برنامه های محبوب را محبوس نکنیم!
برنامه سازی آن هم در ابر رسانه ای مثل تلویزیون با میلیون ها مختلف ریز و درشتی که هر کدام ذائقه و سلیقه خاصی دارد یکی از دشوارترین کارها است. آن ها که حتی تجربه حضور در یک برنامه تلویزیونی را هم دارند از دشواری های این کار باخبرند. پس وقتی برنامه ای در بین مخاطبان جا باز می کند و میلیون ها ببینده را به تماشای خود وامی دارد نیازمند مراقبت،حمایت و تشویق بیشتری است. در حرفه ای ترین شکل ممکن وقتی برنامه ای گل می کند به یک برند تبدیل می شود که اگر چه خاستگاه آن تلویزیون است اما خود نیز باعث اعتبار آن می شود.
متاسفانه در چند ماه اخیر شاهد حذف برخی از برنامه های خوب در تلویزیون بودیم که مخاطبان از تماشای آن لذت می بردند و از آنها رضایت داشتند. قطع ناگهانی آنها حتی به بهانه تغییر مدیریت جدید و تغییر رویکرد و نگاه رسانه ای مدیران نو رسیده بهانه منطقی برای حذف یا توقف در آن ها نیست. البته برخی از این برنامه ها نیازمند بازنگری و باز تولید هستند مثل برنامه سینمایی هفت که با انتقادهای زیادی همراه بود یا اصلا گاهی نیاز است که یک خانه تکانی در برنامه های مشهور صورت بگیرد تا از دایره تکرار خارج شود اما برنامه های مثل رادیو هفت که یکی از بهترین برنامه های ترکیبی سیما بوده که هم مخاطب عام و هم مخاطب خاص را جذب کرده به چه دلیل باید تعطیل شود. فرض بگیرم برنامه رادیو هفت به این دلیل که با ماهیت شبکه آموزش همخوانی نداشت تعطیل شد. خب به جای تعطیل کردن برنامه می شد آن را به شبکه دیگری منتقل کرد تا مخاطبان و طرفداران فراوان آن فرصت تماشا و لذت بردن این برنامه را از دست ندهند.
یا اگر مدیران جدید رویکرد و سیاست های تازه ای را انتخاب کرده اند آن را در درون متن برنامه لحاظ کنند نه اینکه متن را به حاشیه برانند. برای اینکه یک برنامه تلویزیونی به برنامه ای محبوب و پرمخاطب و تاثیر گذار بدل شود به صرف وقت و انرژی و خلاقیت زیادی نیاز دارد و حتما پشت آن زحمت های زیادی صورت گرفته و هزینه شده است ؛ به یکباره حذف کردن آن نوعی هدر دادن سرمایه رسانه ملی است! عجیب است رسانه ملی با تکیه بر توان و ظرفیت و تلاش خویش یک برنامه ای را به موفقیت و محبوبیت رسانده بعد خود آن را از عرش به فرش می کشاند!
البته که این حق مدیریت شبکه های تلویزیونی است که نسبت به تغییر و تحول در برنامه ها صاحب اختیار و آزادی عمل باشند اما یادمان نرود رسانه ملی و برنامه هایش برای مردم است نه مدیرانش. وقتی برنامه از یک برنامه راضی هستند و خواهان پخش آن، تعطیل کردنش یک رفتار ضد رسانه ای است که در نهایت موجب سلب اعتماد مخاطب از خود این رسانه می شود. شبکه های تلویزیونی مثل یک اداره یا سازمان معمولی نیست که مدیران جدید شیوه مدیریت و حتی چیدمان اتاق و افراد را طبق سلیقه خود تغییر دهند.
اینجا ارباب رجوع کل ملت ایرانند که در واقع صاحب اصلی برنامه هستند. نمی شود به خاطر سلیقه یک مدیر سلیقه و خواسته میلیون ها مخاطب را نادیده گرفت. دست کم در صورت حذف و تعطیل یک برنامه باید برنامه ای هم وزن آن جایگزین کرد تا این ظرفیت رسانه ای و مخاطب پذیری به هدر نرود.
برنامه های محبوب تلویزیون صرفا برنامه های جذاب و پرمخاطب نیستند آن ها پیش از هر چیز سرمایه رسانه ملی هستند. سرمایه ای که با تلاش و همت خود رسانه به دست آمده و نباید به سادگی و سهل انگارانه از کنار آن گذشت. اینکه یک برنامه ای در یک دوره مدیریتی موفق بوده صرفا به حساب مدیران آن شبکه گذاشته نمی شود عوامل مختلفی دخیل است تا برنامه ای برنامه شود. این حق مردم و حق مخاطب است که قربانی رقابت ها و رفاقت های مدیریت رسانه ملی نشده و بتوانند برنامه محبوب خود را تماشا کنند. حتی در جا به جایی های ساختار قدرت نیز مثلا یک رئیس جمهور پروژه های نمیه تمام به ویژه آنهایی که با منافع ملی و ملت مرتبط است را به دلیل تغییر مدیریت متوقف نمی کنند و سعی می کنند آنها را به سرانجام رسانده و تمدید کنند.
اگر یک برنامه تلویزیونی در هر دوره ای موفق بود باید خود رسانه و مدیرانش از آن صیانت و نگهداری کرده و حتی بر اعتبارش بیفزایند. مطمئنا یک برنامه خوب حتی اگر قبل از آغاز مدیریت یک فرد جدید هم باشد نقطه قوت و امتیاز او محسوب می شود. محبوبیت یک برنامه نیازمند مصونیت است نه ممنوعیت!
