دیدار امام زمان(علیه‌السلام) با یاران نیکوکارش

همانطور که می دانید در زمان ظهور امام یارانش همچون پاره هاى ابر پاییزى در مكه جمع مى شوند و با امام دیدار مى كنند .

از شمار این احادیث در تفسیر عیاشى 2/56 از امام باقر(علیه السلام) آمده است : صاحب الامر در برخى از این دره ها غیبت می‌كند (امام به ناحیه ذى طوى كه از دره هاى مكه و ورودى هاى آن است، اشاره كرد) خدمتگزار امام، دو شب پیش از خروج، با برخى از یاران امام ملاقات كرد و پرسید: اینجا شما چند نفرید؟ مى گویند : حدود چهل مرد ! مى پرسد: اگر امامتان را ببینید، چه مى كنید؟ پاسخ مى دهند: به خدا سوگند! اگر به كوه ها پناه ببرد ، ما هم همراهش پناه مى بریم ! خدمتگزار سال بعد نزد آنان مى آید و مى گوید: ده تا از پیرتر (بزرگ تر) ها و نیكوكاران تان را (براى ملاقات با امام) انتخاب كنید، سپس خدمتگزار آنها را به خدمت امامشان مى برد و امام بدانان شب بعد را وعده مى دهد .

نعمانى از امام صادق(علیه السلام) آورده است: یاران صاحب الامر برایش محفوظ و نگه دارى شده اند. حتى اگر همه مردم روى برگردانند ، خدا یارانش را گرد مى آورد . خدا درباره اینان فرموده است: « أُولئِكَ الَّذینَ آتَیْناهُمُ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ فَإِنْ یَكْفُرْ بِها هۆُلاءِ فَقَدْ وَكَّلْنا بِها قَوْماً لَیْسُوا بِها بِكافِرینَ »، همچنین فرموده است:  « فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُۆْمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرین ».

امام باقر(علیه السلام) فرمود : برخى از یاران مهدى ، شب هنگام از بستر خود مفقود مى شوند و صبح در مكه اند . بعضى در روز سوار بر ابر دیده مى شوند كه گردش مى كنند ، و به نام و نام پدر و اوصاف و نسب شان شناخته مى شوند . پرسیدم : فدایت شوم ! ایمان كدام یك بیشتر است ؟ فرمود : آن كه سوار بر ابر در روز گردش مى كند. (نعمانى /312 و به نقل از بحار 52/368 )

گردش آنها بر فراز ابر در روز، به این معناست كه خدا به وسیله ابر و به گونه كرامت و معجزه، آنان را به مكه منتقل مى كند. شاید هم معنایش آن باشد كه با هواپیما ـ مانند دیگر مسافران ـ با گذرنامه كه نام خود و پدرشان در آن نوشته شده، مى‌آیند .

دلائل الامامه مى‌گوید: خدا در مكه و در یك شب (شب جمعه) آنان را در صبح آن روز در مسجدالحرام گرد مى آورد و حتى یكى از آنها جا نمى ماند .

این حدیث همخوان با روایت سنى و شیعى است كه خدا امر امام را در یك شب سر و سامان داده ، ظهورش در عصر روز جمعه ، نهم محرم است .

قیام آزمایشى، شهادت نفس زكیه

طبق روایات نیروهاى فعال در مكه هنگام ظهور مهدى(علیه السلام) عبارتند از :

1. حكومت حجاز كه به رغم ناتوانى در رویارویى با ظهور امام ، نیروهایش را متمركز مى كند ، اما مسلمانان چشم به راه آمدن مهدى از مكه اند و در موسم حج ، ذهن‌شان بدان مشغول است .

2. سازمان اطلاعاتى و جاسوسى سفیانى كه در تعقیب فراریان از مدینه اند . اینها اوضاع را براى ورود به مكه زیر نظر دارند تا در وقت مناسب ، هر جنبشى را سركوب كنند .

3. دستگاه هاى اطلاعاتى دولت هاى بزرگ كه براى یارى حكومت حجاز و نیروهاى سفیانى تلاش مى كنند و اوضاع مكه را به طور ویژه زیر نظر دارند .

4. یمنى ها هم در مكه نقش دارند، چون دولت شان كه مقدمه دولت مهدى است ، چند ماه پیش ایجاد شده است. در این چنین اوضاع و جو ناهمگون و مخالفى است كه امام مهدى (ارواحنا فداه) قیام مى كند و از حرم شریف كار را آغاز نموده و بر مكه چیره مى شود .

اینكه روایات جزئیات را ذكر نكرده ، و به مسائلى كه در پیروزى انقلاب مقدس ایشان سودمند بوده یا ضررى بدان نداشته ، اكتفا كرده ، طبیعى است .

از بارزترین نكات احادیث، این است كه مهدى، جوانى از یاران و نزدیكانش را در 23 یا 24 ذى حجه ( 15 شب پیش از ظهور ) مى فرستد، تا بیانیه اش را در مسجدالحرام بخواند. پس از نماز وقتى مى ایستد و نامه امام یا قسمت هایى از آن را مى‌خواند، به او حمله مى برند و او را بین ركن و مقام، به طرز وحشیانه مى كشند. شهادت فاجعه آمیزش، در زمین و آسمان تأثیر مى گذارد و قیامى آزمایشى و داراى ثمرات بسیارى است، از جمله اینكه دَدْ منشى حكومت را براى مردم آشكار و زمینه را براى قیام مهدى(علیه السلام) كه دو هفته پس از آن خواهد بود ، هموار مى سازد ، شاید هم به سبب این اقدام وحشیانه شتابزده ، سستى و تزلزل در دستگاه حاكم به وجود آورد .

اخبار شهادت این جوان پاك، در منابع سنى و شیعى بسیار و در منابع ما هم (شیعى) زیاد است. نامش غلام، نفس زكیه و در برخى منابع «محمد بن حسن» است . احادیث مربوط به این رخداد، در فصل یاران مهدى(علیه السلام) گذشت .

در روایتى طولانى از ابوبصیر از امام باقر(علیه السلام) آمده است: قائم به اصحابش مى فرماید : اهالى مكه مرا نمى خواهند اما من كسى را نزدشان مى فرستم تا چنان كه شایسته امثال من است ، با آنان اتمام حجت كند. پس به مردى از اصحابش مى گوید : نزد اهالى مكه برو و بگو: اى اهل مكه ! من فرستاده فلانى به سوى شمایم و او به شما مى گوید : ما اهل بیت رحمت و معدن رسالت و خلافتیم . ما ذریه محمد و سلاله پیامبرانیم. به ما ستم شده و آزار دیده ایم ، بر ما غالب شده اند و از روز وفات پیامبرمان تا امروز حقمان را غصب كرده اند. ما از شما یارى مى جوییم ، پس یاریمان كنید .

وقتى آن جوان ، این سخنان را بگوید، او را بین ركن و مقام سر مى برند، و همو نفس زكیه است. وقتى خبر به امام برسد ، به یارانش مى گوید: به شما نگفتم اهالى مكه خواهان ما نیستند! اهالى مكه از امام دعوت نمى كنند، تا اینكه خود امام حركت و خروج مى كند. همراه سیصد و سیزده مرد ( به شمار جنگجویان بدر ) از عقبه طوى (= كه یكى از ورودى هاى مكه) پایین مى آید تا به مسجدالحرام برسد. چهار ركعت نماز نزد مقام ابراهیم مى خواند و به حجرالأسود تكیه مى دهد، آن گاه حمد و ستایش خدا را گفته، نام پیامبر را مى بَرَد و بر او درود مى فرستد و سخنانى مى گوید كه احدى از مردم آنها را نگفته است! بحار 52/307 .

آنچه درباره نفس زكیه روایت شده ، معتبر است ، اما ترجیح دارد بگوییم امام و یارانش جداگانه وارد مسجد مى شوند.

بخش مهدویت تبیان

منبع: پایگاه اینترنتی موعود