تبیان، دستیار زندگی
امید به زندگی همراه با امید به خدای تعالی در زندگی انسان کارساز و گره‌گشا است و کسی که از رحمت الهی ناامید باشد نمی‌تواند با امید به زندگی به خواسته‌هایش برسد.
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

قرص تضمینی کاهش فشارهای روانی


امید به آینده روشن و خوشایند از عوامل مهم در کاهش فشارهای روانی انسان‌ها است و توان مقاومت انسان را افزایش می‌دهد و نشاط و شادابی را برای او به ارمغان می‌آورد.

امید

یکی از عواملی که باعث می‌شود انسان بتواند با دشواری‌های زندگی کنار بیاید و بر آن‌ها چیره شود، آن است که امید به آینده بهتر را در خود زنده نگه دارد. او باید بداند که مشکلات همیشگی نیستند و با مقاومت می‌توان بر آن‌ها پیروز شد و دوران سخت را پشت سر نهاد. (حسین زاده، علی، مهارت‌های سازگاری ص 38.)

چنان که خداوند می‌فرماید:

{إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً} انشراح/ 6

مسلما با سختی آسانی است.

پرورش امید در زندگی انسان و به ‌خصوص در دوره جوانی، برای حفظ روحیه رشد و تعالی بسیار مۆثر است؛ زیرا در این سن، جوان بر اثر کمبود بضاعت تجربه و دانش، با اندکی ناملایمات روزگار، تاریکی وحشتناک ناامیدی بر او چیره می‌شود و توان حرکت را از او می‌گیرد به گونه‌ای‌ که جوان هرگز نمی‌تواند به آینده‌اش بیندیشد.

امام علی(علیه السلام) در مورد ملول نشدن از سختی‌ها و ناملایمات زندگی و تشویق انسان‌ها به امیدوار بودن به آینده‌ای درخشان و قرین آسایش می‌فرماید:

«عِنْدَ تَنَاهِی الشِّدَّةِ تَكُونُ الْفَرْجَةُ وَ عِنْدَ تَضَایُقِ حَلَقِ الْبَلَاءِ یَكُونُ الرَّخَاءُ» (کلمات قصار، 343)

چون سختى به نهایت رسد، گشایش در رسد، و چون حلقه‏هاى بلا سخت به هم آید، آسایش در آید.

ابن میثم در شرح این سخن گهربار امام می‌نویسد:

«پایان سختى مستلزم نجات از آن است و مقصود از فرج و گشایش همان است و همچنین تنگناى حلقه گرفتارى، وقت زارى خالصانه در پیشگاه خدا و امید راستین به اوست، كه زمینه براى گشایش و نجات از تنگناست.

امام علی علیه السلام، كلمه: «حلق» را براى دشواریهایى كه انسان را احاطه كرده و چاره‏اى از آنها ندارد، به خاطر شباهت به حلقه كمربند و تنگ چهارپایان استعاره آورده است.» (شرح نهج البلاغه ابن میثم ص 702.)

امید به زندگی همراه با امید به خدای تعالی در زندگی انسان کارساز و گره‌گشا است و کسی که از رحمت الهی ناامید باشد نمی‌تواند با امید به زندگی به خواسته‌هایش برسد

بدون تردید انسان در گذر زمان با انواع حادثه‌ها و پیش‌آمدهایی روبرو می‌گردد؛ بدون آنکه به بسیاری از خواسته‌ها و آرزوهایش دست یابد؛ چنان که گاه نعمت به برخی محرومیت بدل می‌شود، و اگر به آینده و فضل الهی امیدوار نباشد با دیدن ناملایمات و فشارها در کشمکش‌های درونی خود به پوچی و بی‌هدفی رسیده و تدریجاً مبتلا به یأس و ناامیدی و به دنبال آن انواع افسردگی، ناراحتی‌های روانی و جسمی سختی می‌شود.( عباس نژاد، محسن، قرآن و روانشناسی و علوم تربیتی ص 364.)

او با تعمیم دادن ناخوشی‌های حال به آینده؛ همه عمر خود را حال دانسته و هیچ آینده‌ای را ترسیم نمی‌کند یا اینکه ممکن است آینده را قبول داشته باشد ولی آن را با مقیاس حال سنجیده و ناخوشایندی حال را به آینده نیز تعمیم دهد، به هرحال در هر دو مورد یاد شده موجب می‌شود مصیبت‌ها و ناخوشی‌ها را بزرگ شمرده و همانطور که بیان شد ثمره این نوع دید انسان به زندگی، مبتلا شدن به انواع فشارهای روانی و استرس است .

امام علی (علیه السلام) در این باره می‌فرماید:

«أَعْظَمُ الْبَلَاءِ انْقِطَاعُ الرَّجَاءِ»( عیون الحكم و المواعظ ص 117)

بزرگترین بلا، نومیدی است.

پرورش امید در زندگی انسان و به ‌خصوص در دوره جوانی، برای حفظ روحیه رشد و تعالی بسیار مۆثر است؛ زیرا در این سن، جوان بر اثر کمبود بضاعت تجربه و دانش، با اندکی ناملایمات روزگار، تاریکی وحشتناک ناامیدی بر او چیره می‌شود و توان حرکت را از او می‌گیرد به گونه‌ای‌ که جوان هرگز نمی‌تواند به آینده‌اش بیندیشد

نکته بسیار مهمی که در این جا باید بیان شود این است که: آنکه امید به زندگی همراه با امید به خدای تعالی در زندگی انسان کارساز و گره‌گشا است و کسی که از رحمت الهی ناامید باشد نمی‌تواند با امید به زندگی به خواسته‌هایش برسد. زیرا امید به خدا و امید به زندگی لازم و ملزوم یکدیگرند کسی که از رحمت الهی ناامید است هرگز نمی‌تواند در زندگی پیروز باشد. امام علی علیه السلام خطاب به شخصی که مدعی امیدواری است میفرماید: باید این را بدانیم که با توکّل به خدا و درخواست از او و همچنین امید به آینده می‌توانیم در زمان حال با تصمیم و اراده قاطع به آنچه می‌خواهیم برسیم. انسان هرچه دارد از خداوند است و هرچه می‌خواهد باید از او خواسته و فقط به خدا امید داشته باشد. تنها خداوند است که می‌تواند ما را به راه بیاورد و در راه نگه دارد و از آرزوهای خیالی دور بدارد. او دست ما را با همه نقص‌ها و سرپیچی‌هایمان رها نمی‌کند و از این انسان هیچگاه ناامید نمی‌گردد.

امام علی (علیه السلام) خطاب به فرزندشان امام حسن مجتبی (علیه السلام) می‌فرماید:

«وَ سَأَلْتَهُ مِنْ خَزَائِنِ رَحْمَتِهِ مَا لَا یَقْدِرُ عَلَى إِعْطَائِهِ غَیْرُهُ مِنْ زِیَادَةِ الْأَعْمَارِ وَ صِحَّةِ الْأَبْدَانِ وَ سَعَةِ الْأَرْزَاقِ ثُمَّ جَعَلَ فِی یَدَیْكَ مَفَاتِیحَ خَزَائِنِهِ بِمَا أَذِنَ لَكَ فِیهِ مِنْ مَسْأَلَتِهِ فَمَتَى شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعَاءِ أَبْوَابَ نِعْمَتِهِ وَ اسْتَمْطَرْتَ شَآبِیبَ رَحْمَتِهِ فَلَا یُقَنِّطَنَّكَ إِبْطَاءُ إِجَابَتِهِ فَإِنَّ الْعَطِیَّةَ عَلَى قَدْرِ النِّیَّة( نامه/ 31)

: از گنجینه‏هاى رحمت او آن را خواهى كه بخشیدنش از جز او نیاید: از افزون كردن مدت زندگانى و تندرستیها و در روزیها فراوانى. پس كلید گنجهاى خود را در دو دستت نهاده كه به تو رخصت سۆال از خود را داده تا هرگاه خواستى درهاى نعمت او را با دعا بگشایى، و باریدن باران رحمتش را طلب نمایى. پس دیر پذیرفتن او تو را نومید نكند كه بخشش بسته به مقدار نیت بود.

فاطمه زین الدینی   

بخش نهج البلاغه تبیان

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.