تنبیه بی شرمانه معلم تهرانی

همگی دوران کودکی خود را به یاد می آوریم. سخت گیری و تنبیهات دوران کودکی را هیچگاه فراموش نمی کنیم. دورانی که دانش اموز باید درسش را میخواند و درس نخواندن مساوی بود با کتک خوردن و گوشه ی کلاس یک پا ایستادن!. پدر و مادرهایمان هم از تنبیه های بی رحمانه ابراز ناراحتی چندانی نمیکردند و می گفتند تنبیه بچه را سرعقل می آورد و برای خودشان شعرهایی داشتند که همیشه توی گوش ما می خواندند، که : "چوب معلم گر بود زمزمه محبتی جمعه به مکتب آورد طفل گریزپای را"،چوب معلم گله هر کی نخوره خله! و...

تا همین چند سال پیش هم در برخی از مناطق کتک زدن مرسوم بود و اگر کسی شیطنت های خاص خود را انجام می داد یا درس نمی خواند از سوی مسئولان مدرسه به شدت تنبیه بدنی میشد. این روند در مدارس ادامه پیدا کرد تا اینکه در سال های قبل خبری مبنی بر جان سپردن دانش اموزی بر اثر ضربه زدن معلم به وسیله سرخط کش بر سر نوجوان باعث مرگ وی شد این اتفاق تلخ تلنگری بود تا مسوولان آموزش و پرورش کشور هرگونه تنبیه بدنی را در مدارس منع کرده و هشدار دادند که با متخلفان برخورد خواهد شد. چند سالی بود که دیگر شاهد چنین اتفاقات ناگواری از سوی معلمان در مدارس نبودیم تا اینکه در آستانه سال تحصیلی 93 فیلمی تاسف بار در شبکه های اجتماعی منتشر شد که حکایت از تنبیه وحشتناک دو پسربچه در یکی از مدارس روستایی کشور داشت. فیلمی که دل بسیاری را به درد آورد و نگرانی هایی را در دل پدر و مادران دانش اموزان ایجاد کرد اما گویا این داستان ادامه دارد. بار دیگر خشم و کتک بی شرمانه معلم در یکی از دبیرستان های تهران پسر 15 ساله ای را روانه بیمارستان کرد.

کلاس ادبیات برپا بود که ظاهرا یکی از دانش‌آموزان از همکلاسی‌اش پاک‌کن می‌خواهد و به احتمال، کمی سر و صدا و بی‌نظمی راه می‌اندازد که یکباره معلم خشمگین به سمتش حمله‌ور می‌شود و و با کتک (ضربه شدید پا به آلت تناسلی) و ناسزا وی را از کلاس درس به بیرون پرتاب می‌کند به طوری که قفسه سینه این دانش آموز به شدت با زمین برخورد می‌کند. ناظم مدرسه زمانی که وی متوجه می‌شود که این دانش‌آموز از شدت درد به خود می‌پیچد، علت را جویا می‌شود و دانش‌آموز به او می‌گوید که معلم ادبیات با لگد به آلت تناسلی او ضربه زده است که در نتیجه ناظم مدرسه بلافاصله او را به دستشویی دبیران برده و از آنجا که این دانش‌آموز سابقه بیماری قلبی نیز داشته سریعا از مدرسه با والدین وی تماس می‌گیرند و مادر دانش‌آموز هراسان خود را به مدرسه می‌رساند و به تنهایی فرزندش را از مدرسه به بیمارستان منتقل می‌کند.

بنابر اظهارات مادر این دانش‌آموز شدت ضربه به حدی بوده که فرزندش قادر به نشستن نبوده و زمانی که وی را به بیمارستان می‌رساند، بلافاصله او را به اورژانس منتقل می‌کنند.

زمانی که از معلم ادبیات علت را جویا می‌شویم، تنها به کتمان و توجیه روی می‌آورد ، اما توامان تاکید می‌کند که حاضر است تمام هزینه‌های درمان این دانش آموز را متقبل شود و از این دانش آموز و والدینش عذرخواهی کند اما آیا عذرخواهی دردی را دوا می کند؟ آیا این کار در شان یک معلم فرهنگی است؟!آیا توهین و کتک و خشونت در مدارس جای خود را به منطق و ادب و علم و اخلاق داده است؟!

هر کسی ممکن است عصبانی شود و برای انفجار خشم هزار و یک دلیل وجود دارد اما اینکه یک معلم فرهنگی که خود باید از نظر صبر و فروتنی و اخلاق الگویی برای دانش اموزانش باشد، کاری خلاف فرهنگ و انسانیت را انجام دهد جای تامل است .

قبول  که حقوق و معیشت معلمان نسبت به حجم کارشان خوب نیست ،قبول که فشار کاری روی معلمان زیاد است اما هر شغلی علاقه میخواهد و این کمتر گفته شده که فقط آنهایی که با عشق می آیند و با علاقه می مانند، استحقاق معلمی را دارند.فردی که با کودک با زبان تحقیر و توهین سخن گوید صلاحیت معلمی را ندارد زیرا جنس کار معلم از جنس فعالیت انبیاست.

علاقه به تدریس و عشق به دانش آموز و میل به تربیت انسان های مفید که در یک معلم بمیرد،کارش تمام است، کار دانش آموزان او هم تمام است که طوطی وار فقط کلمات را از بر می کنند و بی ثمر بزرگ می شوند.متاسفانه این تنبیه بدنی و روانی و تحقیر دانش اموزان در مقابل همکلاسیهایشان تاثیرات سویی همچون افت تحصیلی و سرد شدن از درس و مدرسه را دارد و همچنین این مساله باعث میشود تا دانش آموزانی هم که نظاره گر این صحنه هستند به شدت تحت تاثیر قرار می گیرند.

تنبیه های مجاز

قانون تنبیه دانش‌آموزان شرایطی را برای مدیران مدرسه جهت تنبیه فراهم کرده است که شامل تذکر، اخطارشفاهی در حضور دانش‌آموزان، تغییر کلاس، اخطارکتبی، اخراج موقت و انتقال به مدرسه دیگر است.

آیین‌نامه اجرایی مدارس و مصوبه 652 در سال 1379 مربوط به موضوعات اجرایی و بحث تنبیه در مدرسه است؛ در فصل ششم این آیین‌نامه موضوع مقررات انضباطی عنوان و مربوط به دانش‌آموزان و مسئولان مدرسه است.در این فصل و از ماده 73 تا 81 موضوع تنبیه عنوان شده است که در آن منظور تنبیه جسمی نیست و به معنای آگاه ساختن قصور و سهل‌انگاری دانش‌آموز نسبت به انجام وظایف خودش است؛ مدیر مدرسه هم باید قبل از اعمال هرگونه تنبیه از وضعیت و موقعیت دانش‌آموز آگاهی داشته باشد و در جستجوی انگیزه و علت تخلف باشد و نسبت به رفع آن اقدام کند.

همچنین ماده 77 آیین‌نامه انضباطی مدارس هرگونه تنبیه دیگر از قبیل بدنی و تعیین تکلیف درسی را ممنوع اعلام کرده و نباید در اعمال تنبیه‌ها هم بین دانش‌آموزان تبعیض و استثنایی قائل شد و انجام تمامی تنبیه‌ها به تفکیک در آیین‌نامه فوق تشریح شده است.به عنوان نمونه در مورد اخراج و انتقال دانش‌آموز به مدرسه دیگر که در بند 6 عنوان شده است، اخراج و انتقال دانش‌آموز به مدرسه دیگر علاوه بر اینکه باید در شورای مدرسه تأیید شود، موافقت آموزش و پرورش منطقه را نیاز دارد؛ این مورد برای افرادی انجام می‌شود که تمامی راه‌های تربیتی در موردش اجرا شده و کارساز نباشد.

همچنین برای حذف پدیده تنبیه بدنی از مدارس لازم است دوره‌های آموزشی ضمن خدمت برای معلمان برگزار شود تا در قالب این دوره‌ها، روش‌های تدریس و برخورد مناسب با دانش‌آموزان و روش‌های کنترل خشم آموزش داده شود. به هر حال باید روش‌های جایگزین تحقیر و تنبیه بدنی به معلمان آموزش داده شود تا در هنگام مواجهه با دانش‌آموز خاطی این روش‌ها را به کار بگیرند و اگر خطایی از دانش‌آموز سر زد بدون توسل به زور و خشم وی را متوجه اشتباهش کند.‌