نمره انضباط شما بیسته

انضباط یعنی حذف رفتار غلط از طریق آموزش. به این ترتیب انضباط صرفا تنبیه نیست و هدف غائی آن آموزش خویشتنداری به كودك است. تنبیه طاقت فرسای كودك به منظور كنترل رفتار او فرایند یادگیری را مختل كرده و در قبال تكیه بركنترل خارجی بهای گزافی رامی پردازد كه همانا تكوین نیافتن خویشتنداری است. روشهای شایع و موثر در كنترل رفتار نامطلوب كودكان عبارتند ازسرزنش؛ تنبیه بدنی وتهدید كردن ؛كه آثار جانبی زیانبار بالقوه ای براحساس امنیت و اعتمادبه نفس كودكان دارند. هر چه از سرزنش بیشتر استفاده شود اثربخشی آن بیشتر تقلیل می یابد. نبایداجازه داد كه دامنه سرزنش از ابراز ناخشنودی درباره یك میل خاص كودك تجاوز كرده وبه عبارات تحقیرآمیزی برسد كه كودك ممكنست آنرابه منزله فقدان علاقه به خودتلقی كند. سرزنش ممكنست تا سطح بدرفتاری روانی افزایش یابد.

تاثیر تنبیه بدنی خفیف وتكراری نیزبتدریج كم شده و والدین را وسوسه می كند تا تنبیه جسمی را شدیدتر كنند و به این ترتیب خطربدرفتاری باكودك را افزایش می دهد. شاید قویترین و از نظر روانشناسی ؛ زیانبارترین راه كنترل كودك آن است كه والدین تهدید كنند كه كودك را رها یا از او صرف نظر می كنند. كودكان در هرسنی ممكنست تا مدتها پس ازتهدید در ترس و اضطراب باشند كه مبادا والدین را ازدست بدهند. یكی از روشهای رایج دیگر عبارتست از تقویت مثبت رفتار پسندیده كه وسیله ای كارآمد برای شكل دادن به رفتاركودك است؛ بویژه اگرتقویت مثبت بلافاصله پس از رفتار پسندیده صورت گیرد. این روش؛ خویشتنداری و اعتماد به نفس را تقویت می كند.

تربیت فرزند شامل برقراری توازنی پویا بین محدود كردن ازیك سو و دادن آزادی ابراز وجود و امكان كاوشگری و تشویق آنها ازسوی دیگراست. كودكانی كه رفتار غیر قابل كنترل دارند هنگامی كه برای رفتارهایشان محدودیتهای روشنی تعیین و برآنها تاكید می شود اصلاح می شوند.به طور كلی با اعمال محدودیتهای روشن ؛كودك احساس راحتی وامنیت بیشتری می كند. به هرحال والدین باید درمورد زمان ومكان اعمال محدودیت با یكدیگر توافق داشته وسپس باتوجه به قدرت شناخت كودك؛محدودیت و پیامد شكستن آن را بوضوح به وی نشان دهند. تاكید بر اجرای محدودیت باید ثابت ومحكم باشد. یادگیری تعداد زیادی از حد و مرزهای رفتاری برای كودك دشوار بوده و ممكنست مانع رشد طبیعی خودمختاری دركودك شود لذا حد و مرزها باید منطقی و با توجه به سن و مزاج كودك و سطح رشد و نمو تعیین شوند.

خاموش شدن نیز روشی منظم برای حذف یك رفتار آزاردهنده ونسبتا بی ضرر بانادیده گرفتن آن است.برای انجام این شیوه ابتدا باید دفعات عادی بروز رفتارثبت شود تا درك واقع گرایانه ای ازابعاد مشكل وارزیابی میزان پیشرفت درحذف آن بدست آید . باید به جای رفتار نادرست ؛ رفتارمثبت وپسندیده ای كه والدین بتوانند آنرا تقویت كنند به كودك یاد داد. والدین باید بدانند كه رفتار ناپسند قبلی ؛ پیش از آنكه كاهش یابد؛ ممكنست تاهفته ها دفعات وشدت آن افزایش داشته باشد. روش محروم كردن نیز یكی ازروشهای بسیار مفید دیگر برای تغییر رفتارهای نامناسبی كه نمی توان آنها را نادیده گرفت می باشد. این روش شامل یك دوره كوتاه انزواست كه سبب قطع رفتار می شود. انجام این روش در ابتدا مستلزم تلاش قابل توجهی از سوی والدین است. روشهای ساده انزوا از قبیل ایستانیدن كودك در گوشه اتاق یا فرستادن او به اتاق خودش ممكن است مؤثر باشند.

اگراین روشها مؤثر نباشند؛ روش سیستماتیك تری را باید به كارگرفت .مثلا یكی از برنامه های درمانی بسیارمؤثر در روش محروم كردن آن است كه هنگام وقوع رفتار مورد نظربازی كودك را قطع و او را وادار كنیم كه در محل منزوی ملالت باری برای مدت كوتاهی بنشیند. این پیامد اجتناب ناپذیر و ناخوشایند رفتار نامطلوب موجب می شود كه كودك یاد بگیرد ازاین رفتار اجتناب كند. اگر شیوه محروم كردن باتوجه به حقیقت امر و بدون ابراز خشم توسط والد انجام شود؛ وسیله آموزشی پرقدرتی است كه احتمال آثار جانبی آن كمتر از سایر روشهای انضباطی است. این نوع روش نباید با ایجاد انواع ترس ها و حس حقارت ها هم راه باشد . و حتما باید پیش از اجرا او را از نحوه برخورد خود مطلع نمود .