تبیان، دستیار زندگی
پویا آریان پور نقاش معاصر، نمایشگاهی با عنوان یادمان پنجمین دوسالانه دامون فر برگزار کرده است؛ او به سراغ شرکت کنندگان قبلی رفته و مجموعه ای با عنوان «بی خوابی» گردآوری کرده است که تا ١٤ اسفند در دو گالری «اثر» و «اُ» به نمایش گذاشته شده است.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

بی خوابی پویا آریان پور حقیقت دارد

پویا آریان پور نقاش معاصر، نمایشگاهی با عنوان یادمان پنجمین دوسالانه دامون فر برگزار کرده است؛ او به سراغ شرکت کنندگان قبلی رفته و مجموعه ای با عنوان «بی خوابی» گردآوری کرده است که تا ١٤ اسفند در دو گالری «اثر» و «اُ» به نمایش گذاشته شده است.

فرآوری: سمیه فروغی-بخش هنری تبیان
بی‌خوابی

پویا آریان پور در سال 1350 در تهران متولد شد.او دیپلم هنرهای تجسمی خود را از هنرستان هنرهای تجسمی تهران اخذ کرده است. اخذ لیسانس نقاشی از دانشگاه آزاد اسلامی تهران در سال 1378و فوق لیسانس نقاشی از همین دانشگاه مدارک تحصیلی این هنرمند را تشکیل می دهند. آریان پور در سال 1379 برنده پنجمین دوسالانه نقاشی تهران و در سال 1381 برنده دومین دوسالانه نقاشی معاصر جهان اسلام شده است.
این روزها خیلی کم پیش می آید با وجود نمایشگاه ها، دوسالانه ها و جشنواره های مختلفی که برگزار می شود، برگزارکنندگان دوره های بعد به سراغ برگزیدگان یا شرکت کنندگان سال های گذشته بروند تا از سرنوشت آنها خبردار شوند و بدانند آیا آنها هنر را به صورت حرفه ای ادامه داده اند یا نه؛ اما پویا آریان پور در یادمان پنجمین دوسالانه دامون فر این کار را به همراه یک گروه انجام داده است
 این دوسالانه تاکنون نمایشگاه هایی از منتخبان دوره های قبل برگزار کرده بود و امسال نیز قرار بود نمایشگاهی با چنین عنوانی برپا کند؛ اما آریان پور به عنوان دبیر این کار، این بار نمایشگاهی با عنوان یادمان پنجمین دوسالانه دامون فر برگزار کرده است که در آن، صرفا برگزیده ها حضور ندارند. او به سراغ شرکت کنندگان قبلی رفته و با بررسی مسیری که در چند سال اخیر طی کرده اند، مجموعه ای با عنوان «بی خوابی» گردآوری کرده است که تا ١٤ اسفند در دو گالری «اثر» و «اُ» به نمایش گذاشته شده است.

او در توضیح تم این نمایشگاه گفته است: «وقتی آرامش کافی نداریم و در بحران هستیم، مجال خواب کافی نداریم و این خستگی باعث می شود در میان خواب و رؤیا و واقعیت در رفت وآمد باشیم، به همین دلیل اکثر اوقات، تحلیل ما از واقعیت می تواند اشتباه باشد. گاهی شنیده ایم که افراد، حافظه تاریخی ندارند که دلیل آن می تواند بی خوابی باشد و باعث می شود ذهن به صورت منطقی به دنبال معنا نرود و دوباره تاریخ را تکرار کند. عنوان «بی خوابی» در واقع فراتر از این نمایشگاه است و شامل چند نسل می شود که در این فضا و موقعیت زندگی کرده اند، اما بیش از همه متوجه جوان ها و نسل های جدید است که درحال حاضر در یک نوع بی خوابی و عدم آسایش به سر می برند».

بی‌خوابی

وی در بخش انتهایی کاتالوگ به نقل از هایدگر اشاره کرده است که هر نسلی وظیفه دارد از طریق یک فرایند «ارتباط و کشمکش»، به طور اصیل، میراث خود را از آنِ خود کند و سرنوشت خود را کشف کند. او در این رابطه می گوید: بهتر بود کسانی که در نمایشگاه شرکت می کنند، تحت موضوعی فعالیت کنند، اما هم زمان کافی نبود که سوژه ای بدهیم و هم اینکه حرفه ای نبود، از این نظر که هنرمند معمولا سوژه پذیر نیست و می گوید راه خودم را می روم. هر چقدر این هنرمندان جدی تر می شوند، این خواص را پیدا می کنند که دنبال موضوع پیشنهادی نروند، مگر اینکه عده ای باشند که ویژگی هایی را که از نظر موضوع دارند و در کار آنها پیدا می شود، به آنها پیشنهاد کنید تا در یک پروسه یک ساله تعدادی کار تولید شود. به همین دلیل من دنبال معنایی می گشتم که این قابلیت را داشته باشد و در این نسل تعمیم پیدا کند. بی خوابی، عنوانی است که ما به دلیل فیلم ها یا قصه هایی که نقل شده، با آن آشنا هستیم و از طرفی می دیدم شرایط حاکم بر جامعه ما به گونه ای است که ما در روزنامه ها، کتابخانه ها، اشعار و فیلم ها می بینیم مردمی هستیم که حافظه تاریخی نداریم. من با خودم می گفتم چرا حافظه تاریخی نداریم؟ ما عملی را که امتحان شده است باز امتحان می کنیم و یک دستاورد مثبت و مهم را باز چنان که نداشته ایم، از اول امتحان می کنیم.

پویا آریان پور می گوید «وقتی آرامش کافی نداریم و در بحران هستیم، مجال خواب کافی نداریم و این خستگی باعث می شود در میان خواب و رؤیا و واقعیت در رفت وآمد باشیم، به همین دلیل اکثر اوقات، تحلیل ما از واقعیت می تواند اشتباه باشد.»

موضوع« بی خوابی »  از آستانه انقلاب به این سو هست. در واقع از جایی که بحران های جدی آغاز می شود؛ چون جنس بحران های ما مثل هم نیست؛ مثلا انقلاب بوده، بعد از آن احزاب مختلف و ترورهای گوناگون، جنگ، تحریم ها و... . شاید تنها دوره ای که کمی روی آسایش را دیدند، دوران اصلاحات بوده است. شما می بینید در این دوره تحلیل به وجود می آید.

من درباره خوب بودن یا نبودن صحبت نمی کنم؛ چون درباره تاریخ نمی توانیم قضاوت کنیم، اما تنها دوره ای است که از درون آن محتوا یا تحلیل منطقی به دست می آید.
در آن دوره اگر فیلمی تولید می شد، نقدهای اساسی و درستی براساس آن ژانر به وجود می آمد. اگر هنری به وجود می آمد، قطع نمی شد. در آن دوره، سیستم حکومتی هم آرامش نسبی داشت و بحران در آن خیلی زیاد نبود و باعث می شد روندی شکل بگیرد. در آن دوره اتفاق های مهمی که بسترساز هنر الان هست، شکل گرفت؛ حالا خواسته یا ناخواسته.  شما می بینید توده بیشتری از هنرمندان مشغول یک فرایند هنری هستند تا یک فریاد. در آن دوره هنرمندان به صورت منظم به خارج اعزام می شدند و نه یک یا دو نفر خاص، بلکه گروه های مختلفی از هنرمندان رشته های مختلف و اگر الان شاهد برخی اتفاق های درخشان هستیم در نتیجه آن دوره است.
وی در ادامه افزود: من فکر کردم «بی خوابی» می تواند یک عنوان جمعی باشد که همه را دربرگرفته است و به همین دلیل فرض گرفتم اگر موضوع را با بقیه هم در میان بگذارم، آنها چنین موقعیتی را حس خواهند کرد. موضوع را با استیتمنت برای کسانی که قرار بود در نمایشگاه شرکت کنند، فرستادم و متوجه شدم برایشان خیلی مهم بوده است و با هم درباره موضوع حرف زدیم، اما اینکه مشخصا آثاری که به دست آمده، با تم بی خوابی کار شده باشد، باید بگویم این طور نبود.  به نظر می آید همه آثار انعکاس دهنده این موضوع نبودند. چون تم بی خوابی می توانست واکنش به خواب و بی خوابی باشد و اینکه برای من تصویر کلی کافی بود؛ یعنی همین که در زیر چنین اتمسفری، هنری به وجود بیاید.
او می گوید: دامون فر یک حرکت پیوسته داشته و جزء معدود ارگان های خصوصی است که کارش را مستمر ادامه داده و بحران ها و مسائل اقتصادی مانع از فعالیتش نشده است. ایده من این بود که اگر بتوانم چکیده ای از مجموعه کارها در بیاورم و امید است شاید دورنمایی از نسل جوان این ١٠ سال ارائه دهیم. جامعه شناس، روان شناس و زیبایی شناس می توانند به این نمایشگاه بیایند و به اتمسفری که جوانان در آن کار می کنند، پی ببرند؛ اینکه چه چیزهایی توجه می کنند، چه واکنشی دارند، چه مقدار نگاه واقع گرا دارند؟ چه مقدار به ذهن و نگاه شخصی اعتنا می کنند؟ چه مقدار تحت تأثیر هنر غرب هستند؟ چه مقدار به کنه فرهنگ خودشان توجه می کنند؟ اینها موضوع هایی است که می تواند از دل نمایشگاه بیرون بیاید. 
آریان پور در سال 1379 برنده پنجمین دوسالانه نقاشی تهران و در سال 1381 برنده دومین دوسالانه نقاشی معاصر جهان اسلام شده است. این نقاش آثارش را در نمایشگاه های متعددی در خارج و داخل از کشور به نمایش گذاشته است.وی نخستین بار آثارش را در گالری برگ به نمایش گذاشت و در گالری های اعتماد و آن نمایشگاه برپا کرده است.


منابع:
- شرق
- همشهری
- هنرآنلاین