تبیان، دستیار زندگی

امام رضا (ع) : از امام رضا ( ع ) سؤال شد : سفله كيست ؟ فرمود : آن كه چيزي دارد كه از ( ياد ) خدا بازش دارد

سئل الرضا ( ع ) عن السفلة فقال : من كان له شيء يلهيه عن الله

امام کاظم (ع) : بهترين چيزي كه به وسيله آن بنده به خداوند تقرب مي جويد ، بعد از شناختن او ، نماز و نيكي به پدر و مادر و ترك حسد و خودبيني و به خود باليدن است .

افضل ما يتقرب به العبد الي الله بعد المعرفه به الصلاه و بر الوالدين و ترك الحسد و العجب و الفخر

امام صادق (ع) : چون خدا خير بنده اي خواهد ، او را در دين دانشمند كند .

اذا أراد الله بعبد خيرا فقهه في الدين .

امام باقر (ع) : هر كه خوش نيت باشد ، روزي اش افزايش مي يابد .

من حسنت نيته ، زيد في رزقه

امام حسین (ع) : به درستي كه من مرگ را جز سعادت نمي بينم و زندگي با ستمكاران را جز محنت نمي دانم .

فإني لا أري الموت إلا سعادة و الحياة مع الظالمين إلا برما.

امام علی (ع) : [8] با مردم آنچنان معاشرت کنيد که اگر بميريد بر مرگ شما اشک ريزند و اگر زنده بمانيد به شما عشق ورزند

10 - و قال [ع ] : خالطوا الناس مخالطه ان متم معها بکوا عليکم ، و ان عشتم حنوا اليکم

امام جواد (ع) : اصرار بر گناه آسودگي از مكر خداست ، " و از مكر خدا آسوده نباشد جز مردمي زيانكار " .

الإصرار علي الذنب أمن لمكر الله " و لا يأمن مكر الله الا القوم الخاسرون "

امام حسن (ع) : از خدا بر حذر باشيد با زيادي ياد او ، و از خدا بترسيد به وسيله تقوي ، و به خدا نزديك شويد با طاعت ، به درستي كه او نزديك است و پاسخگو .

احترسوا من الله بكثرة الذكر واخشوا الله بالتقوي وتقربوا الي الله بالطاعة فإنهقريب مجيب .

امام سجاد (ع) : و سپاس خداي را كه ( با آفرينش آسمانها و زمين و آنچه در آنهاست و فرستادن كتابها و پيغمبران و نصب ائمه معصومين - عليهم السلام - ) خويشتن را ( وجود، علم ، قدرت و حكمتش را ) به ما شناساند و شكر و سپاس ( از نعمتهاي ) خود را به ما الهام نمود ( گفته اند : الهام چيزي است كه در قلب افاضه مي شود ، و فرق بين الهام و وحي آن است كه الهام بي واسطه ملك است و وحي به واسطه اوست ، و وحي از خواص رسالت است و الهام از خواص ولايت ، و وحي مشروط به رساندن است و الهام مشروط نيست ، و در لغت الهام و وحي هر دو به معني تلقين و فهماندن است ، مرحوم سيد عليخان در شرح بر صحيفه مي فرمايد : روايت شده چون خداوند سبحان در آدم - عليه السلام - روح دميد هنگامي كه راست شد و نشست عطسه كرد ، به او الهام شد گفت : الحمد لله رب العالمين " سپاس خداي را كه پروردگار جهانيان است " خداوند فرمود : يرحمك الله يا آدم " اي آدم خدا تو را بيامرزد " پس نخستين حمد و سپاس او از بشر به طور الهام واقع شده است ) و درهاي علم به ربوبيت پروردگاريش را بر ما گشود ( ائمه معصومين - عليهم السلام - را راهنمايان ما گردانيد تا به وسيله آنان به شهر علم رسيده خدا را بشناسيم ، رسول اكرم - صلي الله عليه و آله - فرمود : انا مدينه العلم و علي بابها يعني منم شهر علم و علي باب آن ) و بر اخلاص ( بي ربا ، و خودنمائي ) در توحيد و يگانگيش راهنماييمان فرمود ، و از عدول و كجروي و شك و دو دلي در امر خود ( معرفت ذات و صفات يا دين و احكامش ) دورمان ساخت

و الحمد لله علي ما عرفنا من نفسه ، و الهمنا من شكره ، و فتح لنا من ابواب العلم بربوبيته ، و دلنا عليه من الاخلاص له في توحيده ، و جنبنا من الالحاد و الشك في امره .

امام سجاد (ع) : چنان سپاسي كه با آن زندگي كنيم بين كساني از خلقش كه او سپاسگزارند ، و با آن پيش افتيم بر هر كه به رضا و خشنودي ( پاداش ) او و عفو و گذشتش پيش افتاده ( مراد از سبقت در اينجا بر مانند آن خودمان است ، نه بر انبياء و اوصياء ايشان - عليهم السلام - زيرا بر آنان نمي توان سبقت گرفت )

حمدا نعمر به فيمن حمده من خلقه ، و نسبق به من سبق الي رضاه و عفوه .