بهمن فرمان‌آرا:
«نمی دانم این سینمای معناگرا دیگر چه صیغه ای است»
فیلم « یک بوس کوچولو » ساخته بهمن فرمان آرا در کانون فیلم دانشگاه شیراز در تالار فجر این دانشگاه به نمایش درآمد و پس از نمایش فیلم، بهمن فرمان آرا با حضور در سالن در جلسه پرسش و پاسخ دانشجویان شرکت کرد و در ابتدا دغدغه اصلی خود را از ساخت فیلم « یک بوس کوچولو » مرگ و نابودی یک دوران تاریخی ایران دانست و گفت: من در سن و سالی به سر می برم که باید نگرانی ها و دغدغه خاطرم را با نسل فعلی و جوان ایرانی در میان بگذارم. به عنوان مثال تناقض های جامعه ما باعث شد که فیلم « خانه روی آب » را بسازم.
فیلم « یک بوس کوچولو » را به هم به این دلیل ساختم که می بینم به عمد دوره هایی از تاریخ ما نادیده گرفته می شود، این زنگ خطر بزرگی است که در تمام حیطه های فرهنگی این کشور به صدا درآمده است. جالب اینجاست که استقبال از فیلم « یک بوس کوچولو » بیشتر از سوی جوانها بوده است تا نسل من و نسل میانی . 90 درصد سالن های نمایش دهنده فیلم در تهران پر بود از افراد زیر 30 سال و همین برای من کافی است.
وی گفت : « یک بوس کوچولو» 2 بار پروانه نمایش گرفت. یکبار بعد از اتمام مراحل ساخت که آماده نمایش شده بود اما بعد از مدتی گفتند که باید باز هم پروانه نمایش بگیرد و بازهم پروانه نمایش گرفت تا این بار واقعاً به نمایش عمومی درآمد.همچنین یک بوس کوچولو را در اوج فروش به بهانه اینکه سالن سینما کم است از روی پرده برمی دارند. تازه در همان میانه نمایش عمومی فیلم DVDهای آن با بهترین کیفیت در بازار بخش می شود. دیگر چه کسی در شهرستانها حاضر است به تماشای فیلم من بیاید؟
این کارگردان این اظهار نظر را که او فیلمسازیست که در هر دوره فیلمسازی اش (پیش از انقلاب و بعد از انقلاب ) هر دو طیف تماشاگران و مسئولین فرهنگی را راضی نگه داشته، رد کرد و افزود: من برای « بوی کافور، عطر یاس » و « خانه ای روی آب » در مجموع 15 جایزه دریافت کردم. برای شرکت دادن « یک بوس کوچولو » در جشنواره فجر هم به شدت تحت فشار قرار داشتم. اما من قبول نکردم و زیربار نرفتم. می‌خواستند فیلم را در بخش سینمای معناگرا نمایش دهند، من نمی دانم این سینمای معناگرا دیگر چه صیغه ای است که از خودشان درآورده اند. من فیلمساز که نمی شینم و هنگام نوشتن فیلمنامه ام و هنگام ساخت آن به این فکر کنم معناگرا بسازم یا بی معنا! فیلم زمانی برای من معنا پیدا می کند که تماشاگران آن را ببینند و آن بپسندند. من هیچ وقت در جهت سیاست های مسئولین فرهنگی وقت فیلم نساخته ام. چه آن زمان و چه الان. دیگر هم هیچوقت فیلم هایم را به جشنواره نمی دهم. بخش مسابقه و جایزه های آن برای من فرمان آرای 65 ساله دیگر جذابیتی ندارد، باید برای جوانها باشد. آنها هستند که باید مطرح شوند و انگیزه پیدا کنند و گرنه فرمان آرا هرآنچه را که می خواسته به دست آورده و از این که هست مشهورتر نمی‌شود.
بهمن فرمان آرا در ادامه سخنان خود گفت: می گویند فیلم فرمان آرا در بخش مسابقه جشنواره بین المللی فیلم فجر شرکت می کند. این کلمه بین المللی هم از آن حرفهاست. می گویند در فلان رشته ورزشی ایران مقام نخست را کسب کرد. ولی وقتی نگاه می کنیم می بینیم که ایران در میان 3 کشور تاجیکستان، قزاقستان و ازبکستان آمده و اول شده و آنگاه این معنی بین المللی برای خیلی ما روشن می شود. در پیش از انقلاب هم من هیچوقت برای جشنواره یا خوشایند مسئولین فیلم نمی‌ساختم. کارگردان « یک بوس کوچولو » بار دیگر با تأکید بر اینکه پیام فیلم دغدغه اصلی وی و دیگر هم نسلانش است، گفت: من قصد انتقاد و گله و شکایت از کسی نداشته ام. سال 59 که « سایه های بلند باد » توقیف شد به فرانسه رفتم و از آنجا هم راهی کانادا شدم. در آنجا در کار پخش فیلم بودم و مدتی هم در یک شرکت تولید فیلم کار کردم. ولی این افسردگی ادواری که الان سی و هفت هشت سال است باهاش درگیرم و وقتی فیلم نمی سازم باز هم به سراغم می آید، همراهم بود.
فرمان آرا در بخش دیگری از سخنان خود شعاری بودن فیلم هایش از جمله « یک بوس کوچولو » را رد کرد و گفت: اینکه فیلم های من فیلم های پر دیالوگی هستند واقعیتی است. سبک کاری من براساس دیالوگ شکل می گیرد. دیالوگ نقش مهمی در فیلم های من دارد. به صرف یکی دو دیالوگ نمی توان بر چسب شعاری بودن را به یک فیلم زد. در سکانسی از فیلم که در پاسارگاد می گذرد اسماعیل شبلی رو قبر کوروش فریاد می زند: « کوروش آسوده بخواب که ما بیداریم » . آیا به صرف این جمله و دیالوگ، فیلم من شعاری است؟ قبول دارم که اگر به بعضی از موضوع ها غیرمستقیم اشاره می کردم بهتر بود. اما در هر صورت این هم یک شیوه ای است که من اطلاعات را به تماشاگر منتقل می کنم.
