تبیان، دستیار زندگی
«شفاء» یکی دیگر از اوصاف است که در برخی از آیاتْ به قرآن اطلاق می شود. این تعبیر، چهار بار در قرآن آمده است. شِفاء مصدر و به معنای بهبود بخشیدن و درمان کردن بیماران، و در معنای اسم مصدری، به معنای بهبودی و درمان است. گاهی هم شفاء به دارو و هر چیزی که سبب
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

اسماء با مسما (12)

فرقان

نسخه شفابخش

اشاره:

در باب نامهای قرآن و تعداد آن از دیرباز تا کنون میان مفسران و قرآن پژوهان اختلاف نظر بوده است.

ابوالفتوح رازى در تفسیرش 43 نام براى قرآن بر می شمارد. زركشى به نقل از قاضى ابوالمعالى این عدد را 55 اسم می رساند  و برخی دیگر تا هشتاد اسم هم گفته اند.

کثیری از این اسامی گفته شده جنبه وصفی داشته و اطلاق عنوان اسم بر آنها خالی از وجه نیست.

سلسله نوشتار" اسماء با مسما" می کوشد تا در هر نوبت شما را با یکی از این نام های زیبای قرآن آشنا سازد.

شفاء؛ سومین وصف از اوصاف قرآن

«شفاء» یکی دیگر از اوصاف است که در برخی از آیاتْ به قرآن اطلاق می شود. این تعبیر، چهار بار در قرآن آمده است. شِفاء مصدر و به معنای بهبود بخشیدن و درمان کردن بیماران، و در معنای اسم مصدری، به معنای بهبودی و درمان است. گاهی هم شفاء به دارو و هر چیزی که سبب بهبودی باشد اطلاق می شود. قرآن شفاء گفته شده، زیرا مجموعه معارف قرآنی، همانند بسیاری از نعمت های الهی، مایه شفای انسان، به ویژه از بیماری های روحی نظیر کفر، نادانی، گمراهی، کینه توزی و... است و از طریق برطرف ساختن این امراضِ معنوی، بسیاری از ناراحتی های جسمانی ـ که ریشه روحی و روانی دارد ـ برطرف می شود.

ممكن است كسى بگوید من داراى سلامتم و نیازى به نسخه و درمان كننده ندارم ، باید گفت این سخن از كمال بى خبرى است ; زیرا هر كس خود را با قرآن معیارگیرى كند مى یابد كه داراى بیمارى یا بیمارى هایى است . و تنها راه معالجه قرآن است و بس .

انسان مركب از سه قوّه است : جسم ، روح ، عقل ، هر یك داراى امراضى است مخصوص به خود . قرآن گرچه درباره امراض جسمى آن چنان سخن ندارد ; ولى با عمل به آیاتى از قبیل آیاتى كه خبائث را حرام كرده ، و نیز دستورى كه در خوردن و آشامیدن و پرهیز از اسراف دارد ، مى توان سلامت جسم را تضمین كرد ; اما نسبت به روح و عقل ، كسى نمى تواند ادعاى سلامت كند ، و اتّفاقاً علت بعثت انبیا و امامت امامان و نزول كتب آسمانى ، بیمارى هاى روحى و عقلى مردم بوده است .

اگر در آیه 57 سوره یونس دقت كنید مى بینید كه خداوند متعال ، قرآن را شفاى صدور دانسته ، و همین صدر است كه منبع بسیارى از بیمارى هاست ، و همان بیمارى هاست كه علّت ضیق صدر و تنگى سینه در برابر معارف الهى است ، و اگر امراض قلب و سینه ، عقل و خرد و نفس و روان با قرآن معالجه نشود ، انسان به ذلّت دنیا و عذاب آخرت دچار خواهد شد .

كفر ، نفاق ، شك ، شرك ، قساوت ، ریا ، كبر ، سوء ظن ، كینه ، حقد ، حسد ، حبّ خارج از حد به دنیا و امثال این گناهان ، در حقیقت بیمارى هایى هستند كه اكثر قریب به اتفاق مردم به برخى از آنها ، و بعضى به همه آنها دچارند ، و جز با داروى قرآن قابل علاج نیستند . البته براى اطلاع از چگونگى علاج این امراض با قرآن ، كه تنها شفا دهنده انسان است ، باید به كتب اخلاقى مراجعه كنید .

فرآوری: گروه دین و اندیشه تبیان


1 ـ یونس (10) : 57 .

2 ـ اسراء (17) : 82 .

1 ـ فصلت (41) : 44 .

ـ قائم آل محمّد : 22 .

2 ـ مستدرك الوسائل : 3/175 ، باب 2 ، حدیث 93297 ; مجموعه ورام : 2/117 .

3 ـ ( یَا أیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُم مَوْعِظَةٌ مِن رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِى الصُّدُورِ ) .