چهره های برتر تلویزیون

عادل فردوسی پور، رامبد جوان ، احسان علیخانی ، بهروز شعیبی، کامران نجف زاده و منصور ضابطیان سهم زیادی در رونق آنتن در سال 93 داشتند.

عادل فردوسی پور
نام عادل فردوسی با نود گره خورده. او طی 16 سال اجرا همچنان در اوج است و عنوان یكی از موفق ترین برنامه های تلویزیونی پس از انقلاب را به نام خود زده. ذكاوت برنامه سازی فردوسی پور به نود محدود نمی شود و هرگاه فرصتی به او داده شده ، برنامه ای موفق روی آنتن برده. نمونه اش ویژه برنامه جام جهانی یعنی 2014 است كه متفاوت ترین و بهترین ویژه برنامه فوتبالی لقب گرفت. دیگر برنامه او یعنی «فوتبال 120» هم اتفاقی ویژه در برنامه سازی تلویزیونی است. او با كمك تیم نود ، هر هفته پكیجی جذاب از اتفاقات فوتبال دنیا روی آنتن شبكه ورزش می فرستد. فردوسی پور این بار تهیه كننده است و حمید محمدی با استعداد، اجرای برنامه را بر عهده دارد. «فوتبال 120» حالا بِرند شبكه ورزش است كه به واسطه خلاقیت و جذابیتش توانسته بیننده میلونی به حساب این شبكه واریز كند. فردوسی پور بخش عمده ای از موفقیتش را در كنار هوش بالای برنامه سازی ، مدیون اعتماد و حمایت مدیران است. اتفاقا سرگذشت نود بهترین الگو برای مدیران تلویزیون می تواند باشد تا مزد اعتماد و حمایت شان را بگیرند. او خطوط مرسوم در این رسانه را جابجا كرد و بی محابا مسائل مگوی فوتبال كشورمان را روی آنتن زنده به چالش كشید. عیار خیلی از سیاسیون و ورزشكاران با گفت و گوهای بی پرده فردوسی پور مشخص شده و البته مردم هم نشان داده اند اگر «صداقت» وجود داشته باشد ،‌آن ها «جنبه» این دوئل های بی رحمانه را دارند .

رامبد جوان
رامبد جوان همیشه دنبال ایده های تازه است. او در نهایت توانست با «خندوانه» بخش عمده ای از ایده هایی كه سال ها پس ذهن داشته اجرایی كند و یكی از موفق ترین برنامه های دهه اخیر تلویزیون را به نام خود بزند. جوان ذاتا آدم خونگرمی است ؛ روابط عمومی بالایی دارد و آداب معاشرت را خیلی خوب رعایت می كند. هم انرژیك است و هم به موقع اش آرام. خوش بیان است و صدایی گرم دارد. خوب با مهمان همراه می شود و خوب تر با بیننده اش ارتباط بر قرار می كند. جوان پیش از آن كه مجری ای محبوب باشد بازیگری معروف است. گاهی هم فیلم و سریال می سازد و اجرا دغدغه اصلی اش نیست. با این حال در برنامه هایی كه ساخته یا مجری بوده ، خول توانسته از فرصتی كه در اخیتار دارد استفاده كند كه اوجش در «خندوانه» بود. این برنامه به تنهایی شبکه نسیم را نجات داد و بخش زیادی از مخاطبان را پای این برنامه نشاند.

احسان علیخانی
باهوش بود كه خیلی زود فهمید راه درست اجرا و ارتباط با بیننده در تلویزیون چیست. احسان علیخانی اوایل كارش آداب و قواعد اجرا را رعایت نمی كرد و به همین خاطر تعداد مخالفانش به مراتب بیش از هواداران بود. او اما به مرور «ماه عسل» را به نام خود زد و با وجود كنار گذاشتن دوره ای مسولان تلویزیون مجبور شدند برای زنده كردن برنده این برنامه باز هم سراغش بروند. او در یك سال اخیر تهیه كنندگی و اجرای ویژه برنامه نوروزی شبكه سه را تحت عنوان «سه ستاره» به عهده داشته و بعد از آن تا اول ماه رمضان و اجرای «ماه عسل» هیچ برنامه‌ای روی آنتن نداشت او در شرایطی كه بیشتر مجری‌ها برای بالا بردن جذابیت برنامه‌هایشان سراغ ستاره‌ها می‌رفتند در برنامه‌های مختلف از «ماه عسل» گرفته تا پشت صحنه و ویژه برنامه‌های نوروز سالهای قبل، ثابت كرد كه با مردم معمولی هم می‌شود برنامه جذاب تولید كرد.  احسان علیخانی از جمله برنامه سازانی است كه اتاق فكری قوی همیشه دركنار خود دارد. سوژه های «ماه عسل» همیشه بكر اند و او هم به بهترین نحو گفت و گو را روی آنتن می برد.

بهروز شعیبی
رفتن سراغ زندگی روحانیون سهل و ممتنع است. این قشر در جامعه حضوری پررنگ دارند اما وقتی قرار است بخشی از این حضور تصویری شود ، باید شناخت كافی درباره آن داشت. تا پیش از «پرده نشین» فیلم و سریال های زیادی با محور روحانیون ساخته شده اما معدودی از آنها موفق بوده اند. ضمن آن كه در سریال های تلویزیونی همیشه تصویری كلیشه از این قشر شاهد بوده ایم كه غالبا در قامت پیش نماز مسجد ، خطبه خوان و تعریف هایی از این دست قرار گرفته اند. پرده نشین اما نگاهی متفاوت به روحانیت داشت؛ وارد كنه زندگی شان شد و مراودات شان را ملموس و واقعی به تصویر كشید. برای همین شاهد شك در پوشیدن لباس ،عاشق شدن، چگونگی تعامل با همسر و فرزند ، منبر رفتن ، خلوت های شخصی ،‌مشاجره زن و شوهری و ... در سریال بودیم. بهروز شعیبی قصد داشت روحانی را از نمای نزدیك و از جنس مردم معرفی كند و البته موفق شد. خیلی ها تا پیش از پخش فكر می كردند با سریالی شعاری و فراواقعی مواجه اند اما پرده نشین نشان داد می توان درباره قشر روحانیت با نگاهی درست و حساب شده سریال جذاب و پربیینده ساخت. برگ برنده او قصه سرراست و چند وجهی سریال بود كه باعث می شد بیننده با میلی دوچندان پرده نشین را دنبال كند. قصه های اصلی و فرعی بخوبی در خدمت سریال قرار داشتند و همگی به هسته مركزی سریال یعنی زندگی روحانیت كمك می كردند. دیگر امتیاز مهم سریال ، بازیگران آن بودند. فرهاد آئیش و هومن برق نورد تصویری متفاوت و تازه از شمایل روحانیت نشان دادند و عنوان بهترین بازیگران این نقش را به نام خود زدند. نكته مهم این كه هر دو بازیگر پیشینه سریال های طنز پیش مخاطب تلویزیون دارند و كارشان برای باورپذیر كردن نقش روحانی سخت تر بود. در كنار آن باید به بازی خوب مصطفی كیایی در نقش براتعلی ؛ طلبه جوانی كه میان پوشیدن لباس روحانیت و ازدواج مردد مانده. مهران رجبی هم جنس دیگری از طنازی اش را نشان داد و به تنهایی بخش زیادی از بار سریال را بدوش كشید.
كامران نجف زاده / منصور ضابطیان
کامران نجف زاده از جمله گزارشگرانی است كه از مطبوعات جذب تلویزیون شده اند. او به پشتوانه تجربه و فعالیت ژورنالیسی ، سراغ تهیه گزارش ها «فان» می رود و سعی كند از كلیشه های مرسوم دست بردارد. آیتم «صرفا جهت اطلاع» كه پنج شنبه ها در بخش خبری ۲۰:۳۰ پخش می شود ،‌ جهش زیادی برای این گزارشگر به همراه داشت.
منصور ضابطیان در برنامه‌های مختلفی مثل «مردم ایران سلام»، «جغرافیای فریاد»، «نقره» و ... به عنوان مجری حضور داشت اما با «رادیو هفت» بین مخاطبان مطرح شد.  بخش مهمی از محبوبیت ضابطیان، علاوه بر حضورش به عنوان یك مجری، به ایده‌های خلاقانه‌اش در ساخت و پرداخت «رادیو هفت» برمی گردد. او از جمله برنامه سازان خوش فكری است كه بخوبی از سبقه ژورنالیستی استفاده كرده و خوب می داند برای مخاطبش چه خوراكی تهیه كند.