به نام خدا.
«و نُریدُ اَنَّ نَمُنُّ علی الذینَ استضعفوا فی الأرض و نَجعَلُهُم أئمة و نَجعَلُهُم الوارثین»
« وَعَد الله الذین آمنوا منكم و عملوا الصالحات لیستخلفنّهم فی الأرض …»
«و لقد كتبنا فی الزبور من بعد الذكر أن الأرض یرثها عبادی الصالحون»
چه ایات اشنایی نه؟
نه حوزه رفتیم و نه عالِم زاده ایم!
ولی یه شرط رو حتما داریم، بچه شیعه ایم، برای هرکدوممون بخونن بعد بگن یاد چی افتادی، بیشترمون میگیم یاد حضرت صاحب الزمان عج افتادیم!
ای بابا، چه بچه شیعه های تیزی.
این حدیث معروفم از هر بچه شیعه ی نون حلال خورده ای نشون بدی ، که :
« من مات و لیس له امام، مات میته جاهلیه و لایعذر الناس حتی یعرفوا امامهم»
بعد ازش می پرسی امام عصر حاضر کیه، بی معطلی جواب میده!
همه میدونیم!
ولی دونستن هامون از زبون ها مون جلوتر نمیره که!
همون جا می مونه که شــــاید چــــی بـــشه بـَـَـَعداً تو جمع که خاستیم کلاسِ ارادت به اهل بیت ع بذاریم!!! همچین خُـُـُوب خوش زبونی کنیم دو سه تا «بَه بَه» و تبارک الله بشنویم، یا بیایم تو انجمنی؛ شبکه ای؛ فرومی؛ جایی! بگیم ببینید ما کـــــی هَـَـَستیــــــم.
به چه درد می خوره اینجور دونستنی؟؟؟؟ هان؟
این دونستن باید « به درد بُخورت بُکُنه»!
برای «کِــــی؟» ... خودمون می دونیم که!
برای «کــــی؟» ... بازم خودمون می دونیم!
ولی چی میشه که این دونستن ها! ماها رو «به درد بُخور» نمی کنه؟!
چرا این دونستن ها شرمنده تر مون می کنه؟ چون هرچی بیشتر میدونی، تکلیفت بیشتره؟
ای وای، که همین تکلیفای قدیمی رو هم یک خط در میون می نویسیم و صاحبمون، بازم امضا رو میزنه اقا قبول یه خط در میون نوشتنتم قبول.
دونستن های ما هیچ کمکی به «به درد بخُور شدنمون» برای ظهور نمی کنه، چون این دونستن ها، به دلهامون نَنِشسته، وقتی به دل نشینه، جوونه نمیزنه که!
تا کم کم یواش یواش برگ بده شاخه بده، از شکوفه هاش حرفامون معطر بشه، و کم کم این دونستن هامون میوه بدن و بتونیم توی اخلاق و رفتارمون میوه اش رو بچینیم یا بچینن.
ماها می دونیم، قدر فهممون می دونیم لااقل، منتهی ـنصفـ اونقدری که میدونیم هم عمل نمی کنیم! عجب!!!
فکر میکنیم وقتی میگن به درد بُخور باش! یعنی مثلا چه کار دست نیافتنی انجام بده!!!
به همونایی که میدونیم اگه! عمل کنیم، کلی جامعه ی شیعه رو انداختیم جلو >> !
باور کنیم که اگه یه روز تا اذان مغرب مردم شیعه به احترام امامشون، که حاضر هست، به هر چی که می دونن عمل کنن!
وای عمرا اگه کسی دروغ بگه!
عمرا کسی چاپلوسی کنه!
مسجدا از بانک و بازار شلوغ تر میشه!
غلغله میشه تو وضو خونه های مسجدا!
نماز صبح کلی ادم میبینی تو پیاده رو ها!
هیچ یتیمی گریه نمی کنه!
هیچ همسایه ای گرسنه نمی خابه!
هیچ دختری شل حجاب نمیشه !
هیچ پسری چش چرونی نمی کنه!
...خب بسه ع!
عیب از دونستن ما شیعه ها نیست، عیب از استفاده ی نادرست از نعمت «فراموشی» هست، خدا «فراموشی» رو هدیه نکرد که باهاش تکلیفمون رو فراموش کنیم!
هدیه داد تا باهاش هرچی که «رنگ خدایی» نداره رو فراموش کنیم و بریزیم دور!
اونوقت نیت و فعل و قول و قرار و .... اوهَـَه هَـــمِّـــه چی رو با سوی قبله ی دلمون، حضرت صاحب عج تنظیم می کنیم
نه سوی مانیتور، نه سوی دلار، نه سوی چرب و شیرین زندگی، نه سوی ...
ادمای بی عمل، زنبورای بی عسل میشن، شیرینی ِ عسل ِ ظهور حضرت بقیه الله عج کام ادمای بی عمل رو شیرین نمی کنه، دور گلای خوشبوی بهشتی بگردیم ... دور گلای محمدی بگردیم ...
بگذریم، قرار این هفته از عمر مون!
به هرچی می دونیم عمل کنیم، مشقامونم خوب بنویسیم نه یه خط در میون، برا اومدنش هم دعا کنیم.
انشالله که عاقبتمون بخیر شه
برا منم دعا کنید اگه یادتون موندم.
1.از این که خودم رو با شما خوبان جمع بستم عذر می خام شـَـَـَدیــــد، دیگه نمی دونستم اول شخص می نوشتم خیلی جاهاش نمی شد، مثلا اونجاها که راجع به بازخوردش تو جامعه نوشتم.
2.غلغله یا قلقله یا غلقله ! نمی دونستم! غلط بود تذکر بدین بهم بخندین.
یا حق
