ما داریم جشن سینما می‌گیریم
به خاطر اینكه شاید دلمان كمی خوش بشود
فرشته طائرپور تهیه‌كننده‌ی سینمای ایران در آستانه‌ی روز ملی سینما یادداشتی را منتشر كرده است.
این تهیه‌كننده‌ی سینمای ایران در متن یادداشتی كه در اختیار ایسنا گذاشته است، اینگونه ابراز عقیده كرده است:
«كمر گرما دارد می‌شكند و خبر پاییز دار می‌رسد....
مدتی است كه بنزین سهمیه‌بندی شده....
اراذل واوباش از محله‌های تهران جمع‌آوری شده‌اند....
جدل و جدال انرژی هسته‌ای میان ایران و آمریكا ادامه دارد......
در عراق و افغانستان، روزی نیست كه ده‌ها انسان عادی و غیر نظامی به طفیل سیاست‌های جنگ افروز و ترور‌های خانمانسوز، تكه - تكه نشوند....
رسانه‌های جهان همچنان به تحقیر ایران و رسانه‌های ایران همچنان به تكفیر جهان مشغولند....
آقای هاشمی رفسنجانی رییس مجلس خبرگان شده ....
سفرهای استانی رییس‌جمهور وارد دور دوم خود شده.......
مشاور سینمایی رییس‌جمهور هنوز كه هنوز است سخنی شیرین و محترمانه و امید بخش درباره سینمای ملی ایران وعوامل آن نگفته....
سختگیری و نظارت در زمینه تولید و یا عرضه آثار هنری - به خصوص سینما و موسیقی - بیشتر شده ...
ناز و نیاز بین الیور استون و مشاوران هنری رییس‌جمهور بر سر ساخت مستندی از زندگی آقای احمدی‌نژاد، جابجا می‌شود...
بخش بیشتری از وقت مسوولان سینمایی به دفع تركش‌های سیاسی می‌گذرد...
چند مدیر دولتی سینما عوض شده‌اند.....
مدیران صنفی هنوز ترك مخاصمه نكرده‌اند...
دو سه چهره جنجالی اتحادیه تهیه‌كنندگان با تصور اینكه دارند سكان كشتی صنف را از دست می‌دهند، تیشه برداشته و به جان كف قایق افتاده‌اند...
سردمداران كانون تهیه‌كنندگان و مجمع فیلمسازان، همچنان در انتظار تصمیمی قاطع از سوی ارشاد و یا خانه سینما، معطل مانده‌اند..
برخی از نشریات ویژه سینمایی، به جای نگاه از ارتفاع و فاصله به دعواهای صنفی، خودشان هم وارد معركه شده و رجز می‌خوانند....
چند فیلم سینمایی تا چشمه اكران رفتند و تشنه برگشتند... سنتوری كه از نیمه راه برگشت....
بازار قاچاق فیلم‌ها فعلا سكته كرده...
وعده ساخت سالن‌های جدید در مناطق جنوبی و حاشیه‌ای تهران، چند نمونه عینی یافته...
اخبار سینما حاكی از آنست كه روند تولید - بی‌اعتنا به بحران اكران - همچنان تداوم دارد...
جشنواره‌های جهانی اگر چه كمتر از سابق، اما هنوز با فیلم‌هایی از ایران كامل می‌شوند...
تلویزیون دارد در هر شبكه‌اش، نود فیلم نود دقیقه‌ای می‌سازد و چهره‌های سینما، یكی یكی نگران از ركود سینما به رونق بازار آن پناه می‌برند....
شبكه‌های ماهواره‌ای، هفته‌ای چند فیلم سینمایی ایرانی را مفت و مجانی و با خیالی راحت از عواقب و عقوبت آن، نمایش می‌دهند..
خیل خلاقی از جوانان فیلمساز، به مدد تكنولوژی دیجیتال و اینترنت، بی‌نیاز از مجوزهای دولتی و یا تهیه‌كننده‌های مجاز فیلم می‌سازند و به هر كجا كه بخواهند ارسال می‌كنند...
سینمای حساب شده و پر مشتری آمریكا، همچنان دارد برای اثبات قهرمانی و برتری خود در همه زمینه‌ها، فیلم می‌سازد و به خورد جوانان جهان می‌دهد...
سینمای مفرح هند، همچنان از عوام جوامع آسیایی و عرب، برای خود مشتری می‌سازد و صنعت نمایش خانگی ایران را نیز نجات می‌دهد....
این تصور یا توهم، مدام قوت می‌گیرد كه تعطیلی كل و كامل سینما، اگرهم مقامات موثر را شاد نكند، نگران و متاسف نیزنخواهد كرد....
شهریور 1386 است و ما داریم جشن سینما می‌گیریم....
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه خیلی دلمان خوش است.... به خاطر اینكه شاید دلمان كمی خوش بشود...
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه عزت‌مان را به رخ دیگران بكشیم.... به خاطر اینكه خودمان عزت‌مان را فراموش نكنیم....
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه همه چیز در درون و بیرون سینما به سامان رسیده و فقط مانده جشن آن... به خاطر اینكه لااقل درون‌مان با یك وفاق چشمگیر احیاء شود...(شبیه روز گردهمایی در موزه سینما)
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه خیلی از مدیران، قافیه قدرت را به حساب جیب سینمای ایران باخته‌اند.... به خاطر اینكه به همان‌ها بگوییم كه این سینما بازنده ندارد...
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه اصحاب سیاست و اقتصاد و فرهنگ دارند حمایت‌مان می‌كنند.. به خاطر اینكه به خود و به تاریخ بگوییم كه ناخدای كشتی‌ما در همه این سالها و همه طوفان‌ها، خدای نوح بوده و بس...
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه چون چهره به چهره می‌شویم شرم می‌كنیم از هتاكی و توهین و تهمت.... به خاطر آنكه به یاد بیاوریم دعواهای داخلی سینما هم، همه از جنس و ادعای ارادت به سینماست...
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه وزارت متبوعه‌مان و همه مدیران تابعه‌اش، حال واحوال سینمای زیر مجموعه خود را نظاره كنند... به خاطر اینكه سندی دیگر از اراده این سینما را در مراقبت از هویت، نجابت، صبوری و آزادگی‌اش به ثبت برسانیم...
جشن می‌گیریم نه به خاطر آنكه در حق آثار شایسته و تكریم چهره‌های برجسته‌مان، همه كوتاهی كرده‌اند.. به خاطر اینكه شكر شایستگی و برجستگی امروزمان در جوامع فرهنگی جهان، تكلیفی است كه برای افزایش این نعمت، بدان نیازمندیم..
جشن می‌گیریم به خاطر آنكه خسته‌ایم از آن همه نفهمی جهان نسبت به شعور و فرهنگ و هنر كشورمان... و دلخسته‌ایم از این همه كج فهمی كشورمان نسبت به نقش و ارزش سینمای ملی‌مان و می‌خواهیم كمی دلخستگی در كنیم...
... اصلا جشن می‌گیریم به خاطر اینكه در هفتاد و پنجمین دوره جشنواره "ونیز"، برتولوچی جهانی، درخواست كرده كه جایزه یك عمر تلاش هنری‌اش را از دست عباس كیارستمی ایرانی بگیرد. »
