تبیان، دستیار زندگی
شرم کن، آقای بوش، شرم کن ! مایکل مور نویسنده، کارگردان، تهیه کننده و مصاحبه گر آمریکایی فیلم مستندش به نام "بولینگ برای کلمباین" جایزه اسکار امسال را ربود. این فیلم در جشنواره بین المللی فیلم تهران در بهمن ماه گذشت...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

متن سخنان مایکل مور، کارگردان آمریکایی خطاب به جورج بوش

شرم کن، آقای بوش، شرم کن !

مایکل مور نویسنده، کارگردان، تهیه کننده و مصاحبه گر آمریکایی فیلم مستندش به نام "بولینگ برای کلمباین" جایزه اسکار امسال را ربود. این فیلم در جشنواره بین المللی فیلم تهران در بهمن ماه گذشته به نمایش گذاشته شد.

عنوان فیلم اشاره ای است به دبیرستانی واقع  در کلورادو که در سال 1999 در آن، دو دانش آموز پس از قتل عام 13 دانش آموز دیگر اقدام به خودکشی کردند. موضوع این فیلم مستند مایکل مور پژوهشی رعب آور در خشونت در آمریکا و کنکاش در رسانه های گروهی است که فرهنگ ترس و وحشت را در آمریکا رواج می دهند.

هنگامی که مایکل مور برای گرفتن جایزه اش روی صحنه رفت، گفت: ما در زمانه ای زندگی می کنیم که انتخابات جعلی، رؤسای جمهور جعلی را بر مسند قدرت می نشانند. ما در زمانه ای زندگی می کنیم که یک مرد به دلایل جعلی ما را به جنگ می فرستد . ما بر ضد این جنگ هستیم، آقای بوش، شرم کن! شرم کن!

یک شب پیش از آغاز حمله آمریکا به عراق، مایکل مور این نامه را برای آقای بوش فرستاد:

آقای بوش، می گوید امروز دیگر زمان رویارویی با حقیقت است و امروز روزی است که کشور فرانسه و سایر ملل جهان باید دستهایشان را رو کنند. خوشحالم که سرانجام این روز فرا رسیده است ؛ چون باید به شما بگویم که پس از 440 روز دروغ و دیده را نادیده گرفتن های شما دیگر طاقتم طاق شده بود. پس خوشحالم که امروز روز حقیقت است چون من هم می خواهم حقایقی را با شما  در میان بگذارم .

1- حتی یک نفر هم در آمریکا پیدا نمی شود (به استثنای گویندگان کم خرد رادیو و تلویزیون فاکس نیوز) که طالب جنگ باشد. این گفته مرا باور کنید. قدم رنجه فرمایید و از کاخ سفید بیرون آمده و به هر کوچه وخیابانی درآمریکا بروید و سعی کنید پنج نفر را پیدا کنید که شور و شوق کشتن عراقی ها را داشته باشند. شما هرگز چنین افرادی را پیدا نخواهید کرد. چرا؟ چون هیچ عراقی، هرگز به مملکت ما نیامده تا یکی از ما ها را بکشد. هیچ عراقی چنین تهدیدی را حتی نکرده است. ببینید، طرز فکر ما آمریکایی های معمولی اینست: اگر فلان و بهمان زندگی ما را تهدید نکند، باور کنید، ما هم اشتیاقی به کشتن او نداریم!

2- اکثریت آمریکاییان – یعنی آنهایی که شما را انتخاب نکردند – گول تهدید سلاح های کشتار جمعی شما را نمی خورند. ما با مسائل همه و تاثیر گذار زندگی یومیه مان آشنا هستیم و هیچکدام از این مسائل با ع  شروع و به ق  ختم نمی شود. آنچه ما را تهدید می کند از این قرار است: دو میلیون و نیم آمریکایی از زمان ریاست جمهوری شما بی کار شده اند، بورس اوراق بهادار و سهام مبدل به یک مسخره بازی شده است، هیچکس اطمینان ندارد که بودجه بازنشستگی اش تأمین باشد، قیمت بنزین نزدیک به دو دلار شده است – این فهرست ادامه دارد و باز هم ادامه خواهد داشت. بمباران عراق این مسائل را از بین نخواهد برد. فقط اگر شما از قدرت کناره بگیرید، اوضاع بهتر می شود.

3-   تمام جهانیان به ضد شما هستند، آقای بوش، تمام هموطنان آمریکایی شما نیز در میانشان.

4- از میان 535 عضو کنگره، تنها یک نفر (سناتور جالنسون از ایالت داکوتای جنوبی) پسر و دخترش در خدمت نظام هستند. شما هم اگر می خواهید از آمریکا دفاع کنید فوراً دختران دو قلویتان را به کویت بفرستید و بگذارید البسه ضد جنگی شیمیایی به تن کنند. و بگذارید تمام اعضای کنگره که نور چشمانی در سن خدمت به ارتش دارند فرزندانشان را به خاطر این جنگ شما قربانی کنند. چه می گویید موافق نیستید؟ خب، ما هم موافق نیستیم!

5- در خاتمه ما فرانسه را دوست داریم. بله، آنها چند بار حال ما را حسابی گرفته اند. بله، بعضی از آنها واقعا کفر آدم را در می آورند. اما آیا فراموش کرده اید که اگر فرانسوی ها نبودند کشوری به نام آمریکا نداشتیم؟ یاری آنها در جنگ های استقلال بود که این کشور را برای ما ارمغان آورد. و اندیشمندان بزرگ ما و بنیانگذاران این سرزمین – توماس جفرسن ، بنجامین فرانکلین و سایرین – سالیان زیادی را در پاریس گذراندند و در آنجا نظریات خود را پالایش دادند تا منجر به بیانیه استقلال و قانون اساسی ما گشت. کشور فرانسه بود که مجسمه آزادی را به ما داد، یک فرانسوی بود که اتومبیل شورلت را ساخت و دو برادر فرانسوی بودند که سینما را اختراع کردند. و اکنون نیز همان کاری را می کنند که فقط یک دوست خوب می تواند بکند- حقیقت را عریان به شما می گویند. آنقدر فرانسوی ها را دمغ نکنید ؛ بلکه از آنها تشکر کنید. چون برای یک بار هم که شده حق با آنهاست. می دانید، ای کاش شما بیشتر در دنیا سفر کرده بودید (مثلا یک بار) پیش از آن که زمام امور را به دست گیرید. جهل شما از جهان ، نه فقط شما را ابله جلوه داده است که شما را در بن بستی قرار داده که از آن نمی توانید بیرون بیایید.

خوب، خوش باش – خبر خوب هم هست. پس از آن که در این جنگ پیروز شدید، جهش بلندی در نظر سنجی ها خواهید داشت چون مردم همه یک برنده را دوست دارند. پس نهایت تلاش خود را بکنید تا این پیروزی را به انتخابات سال آینده بکشانید. البته هنوز وقت زیادی باقیست و ما باید با جان سختی شاهد پایین رفتن اقتصادمان در توالت باشیم.

اما خوب، معلوم نیست، شاید چند روز پیش از انتخابات سرانجام اسامه را پیدا کردید. ببین، طرز فکرت باید این جور باشد. امید را زنده نگهدار. عراقی را بکش – آنها نفت ما را صاحبند!!!

مایکل مور