سرنوشت آنانی که صدای قافله سالار را شنیدند و او را یاری نکردند
در روزشمار وقایع حسینی به روزی می رسیم که عبیدالله بن حُر جُعفی در کنار مزار سالار شهیدان مویه می کند و از حسرتی می گوید که تا پایان زندگی در بین سینه و گلویش در آمد و شد خواهد بود.
شب بود و کربلا در سکوت آرمیده بود.
و نسیم شب، بوی خوش این سرزمین عطر آگین را به مشام می رساند.
ستارگانِ زینت بخشِ آسمان، سوسو می زدند،
و ماه، پرتو خود را بر کربلا گسترده بود.
در گستر زمین، کربلا یکی بود، حسین یکی، و علم دار کربلا یکی،
تنها نشان علم دار کربلا، پرچم در اهتزاز قبر عباس بود،
باد بر آن می وزید و حیات عباس را بشارت می داد.
سرگشته و شیدا و در اشتیاق سوی قبر سالارشهیدان رفتم،
به صدای موی مردی، گوش سپردم و ایستادم.
مرد، سر بر قبر نهاده بود و می نالید.
گفت: این چه حسرتی است که تا پایان زندگی،
در بین سینه و گلو، در آمد و شد خواهد بود؟
آن روز به من گفتی، ما را رها نکن،
یاری طلبیدی برای جنگ،
گفتی: از ما جدا نشو،
گفتم: از مرگ گُریزانم.
اگر حسرت و آه قلب را بِشکافد،
قلب من در خور شکافتن است،
اگر جان خود را فدایت می کردم،
ارزش و کرامت بود، توش قیامت بود،
صد حسرت و افسوس که با تو وداع کردم، به تو پُشت کردم،
آنانی که در کنارت ماندند، آسوده و رها، نجات یافتند،
من و امثال من، اهل نفاق بودیم و ضرر کردیم.
مرد، چنگ بر خاک می زد و بر سر می ریخت،
مویه می کرد و به سوز دل می گریست.
نزدیک که شدم، صورتش را دیدم، آشنا بود.
عبیدالله بن حُر جُعفی!
همو که قافله سالار به او گفته بود: عبیدالله، تو گناهان و خطاهای بسیار کردی، می خواهی توبه کنی؟
و او گفته بود: چگونه؟
قافله سالار گفت: فرزند دختر پیامبرت را یاری کن و با دشمنانش بجنگ.
و او گفت: من از مرگ گریزانم.
در عوض اسب تیز پا و تیغ بُرّایم را به تو می بخشم.
قافله سالار به او گفت: حال که تو از نثار جانت در راه ما امتناع می کنی،
ما نه به تو نیاز داریم و نه به شمشیر و اسب تو!
عبیدالله بن حُر جُعفی، به شدت می گریست.
با او هم ناله شدم، اما نه برای او،
او سزاوار گریستن که نه، سزاوار مرگ بود،
ندای استغاث قافله سالار را شنیده بود و دم بر نیاورده بود.
بر خود گریستم،
بر سرنوشت و بر آیند خود!
منبع: مهر
