اشعار حضرت رقیه بنت الحسین علیهماالسلام

                                                           شهد عاطفه

لبریز شهد عاطفه جام رقیه است

آوای مهر جان ز کلام رقیه است

جان سوز و کفر سوز و روان سوز و ظلم سوز

در گوشه خرابه کلام رقیه است

چون او کسی به عهدِ محبت وفا نکرد

این سکّه تا به حشر به نام رقیه است

با دست های کوچک خود نخل ظلم کند

عالی ترین مرام، مرام رقیه است

یک جمله گفت و کاخ ستم را به باد داد

خونین ترین پیام، پیام رقیه است

آن قصّه ای که خاطره انگیز کربلاست

افسانه خرابه شام رقیه است

هرگز نَمیرد آن که دلش زنده شد به عشق

عشق حسین رمز دوام رقیه است

گاهی به کوه و دشت و گهی در خرابه ها

در دست عشق دوست، زمام رقیه است

هر کس دلی به دست حبیبی سپرده است

«پروانه» هم، غلام غلامِ رقیه است

محمدعلی مجاهدی (پروانه)

***

چراغ محفل ارباب معرفت

ای اختر مدینه و ماه منیر شام                                 بر آفتاب روی تو هر روز و شب سلام

تو فاطمه نژادی و نامت رقیه است                                       نور دل حسینی و پرورده کرام

هم خود کریمه هستی و هم زاده کریم                                  هم خواهر امامی و هم دختر امام

چشم امید ماست به سویت تمام عمر                                  روی نیاز ماست به کویت علی الدوام

در رشته اسارت اگر جان سپرده ای                                      سر رشته امور به دستت بود مدام

ای رفته پا به پای اسیران دشت خون                                    تا دیر و تا خرابه و زندان و بزم عام

هم محمل مجاهده دختر علی                                             هم سنگر مبارزه چارمین امام

پیدا بوَد که واقعه دشت کربلا                                                با جان نثاری تو به ویرانه شد تمام

تفسیر خون سرخ حسینی به مرگ توست                                         ای یادگار خون خدا در دیار شام

مهرت چراغ محفل ارباب معرفت                                                        قبرت برای اهل نظر مرکز پیام

دل ها به سوی تُوست پس از سال ها هنوز                                      ای گنبدت منادی پیروزی قیام

ما را بر آستان تو روی ادب همه                                           ما را به پیشگاه تو عرض دعا تمام

با دست های کوچکت از ما بگیر دست                                   در صحنه های عالم و در عرصه قیام

سید رضا مۆید

***

پاره‌های چادر

پای دختر بچه وقتی غرق تاول می شود

پا به پایش کاروانی هم معطل می شود

دست بسته خواب هم باشد بیافتد از شتر

پهلوان باشد دچار درد مفصل می شود

غیر موهای سرم در این سفر از دست شمر

خواب هم آشفته با کابوس مقتل می شود

حق بده با دست اگر دنبال لب های توأم

بعد چندی تار دیدن چشم تنبل می شود

پاره های چادرم را بسکه بستم روی زخم

چادرم دارد به یک معجر مبدل می شود

استخوان هایم ترک دارند فکرش را نکن

تو در آغوشم بیایی مشکلم حل می شود

مصطفی متولی

***

غزل کوچک و ناب

دختر لحظه ی غم بغض مرا می ماند

گر چه خود می شکند ناله رها می ماند

دختر لحظه ی غم «ساعت» عمرش خالی ست

زود می ریزد و یک کوه بلا می ماند

دختر لحظه ی غم لحظه ی بعدش مرگ است

آن زمانی که فقط خاطره ها می ماند

شبی از قافله جا ماند و به مادر پیوست

به پدر می رسد و قافله جا می ماند

بعد او چون همه از یاد غمش ترسیدند

از مقاتل سندش گاه جدا می ماند

دختر لحظه ی غم این غزل کوچک و ناب

برگی از دفتر شعر است که تا می ماند

طرز عاشق شدنش را به کسی یاد نداد

دهن عشق از این حادثه وا می ماند

کاظم بهمنی

***

نسیم سحرها

فریادها چو راه سفرها کشیده اند                            شب ها کشیده اند، سحرها کشیده اند

سنگینی ام به قدر دو تا بوسه مانده است                            وزن مرا نسیم سحرها کشیده اند

فکرم پس از تو دست کشیدن ز زندگی ست                          دست مرا ز بس به سفرها کشیده اند

نائب گرفته ام که کشد آه جای من                                      آه مرا نسیم سحرها کشیده اند

این قوم بسته اند به ناخن حنای عید                                   ناخن ز بس به روی جگرها کشیده اند

پوشیدنی نمانده برایم به غیر چشم                                    هر چیز را که بود به سرها کشیده اند

سنگین تر است از همه ی بار کائنات                                   نازی که دختران ز پدرها کشیده اند

حرف و حدیث موی سر من دراز شد                          در شام و کوفه بس که خبرها کشیده اند

نقش تو را به نوک سنان ها کشانده اند                               نقشه برای من به گذرها کشیده اند

آمد به حرف طفل تو با خال و خط تو                                     زیر زبان من به هنرها کشیده اند

هم پرده نیست با کمی از گوش درد من                               دردی که گوش ها ز خبرها کشیده اند

چشمم هنوز منتظر دست های توست                                 زآن سرمه ها که وقت سحرها کشیده اند

شد سایه ام بلندتر از من به پای نی                                   چون سایه ها به نور قمرها کشیده اند

معنی، لب حسین کرامت نمود، اگر                                      از خیزران تلخ شکرها کشیده اند

محمد سهرابی

***

یكی من ، یكی تـو

قدمْ من _ نفسْ من _ زمینْ تـو _ هوا تـو

به اینجا رسیده "مَـن"م با دو تا "تـو"

بیا شاید این بال هامان پریدند

خدا را چه دیدی، تو حالا بیا _ تـو...

...برای پر و بالِ این جا نشینم

كمی آسمان باش و منهم بـَرا _ تو

بیا اصلاً عمّه قضاوت كند، "این

كه من زودتر خواب دیدم وَ یا تـو"

من و عمّه باید به زحمت بیفتیم

برای تو و دیدن تـو ، چرا تـو ؟!

شكسته دل هر كه در این خرابه است

خدا، آسمان، جبرئیل، عمّه، ما، تـو

به معراج هفت آسمانم رسیدم

همین جا، همین كنج ویرانه با تـو

بیا تا كه گیسوی هم را ببافیم

یكی من ، یكی تـو _ دو تا من، دو تا تـو

علی اکبر لطیفیان

***

مهمان بی‌خبر

باب خود امشب در این ویرانه مهمان می کنم

زینت دوش نبی را، زیب دامان می کنم

موی من در خردسالی گر پریشان شد چه غم

عالمی را زین پریشانی، پریشان می کنم

میزبان گردد خجل گر بی خبر مهمان رسد

عذرخواهی ز تو ای فرخنده مهمان می کنم

ماه رویت چون به زیر ابر خون پنهان شده

چهره ات را شستشو با آب چشمان می کنم

قصدم اینست از جنایات یزید آگه شوی

ورنه ای بابا، رخم را از تو پنهان می کنم

گر تو کردی کربلا را مرکز عشق و وفا

منهم این ویرانه را یک شعبه از آن می کنم

کُنج ویران، با سپاه اشک و آه خویشتن

کاخ ظلم خصم را با خاک یکسان می کنم

این جوابی بود «انسانی» به آن شاعر که گفت

عمه جان، امشب ز هجر باب افغان می کنم

علی انسانی

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان