صفحه هشت

در این درام سیاسی - جاسوسی که در سال 2011 میلادی توسط دیوید هیر (David hair ) فیلمساز بریتانیایی ساخته شده، اطلاعات  به عنوان یکی از عوامل قدرت، همواره در معرض خطر لو رفتن و استفاده نا بجا معرفی شده است.

تاکید بر حفظ اسرار و لو نرفتن اطلاعات در جای جای فیلم به وضوح پرنگ است، اما وضعیت انگلستان در فیلم بگونه ای تصویر شده که حتی رییس سازمان امنیت و یکی از افسران این سازمان، افشاگری را راه مناسبی می دانند چرا که معتقدند: نخست وزیر با برخورد نکردن با اقدامات غیر قانونی آمریکا، جان مردم خود را هم به خطر انداخته است.

فیلمساز در این اثر، پنهان کاری نخست وزیر بریتانیا در خصوص زندانهای مخفی دولت آمریکا در نقاط مختلف جهان را مطرح کرده و نشان می دهد که او حتی به وزیر اطلاعات خود و سازمان امنیت کشورش اطمینان نداشته است.

مسئله  بی اعتمادی  در دیالوگهای فیلم جمله هایی مانند حتی سازمان امنیت هم امن نیست ،  خوش خیالی است که کسی جاسوسی دیگران را بکند و قصد اعتمادهم داشته باشد و  به نظرتون تلفن امنه؟  تاکیدی بر این اعتمادی است .

بی اعتمادی موجود در بین صاحبان قدرت و حاکمیت ابرهای سیاه شک، در جای جای فیلم به ویژه سکانس نشست وزیر اطلاعات با مسوولان سازمان امنیت بخوبی به تصویر کشیده شده است.

این تصویر وقتی به اوج می رسد که نخست وزیر نیز با دریافت اطلاعات محرمانه توسط یکی از کارکنان سازمان امنیت، بی اعتمادی خود به وزیر امنیت ، نظام اطلاعات و نیز رییس سازمان امنیت را نشان می دهد و به نوعی به دنبال برگ برنده برای مقاطع حساس درنزد خود است.

دستیابی رییس سازمان امنیت به اطلاعاتی پنهانی که موید آگاهی نخست وزیر بریتانیا از برخی اقدامات غیر قانونی آمریکا است و مسکوت ماندن این موضوعات، نقطه شروع این درام است.

با مرگ رییس سازمان امنیت در این فیلم ،پیگیری اقدامات پشت پرده توسط یکی از افسران این سازمان به نام جانی با بازی بیل نایی ( Bill Naghy) دنبال و زمینه ادامه داستان فراهم می شود چرا که داماد سوری الاصل او بطور بی رحمانه توسط اسرائیل به قتل رسیده و دولت انگلیس در این خصوص نیز سکوت کرده است.

جانی، سرانجام در معامله ای از افشای پرونده محرمانه نخست وزیر بریتانیا خودداری می کند و در عوض اجازه انتشار اطلاعات مربوط به قتل بی رحمانه دامادش را به دست می آورد و نخست وزیر را وادار می کند تا این قتل را محکوم کند.

در این فیلم روابط ناسالم سیاسی در انگلستان به باد انتفاد گرفته شده و به خوبی نشان میدهد که چگونه معاون نخست وزیر به خاطر سکوت در برابر خلافکاری نخست وزیر به معاونت او ارتقا می یابد.

در جای دیگری از فیلم وقتی جانی از کار شرافتمندانه سخن می گوید، نخست وزیر با پوزخندی معنادار در پاسخ به او کلمه  شرافت ! را مطرح می کند.

فیلمساز در این اثر ، کلیشه های فیلم های جاسوسی را شکسته و آگاهانه بجای استفاده از شخصیتی جوان و بزن بهادر، یک پیرمرد را برای این نقش انتخاب کرده است.

بر خلاف سایر فیلمها، که اقدامات جاسوس ها منجر به کشف توطئه های کشورهای مخالف با غرب می شود، اقدامات غیر قانونی آمریکا، اسرائیل و بریتانیا درون مایه این فیلم را تشکیل می دهد.

هر چند رسانه های جمعی از جمله رادیو و تلویزیون با پخش نماهایی از اخبار و صدای خارج از تصویر رادیو حضوری پر رنگ دراین فیلم دارند، ولی فیلمساز آزادی مطبوعات در جوامع غربی را نیز سوال می برد چرا که یک جاسوس در یکی از دیالوگهای فیلم می گوید که عمری را با اختراع خبر برای روزنامه ها گذرانده است.

فیلمساز با دوری از روشهای معمول و گیشه پسند از خلق صحنه های اکشن و انفجار خودداری کرده و بخش قابل توجهی از زمان فیلم در دفتر کار افسران اطلاعاتی و مسوولان می گذرد.

این فیلم بدون توجه به روش معمول درامهای جاسوسی، با بهره گیری از فیلمنامه ای سر راست و فاقد هر نوع پیچیدگی، بصورت عریان و صادقانه مطالبی را با بیننده در میان می گذارد.

عدم تطابق کامل مسائل خانوادگی شخصیتهای فیلم و حوادث بیرونی یکی از ضعفهای فیلمنامه است؛ بطوریکه مسائل خانوادگی طرح شده در فیلم قادر نیستند تا کارکرد خود برای بر انگیختن احساسات تماشاچی ایفا کنند.

تکیه بیش از حد بر دیالوگ و فقدان جنبه های نمایشی و تصویری از دیگر ضعفهای فیلمنامه این اثر است که آن را به فیلمی فاقد کشش تبدیل کرده است.

بازیهای ارائه شده این فیلم نیز در حد قابل قبولی نیست و به ویژه رالف فاینس( ralph finnes) در ایفای نقش نخست وزیر بریتانیا، انتظارات را آنگونه که باید بر آورده نمی کند.

فیلم  صفحه هشت  که جمعه شب از برنامه سینما چهار پخش شد، می تواند سرمشق کسانی باشد که قصد دارند در خصوص ماجرای اخیر لو رفتن جاسوسی تلفنی آمریکا، فیلم بسازند.