قابل توجه بیکارها
همواره در کودکی این سوال را از ما پرسیده اند که دوست داری در آینده چه شغلی داشته باشی؟ بی شک جواب های بسیاری از ما شبیه به یکدیگر بوده است. نظیر اینکه دوست دارم خلبان یا پزشک یا مهندس بشوم. در این بین اگر کودکی براساس علاقه خودش جواب می داد که دوست دارد، یک نقاش یا نجار ماهر شود بدون تعلل، پدر و مادر خانواده او را سرزنش کرده و آن شغل را نزد او کوچک شمرده و منزلت اجتماعی صاحب این شغل را پایین می آوردند و پزشکی و مهندسی را به عنوان شغل های با منزلت اجتماعی بالاو درآمد خوب معرفی می کردند.
به راستی که وضع کنونی جامعه و مشکلات فعلی کشور، نظیر بیکاری بالا، آنهم در بین فارغ التحصیلان دانشگاهی، مرهون همین نگرش سطحی خانواده ها و عدم هدایت شغلی فرزندان با توجه به استعدادها و علایق وی می باشد.
هیچ کس نمی تواند نقش مهم خانواده ها در اشتغال فرزندان کمرنگ کرده یا نادیده بگیرد، فرزندان پس از گذراندن تحصیلات در دوران ابتدایی و راهنمایی و پس از ورود به مقطع دبیرستان، باید رشته تحصیلی خود را انتخاب کنند. این مرحله یکی از حساس ترین مراحل در طول زندگی شغلی و تحصیلی هر فردی محسوب می گردد. انتظار می رود که پدر و مادرها در این مرحله علایق و نظرات خود را به فرزندان تحمیل نکنند. زیرا این مرحله مستقیماً با آینده فرزندشان در ارتباط است و اگر واقعاً خوشبختی و سعادت او را می خواهند، خواهشاً به جای دلسوزی های بی مورد، نقش مشورت وهدایتگری خود را به درستی ایفا نمایند.
کوچک ترین اعمال نظر بدون در نظر گرفتن علاقه و توان فرزند جوان خانواده ممکن است تأثیرات منفی ریشه داری را در زندگی او به جای بگذارد. باید این حقیقت را در نظر بگیرید که متأسفانه این فرهنگ مدرک گرایی در کشور ما، به خصوص در سالیان اخیر باعث شده است که با حجم بسیار بالایی از دانش آموختگان و فارغ التحصیلان دانشگاهی در چند رشته پر متقاضی مواجهیم که همه اینها، برای ورود به بازار کار با حداقل شرایط و اختیارات ، رقابت سنگینی با هم دارند. یکی از زمینه های ایجاد این بحران، همین مساله بوده است که خانواده ها به فرزندان فشار آورده اند که باید حتماً فلان رشته دانشگاهی را بخوانی. و اصلاً به علاقه فرزندشان توجهی نداشته اند.
بهتر است در این شرایط به جوانان قدری اعتماد کرده و به آن ها، آزادی و اختیار عمل داد. البته این بدان معنا نیست که پدر و مادرها از نقش مشاوره و راهنمایی خود بکاهند بلکه باید به عنوان یک دوست صمیمی که بهتر است بگوییم به یک رفیق، در کنار فرزندشان باشند و او را به مسیر درست هدایت کنند بعضی از جوانان هنگامی که با مخالفت های سرسختانه خانواده مواجه می شوند و می بینند که کلامشان تأثیری در نظر پدر و مادر ندارد. بنابرآن حس و غرور جوانی، برخواسته خود پافشاری کرده و مسیر اشتباهی را در جهت تقابل پیروزمندانه با خانواده خودشان، انتخاب می کنند. فرزندان کم تجربه هستند و بی حوصله، اینجاست که پدر و مادرها باید با صبر و روی گشاده، تجربیات ارزشمند خودشان را در اختیار فرزندانشان قرار دهند. توجه داشته باشید که نیاز دنیای امروز به افراد دارای مهارت و تخصص است. و افرادمتخصص و دارای مهارت هیچگاه با مساله بیکاری و عدم اشتغال مواجه نیستند.
پس بهتر است فرزندان را در کنار تحصیل به فرا گرفتن یک مهارت نیز راهنمایی کنند . آن ها را ترغیب کنند که یک مهارت را نیز به صورت حرفه ای آموزش ببیند که اگر این مهارت، مهارتی باشد که مورد علاقه جوان باشد. قطعاً ضریب موفقیت او بسیار بالا خواهد بود.
امیدواریم شاهد ترویج فرهنگ مهارت آموزی و کسب حرفه در خانواده ها باشیم که انشاء الله در سالیان آتی، نسل های بعد افرادی با مهارت و با تخصص باشند که قطعاً این جوانان، آینده سازان فردای طلایی سرزمین مان خواهند بود.
امین شاکری
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
صوت مرتبط:
