معجون عشق

معجون عشق. جلد اول. یوسف علیخانی. گفتگو با نویسندگان ادبیات عامه پسند.نشر آموت.  چاپ اول. تهران.1389. 2200 نسخه.340 صفحه.7500 تومان.

«چگونه نوشتید؟ بر اساس تخیل یا واقعیت؟

در دنیای ما دو گروه نویسنده داریم. نویسندگانی که با تخیل اثری را خلق می کنند و نویسندگانی که از واقعیت مایه می گیرند. بیشتر نویسندگانی که از واقعیت ها اثر می گیرند اغلب روزنامه نویس بوده اند. روزنامه نویس ابتدا حادثه ای را می بیند و سپس می نویسد. من هم چون حرفه ام روزنامه نویسی بود جزو دسته دوم هستم. »^[1]

ادبیات عامه پسند همیشه مخاطب خاص خودش را در رنج سنی مختلف داشته است. مخاطب این نوع ادبیات همواره از مخاطب خاص بیشتر و انبوه تر نیز بوده است. این موضوع نه تنها در ایران بلکه در سراسر دنیا صادق است.

داستان عامه پسند درایران همچون داستان کوتاه و رمان نو قدمت طولانی ای ندارد. در ایران این نوع ادبیات با نوشته های ر. اعتمادی رونق گرفت و وی یکی از نویسندگان شاخص این ادبیات شد که با اولین کتابش به نام « تویست داغم کن» یکی از نویسندگان مشهور و تیراژ ساز شناخته شد.

وی از سال 1359 تا 1376 ممنوع القلم  شد و هیچ کدام از کتاب هایش به چاپ نرسید اما فروش کتاب های وی به صورت بازار سیاه و قاچاق همچنان ادامه داشت. تا این که در سال 1376 باز توانست به انتشار کتاب هایش بپردازد. وی تا کنون کتاب های بسیار زیادی در این زمینه نوشته است.

یکی دیگر از نویسندگان پر آوزاه و مشهور ادبیات عامه پسند فهمیه رحیمی است. وی از سال 1368ر با رمان « بازگشت به خوشبختی» آمد و بازار کتاب های عامه پسند را از آن خودکرد. وی تا کنون صد ها کتاب پر فروش نوشته و به بازار کتاب های عامه پسند عرضه کرده است. وی را دانیل استیل ایران می دانند.

اما امیر عشیری از قدیمی تر هاست. وی در سال 1328 اولین کتابش را منتشر کرد که « اعدام یک جوان ایرانی در آلمان » نام داشت. ماجرای اغلب داستانهای عشیری در خارج از ایران می گذرد. ادبیات عامه پسند را کتاب های دختر بچه های عاشق پیشه راهنمایی و دبیرستانی می دانند اما این تصور کمی اشتباه است. مخاطب ادبیات عامه پسند سن و سال ندارد و از هر قشر و هر سنی علاقمندان خاص خودش را جذب می کند. هر چند یکی از محور های اصلی این نوع ادبیات موضوع عشق و ازدواج است اما به همین عناوین خلاصه نمی شود.

ادبیات عامه پسند حرف مردم کوچه بازار است. زبان آن هم زبان مردمی است. ساده و بی پیرایه. روایت آن نیز ساده و بی پیچیدگی پیش می رود. هر جا از تکنیک های داستان نویسی بهره برده شود نه برای پیچ دادن ماجرا است و نه برای گم کردن مخاطب بلکه تنها و تنها برای بر انگیختن حس همزاد پنداری و حسی از نوستالژی در خواننده است. ادبیات عامه پسند احساسات سر راست مخاطب را هدف قرار می دهد.

معجون عشق از معدود کتاب هایی است که به طور خاص به ادبیات عامه پسند می پردازد. این کتاب نه به تفسیر و توضیح این نوع ادبیات می نشیند و نه ان را به نقد تند و تیز می گیرد. بلکه همه چیز در مصاحبه هایی است که با نویسندگان شاخص ادبیات عامه پسند گرفته شده است. گفتگو های این کتاب هم با نویسندگان قدیمی و هم نویسندگان جوان این نوع ادبیات است.

معجون عشق شامل چهارده گفتگو با نویسندگان عامه پسند است که به مدد یوسف عیلخانی مدیر نشر آموت فراهم شده است.

نویسندگانی که گفتگویشان در این کتاب آمده است عبارتند از: ر. اعتمادی، فهیمه رحیمی، امیر عشیری، پری نوش صنیعی، نازی صفری، مریم ریاحی، حسن کریم پور، تکین حمزه لو، مریم جعفری، فریده شجاعی، سیمین شیر دل، مژگان مظفری، مهرنوش صفایی و نرگس جورابچیان.

این کتاب پر از قصه های زیبا از زندگی شخصی نویسندگان ادبیات عامه پسند و چگونگی خلق و آفرینش داستان هایی که هزاران بار تجدید چاپ و خوانده شده است. قصه هایی گاه غم انگیز و گاه شیرین از نویسندگانی مغفول مانده اما تیراژ ساز.

«دیگر نمی نویسید؟

نه. دیگر حوصله اش را ندارم. آن توان دیگر نیست. راحت نیست دیگر نشستن پشت میز و قلم برداشتن و با مداد و خودکار نوشتن. یک کمی برایم سنگین است. دیگر زیاد هم مثل گذشته فکر نمی کنم که اذیت بشوم.»^[2]

پی نوشت:

[1]صفحه 23 کتاب گفتگو با ر. اعتمادی

[2]صفحه 85 گفتگو با امیر عشیری

بخش کتاب و کتابخوانی تبیان