دل های مریض و عشوه گری های ما!

حتّی یک محتوا را می‌توان به گونه‌های مختلف بیان كرد، به نحوی كه شنونده، معانی متفاوت در ذهنش ایجاد شود؛ مثلاً جمله ساده (بچه كجایی؟) را می‌توان با لحن‌های متفاوت گفت و شنونده، معانی؛ تهدید، كنجكاوی، حسادت، ثبت اطلاعات، ترس، تعجّب، یا حتّی عشق و علاقه را برداشت كند.

بنابراین حركات و سكنات انسان‌ها، گاهی زبان دار است. حالا آیا ما اجازه داریم به هر لحنی كه دلخواهمان بود، حرف بزنیم؟ حتّی اگر موجب منحرف كردن طرف مقابل باشد؟ اسلام چنین اجازه‌ای به ما داده است یا خیر؟

خدا در سوره احزاب، آیه 32 تكلیف را به صراحت كامل مشخص كرده و می‌فرماید:« إِنِ اتَّقَیْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَ‌ضٌ» ؛ اگر تقوا پیشه کنید؛ پس به گونه‌ای هوس‌انگیز سخن نگویید که بیماردلان در شما طمع کنند.

سیاق قرآن كریم اینگونه نیست كه در همه مسائل، اینگونه صریح سخن بگوید، امّا اینجا در نهایت صراحت و بلاغت، می‌فرماید مراقب لحن صحبت خودتان باشید تا این حفظ حیا و عفّت شما، مریض دلان (كسانی كه شهوت خود را كنترل نكرده‌اند) را به طمع نیاندازد.

این یكی از اصول اساسی حفظ حیا در جامعه است، گاهی زن‌ها و دخترها، به محض ورود به یک فضای متفاوت، لحن صحبتشان تغییر می‌كند؛ سعی می‌كنند به نوعی صدایشان را جذّابتر كنند، قطعاً آنچه مدّنظر خدا و قرآن است، این نیست، باید حواسمان باشد. چرا که این طرز رفتار باعث تحریک افراد بیمار دل می شود و عواقب سوئی برای دنیا و آخرت ما رقم خواهد زد .

از مظاهر رایج اختلاط زن و مرد، گفت و گوی غیر ضروری، شوخی کردن و دست دادن با نامحرم است که مقدمة برخی از گناهان دیگر است. رسول خدا فرمود: «من صافح امرأة حراماًٌ جاء یوم القیامة مغلولا ثمّ یۆمر به الی النّار و من فاکه امرأة لا یملکها حبسه الله بکلّ کلمة کلّمها فی الدّنیا الف عام؛ هر کس با یک زن نامحرم دست بدهد، روز قیامت در غل و زنجیر به محشر وارد می‌شود و خداوند دستور می‌دهد که او را به آتش جهنم بیفکنند، و هر کس با یک زن نامحرم شوخی کند (و با سخنان خنده‌دار و شهوت آمیز با او گفت و گوی نماید)، در مقابل هر کلمة حرامی که به او گفته است، هزار سال حبس خواهد شد.» (وسائل الشیعه، ج 20، ص 198.)

آن حضرت حتی گفت و گوی معمولی با زنان نامحرم را به مقدار ضرورت محدود کرده است. امام صادق در حدیث مناهی فرمود: «رسول خدا فرمان داده بود که زن مسلمان با مردان نامحرم بیش از پنج کلمه – که آن هم در موضوعات ضروری باشد- سخن نگوید»( همان، ص 197.)

توجه کنیم : می فرمایند در حد ضرورت صحبت شود و بس، ما نه تنها حد ضرروت را نمی دانیم یعنی چه مقدار بلکه مقداری ادا و اصول و عشوه گری هم چاشنی صحبت کردنمان می کنیم و دنبال روزنه هایی می گردیم که هر چه بیشتر به یک صحبت بی مورد با نامحرم ادامه دهیم.

فرآوری: محمدی                

بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

منابع: سایت رهروان ولایت

سایت حوزه