اردوگاه كلیدی برای ارتباط

مقدمه

تابستان مانند بچگی است! خیلی زود می‌گذرد. اما اگرخوش‌شانس باشید خاطره‌های گرمی از آن‌چیزی به ‌دست خواهید آورد كه به شما در ایام سرد پیش ‌رو قدرت می‌دهد!

همانند افراد حرفه‌ای در زمینه‌ی اردوگاه، همه می‌خواهیم بچه‌هایی داشته باشیم كه:

احساس عشق از زندگی داشته باشند

الآن خوشحال باشند

در مسیر مستقیم زندگی به‌سمت مسئولیت‌پذیری، مراقبت از خود و كسب رضایت والدین قدم بردارند.

اما تحقق این امر آن‌قدر كه امیدواریم ساده نیست! به‌دست آوردن خوشحالی به‌سادگی با سخن گفتن درباره‌ی چگونگی آن ممكن نمی‌شود! شركت‌كنندگان در اردوگاه باید به كیفیت‌های ویژه‌ایی در حین فعالیت‌ها و رفتارشان هم‌چنین تجربه‌های دست اول زندگی‌شان برسند.

این كیفیت‌های ظریف شاید نشانه‌هایی نباشند كه ناخوداگاه فكر كنیم كه از اهمیت برخوردارند ولی برترین آن‌ها در واقع می‌تواند فلسفه‌ی خوش‌بینی نسبت به زندگی، شادی، رفتار بالقوه و توان برقراری ارتباط باشد.

شادی

چگونه می‌توان بچه‌های امروزی را با ابزاری تجهیز كنیم كه نه‌ تنها همین حالا شاد باشند بلكه تا دوردست‌های زندگی‌شان هم شادی را همراه خود داشته باشند؟!

«شادی» با احساس ارتباط آغاز می‌شود. بچه‌ها زمانی كه از والدین‌شان عشق را بدون هیچ پیش‌شرطی دریافت كنند احساس می‌كنند كه مرتبط هستند. آن‌ها احساس می‌كنند با دوستان‌شان، معلمان، گستره‌ای از بستگان، مشاوران اردوگاهی و مربیان دیگر مرتبط هستند.

ارتباط در خط زندگی آغاز و به بنیانی مستحكم تبدیل می‌شود كه بچه‌ها می‌توانند زندگی كامل و بی‌نقصی برای خود ایجاد كنند. ارتباط باعث پرورش روحیه‌ی امنیت و سلامت شده و بچه‌ها را قادر می‌كند دلیرانه در تحمل خطر و موقعیت‌های سخت خوش بین باشند؛ هم‌چنین لایه‌ایی طبیعی و محافظ در برابر پریشان‌حالی‌ها یا ناراحتی‌ها به‌تن كنند.

ثابت شده است مثبت‌اندیشی از احساس تعلق می‌تواند بچه‌ها را از لحاظ ذهنی در موقعیتی شاد قرار دهد و این خوب است به‌ خاطر این‌كه بچه‌ها در موقعیت بازی همان بچه‌ها در موقعیت كار هستند!‌ آنان می‌آموزند زمان بازی چگونه از تصورها و روحیه‌ی حل مسأله و همكاری‌شان بهره ببرند.

رۆیاپردازی نوعی بازی است كه فرصتی برای بچه‌ها فراهم می‌كند كه مسیری برای زندگی خود ترسیم كنند تا آن‌ها را به علایق و عقایدشان رهنمون كند. تكرار فعالیت‌ها در بازی، تمرین موقعیت‌هایی از زندگی را ممكن می‌كند.

همه‌ی ما این ضرب‌المثل را بارها و بارها شنیده‌ایم:

اما با تمرین هدف دیگری نیز تأمین می‌شود؛ علاوه بر كمك به بهبود زندگی بچه‌ها (به‌عنوان مثال: شروع با غوطه‌وری از پشت در آب تا یادگیری شنای كرال‌پشت)، تمرین به بچه‌ها یاد می‌دهد چگونه از دیگران كمك بگیرند؛ مربیگری كنند و توسط مربیان و یا هم‌نوعان‌شان تأیید شوند.

بچه‌ایی كه شروع به بازی «فریز تگ»(Freeze Tag) كرده عشق به دویدن را می‌یابد؛ ممكن است سرانجام عمل دویدن را به‌قدر كافی تمرین كند تا به یك رفتار منظم تبدیل و نهایتاً‌ به یك تخصص (Mastery) ختم شود.

تخصص (Mastery) در بچه‌ها بیش از ایجاد روحیه‌ی ستایش، اعتماد به‌نفسی قوی را موجب می‌شود. تخصص (Mastery) مدخلی برای ورود به اعتماد، مهارت‌های رهبری قوی و اشتیاق به كارهای سخت محسوب می‌شود. در نتیجه رضایت‌مندی به‌عنوان حالتی از تكامل شخصی به‌دست می‌آید.

بچه‌ها (خواه پسر خواه دختر) به‌خاطر این‌كه در برابر دیگران تأیید شوند در یك فعالیت دارای تخصص می‌شوند؛ هم‌چنین برای شناخته شدن فعالیت‌های‌شان در معرض دید دیگران قرار می‌گیرند. نتیجه‌ی این‌كار تأیید شدن و مقبولیت در برابر هم‌سالان‌شان است.

من فعالیت تخصصی (Mastery) را «ایجادكننده‌ی عظیم انگیزه» (Great Motivator) می‌نامم؛ به‌خاطر این‌كه در پایان روز طبیعت انسان به ‌گونه‌ای است كه دوست دارد كاری را انجام دهد كه به‌خوبی انجام داده است.

هر عمل تخصصی باعث می‌شود بر تعداد گروهی از بچه‌ها – كه عمل تخصصی آن بچه را تأیید كرده‌اند - دائماً افزوده شود.

علم به تأیید شدن به بچه اجازه می‌دهد در گستره‌ی وسیع‌تری احساس مرتبط بودن به دنیای اطرافش داشته باشد؛ این امر وی را به دایره‌ی ارتباط نزدیك‌تر كرده موجب سركوب شدن موارد منفی‌ایی خواهد شد كه ممكن است مانع شادی شود. بدین‌ترتیب بچه‌های خوشحال به بزرگسالان خوشحال رشد می‌یابند.

مرکز یادگیری سایت تبیان - مترجم: محمد ابراهیم علیمردانی

تنظیم: مریم فروزان کیا

طرح ملی سپهر - http://www.Tnci.ir