شبی با حافظ

خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزل سرای سدهء هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. آرامگاه این شاعر پرآوازه در شمال شهر شیراز و در جنوب دروازهء قرآن به حافظیه مشهور است. مساحت حافظیه 2 هکتار است و از 2 صحن شمالی و جنوبی تشکیل شده که این صحن‌ها توسط تالاری از یک‌دیگر جدا شده‌اند. این مجموعه 4 در ورودی-خروجی دارد که در اصلی در سمت جنوب آن، دو در سمت غرب آن و یک در سمت شمال‌شرق آن قرار گرفته‌است.

تالار حافظیه که از آثار دوره زندیان است، 56 متر طول و 8 متر عرض داشته و از 20 ستون سنگی، هرکدام به ارتفاع 5 متر تشکیل شده‌است. این تالار پیش‌تر شامل 4 ستون و 4 اتاق بوده که بعدها اتاق‌ها از محدودهء آن حذف گردیده‌است. در سمت شرق و غرب تالار 2 اتاق -یکی متعلق به سازمان میراث فرهنگی و دیگری مربوط به دفتر آرامگاه- وجود دارد. شیوه معماری این تالار مربوط به دوره‌های هخامنشیان و زندیان است.

در سال 856 ه. ق. حدود 65 سال پس از وفات حافظ شمس‌الدین محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی؛ حاکم فارس، برای اولین بار عمارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ بنا کرد و در جلو این عمارت، حوض بزرگی ساخت که از آب رکن آباد پر می‌شد. این بنا در زمان حکومت شاه عباس صفوی (اوایل قرن یازدهم هجری قمری) مورد مرمت و باز سازی قرار گرفت و همچنین به دستور نادرشاه افشار آرامگاه باردیگر مرمت شد. کریم‌خان زند (1152 ه. ش.) بر مقبره حاف1 بارگاهی به سبک بناهای خود ساخت (تصویر) و بر تربتش سنگی مرمرین نهاد که سنگ امروز نیز باقی است.