فرش قرمزی که در غزه پهن شد
شجاعیه، محله ای است كه تابستان گذشته در جنگ غزه شاهد سقوط بمب ها و ریخته شدن سقف خانه ها توسط رژیم صهیونیستی بود. بیستم جولای ٢٠١٤ حدود صد فلسطینی كه اكثر آنها را كودكان و زنان تشكیل می دادند، در این محله كام مرگ را بوسیدند. مصاحبه زیر با سازمان دهنده این جشنواره«صعود ابورمضان»، روزنامه نگار و ساكن غزه انجام شده است. مردم اینجا در واقعیتی ناممكن زندگی می كنند. می دانید چیست؟ این جشنواره پیامی هم برای حماس و فتح فرستاد با این مضمون كه درگیری های داخلی بین آنها زندگی ما، مردم غزه را از هم پاشیده است.
صعود! لطفا كمی درباره این جشنواره توضیح بده.
این جشنواره، اولین جشنواره فیلمی است كه در غزه برگزار می شود. گروهی از فیلمسازان و روزنامه نگاران در غزه كه هیچ وابستگی به سازمان های سیاسی در جشنواره غیرعادی ندارند، با این عقیده كه هر فردی شایسته ذره ای احترام و آرامش است این جشنواره را برگزار كردند.
مدیر این جشنواره فیلمساز فلسطینی «خلیل المزین» و جشنواره فیلم اردنی «كارما» حامی ما است. آثار شركت كننده از سوریه، عراق، مصر، اردن، روسیه و دیگر كشورها بود. كمیته حرفه ای سینمایی از میان ١٨٠ فیلم، ٢٨ فیلم را برای نمایش در سه روز برگزاری این جشنواره انتخاب كردند.
واكنش ساكنان شهر در مواجهه با این رویداد چه بود؟
ببینید، بخشی از واقعیت پیچیده این است كه از زمان انتفاضه اول در غزه حتی یك سالن سینما هم وجود ندارد. افرادی كه در دهه دوم زندگی شان هستند، مثل فرزندان خودم، تا به حال به سینما نرفته اند. زندگی ما دستخوش مبارزه و درگیری است و تحت محاصره هستیم، زندگی سختی است. زنده ماندن، پیدا كردن كار و تهیه غذا و محافظت از خانواده و فرزندان در زمان جنگ از دلمشغولی های مردم غزه است.
وقتی دنبال مكانی برای نمایش فیلم ها بودیم به محله شجاعیه در شرق نوار غزه رسیدیم. جایی كه از خانه ها فقط پاره های آجر برجای مانده بود. كنار مسجد ویران شده ای كه در احاطه خانه های با خاك یكسان شده بود، ایستادیم و متوجه شدیم كه این مكان مناسب ترین محل برای برگزاری جشنواره فیلمی است كه تمركزش بر حقوق بشر است.
فكر می كنید این جشنواره پیام خود را به دنیا فرستاده؟
مطمئنا. این جشنواره یادآوری برای سراسر دنیا است. بیش از هشت سال است كه مردم غزه تحت محاصره و حمله بمب هایی قرار دارند كه نیاز به پایان آن است. همچنین ما قصد داریم به دنیا صحبت هایی كه درباره فرستادن كمك برای ساخت دوباره غزه بود را یادآوری كنیم. اگر این وعده ها جدی بودند، بدانید كه وقت عمل فرارسیده است.
اما پیام مهم تر این است كه آن طور كه رسانه ها قصد تصویر كردن غزه را به صورت یك شهر با خاك یكسان شده، فقیر با معترضانی كه به اسراییل موشك پرتاب می كنند، نیست. غزه شهری نیست كه مردمش برای مرگ زندگی كنند. برای ما اهمیت دارد كه دنیا با چشم خود ببیند تصویر رسانه ها از غزه، درست نیست. مردم غزه انسان هستند، زندگی را دوست دارند، به دنبال صلح و آشتی هستند، دوست دارند سینما بروند و زندگی عادی خودشان را داشته باشند.
چطور بدون هیچ پیش زمینه ای، برنامه ریزی مراسمی را در محله ای ویران شده انجام دادید؟
برگزاری این مراسم بدون كمك ساكنان محله امكان پذیر نبود. آنها بخشی جدانشدنی از عواملی بودند كه این جشنواره را برگزار كردند. از آنها پرسیدیم كه كسی مایل به كمك كردن هست و سپس همه اعلام آمادگی كردند. بچه و زن و مرد و جوان و پیر اعلام كردند در برگزاری این مراسم سهیم خواهند شد. همه به كمك آمدند تا پاره آجرها را جمع و فضا را آماده كنیم: یكی آب آورد، یكی قهوه. آنها به ساخت صحنه، نصب تابلوها، نصب پرده نمایش بزرگ كه به اندازه صفحه نمایش یك سالن سینما بود و روی دیوار یك خانه ویران شده قرار گرفت، كمك كردند.
تصویر فرش قرمزی كه از میان خانه های ویران می گذرد، تن آدم را مورمور می كند. چه كسی روی آن قدم گذاشت؟
خب، بدون فرش قرمز جشنواره، جشنواره نمی شود. ما از نماد فرش قرمز طوری استفاده كردیم كه واقعیت خودمان را در غزه به نمایش بگذاریم. وقتی خون های مردم در تابستان روی زمین می ریخت، قرمز اولین رنگی بود كه دیده می شد، رنگ خون های قرمز كودكان و زنان و مردان.
خانواده ای در شجاعیه بود كه ١١ نفر، كه بیشتر آنها كودك و زن بودند را در بمباران از دست داده بودند. رسم بر این است كه افراد خیلی مهم (VIP) روی فرش قرمز قدم می گذارند. اینجا فرش قرمز هفتاد متری را در یكی از خیابان های اصلی كه به محل نمایش فیلم ها می رسید، خیابانی كه چیزی غیر از خانه های ویران شده نداشت، پهن كردیم. ساكنان محل را دعوت كردیم تا روی فرش قرمز گام بردارند تا به محل نمایش برسند. از این طریق اعلام كردیم تك تك شما، مردم غزه، برای ما مهم هستید.
مردم در مواجهه با این جشنواره چه برخوردی داشتند؟
شب افتتاحیه صدها نفر از ساكنان این محله و دیگر محله های غزه به جشنواره آمدند. شبی پر از شادی و جشن و سرور بود كه سخنرانی و اجرای موسیقی و سرودخوانی كودكان بخشی از آن بود. آن شب دو فیلم نمایش دادیم: یك فیلم از فیلمساز غزه ای و یكی هم از فیلمساز اردنی كه هر دو درباره حقوق بشر بودند.
ساعت ٩:٣٠ محل نمایش فیلم پر از نور شد. باید بدانید كه شجاعیه در هشت ماه گذشته، تاریكی را زندگی كرده. شالوده خانه ها از بین رفته. مردم با نور شمع زندگی می كنند. این جشنواره لحظه ای امنیت و آسایش را به این شهر بازگرداند. نور روشن را مهمان كرد. مردم به من می گفتند: «صعود، اولین بار است كه احساس می كنیم در غزه زندگی نمی كنیم. ما به سینما آمدیم، عالی است! اگر از من بپرسی، چنین چیزی از غذا هم مهم تر است و قطعا از سیاست های به كار برده شده در مورد این شهر هم با اهمیت تر است.»
پیامی برای خوانندگان اسراییلی هم دارید؟
می دانید كه ٢٨ سالی است روزنامه نگارم و برای نشریات بین المللی می نویسم. با خبرگزاری ها و نشریه های اسراییلی مصاحبه كرده ام و دوستان زیادی آنجا دارم. شرم آور است كه نشریات و خبرگزاری های اسراییلی چنین رویدادهایی را نادیده می گیرند و آنها را برای مردم اسراییل علنی نمی كنند. همین هفته در تل آویو جشنواره فیلم برگزار شد. ما هم در غزه جشنواره فیلمی برگزار كردیم. این رویدادها از یكدیگر جدا نیستند.
آرزو دارم بالاخره روزی صلح از راه برسد و ما بتوانیم در جشنواره های گوناگون شركت كنیم. همه ما انسان هستیم. مایه شرمساری است كه روزها و سال های ما سرشار از درد و رنج شده. به عنوان یكی از ساكنان غزه تاسف خود را از همه این خشونت ها و جنگ ها اعلام می دارم. همه ما انسان هستیم و شایستگی لذت از زندگی را داریم و نباید نفسی را بمیرانیم و كشته شویم.
منبع: روزنامه اعتماد
