرزندانش را فرو نمی گذارد و بی تاب است برای فرزندانش. پدری که هیچگاه آغوش پر مهرش را از فرزندانش دریغ نمی کند و جایی به وسعت تمام هستی برای در آغوش کشیدنشان دارد. آغوشی آرام، محکم و استوار و قدرتمند. چه غرور آفرین است پدری قدرتمند داشتن که دروازه ی خیبر را با توکل بر حق از جا می کَند. پدر جان چقدر پشتمان با وجود شما محکم است و من چقدر بابت این پشتگرمی به شما بدهکارم.
در باب نیکی به پدر و مادر در قرآن بسیار سفارش شده است چرا که نیکی به پدر و مادر عمر را طولانی می کند انسان را نرم خو می نماید روزی مادی و معنوی را زیاد می کند. مرگ آسان می شود. خداوند به جهت نیکی به پدر و مادر به فرزند پاداش می دهد. بهشت را به او عطا می کند. دعای پدر و مادر در حق فرزند مستجاب می گردد.
در اینجا جا دارد تا از پدر مهربان عالم امکان بخواهیم دست به دعا بردارند و در حق تمامی فرزندانشان  دعا کنند تا خداوند به حرمت ایشان استجابت فرماید. یا علی(ع) جان دعای همیشگی ات را بدرقه ی راهمان کن تا در دو جهان دستگیرمان باشد.
فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست / ماییم و دست و دامن معصوم مرتضی
یا رب، به نسل طاهر اولاد فاطمه/ یا رب، به خون پاک شهیدان کربلا
دلهای خسته را به کرم مرهمی فرست/ ای نام اعظمت درِ گنجینه شفا (مواعظ سعدی، ص ۶۴۸)