رشته مهندسی هوافضا
رشته مهندسی هوا فضا برای نخستین بار در سال ۱۳۶۶ وارد ایران شد و نخستین دوره کارشناسی این رشته را دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) راهاندازی کرد. هم اکنون دانشگاههای صنعتی امیرکبیر، صنعتی شریف، امام حسین، صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، شهید ستاری و صنعتی مالک اشتر و آزاد (واحد علوم و تحقیقات)، زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مشغول تربیت دانشجویان این رشته در مقطع کارشناسی هستند. در دوره کارشناسی ارشد افزون بر دانشگاه های گفته شده، دانشگاه های تربیت مدرس، شهید بهشتی، علم و صنعت، فردوسی مشهد، شیراز، صنعتی شیراز و پژوهشگاه هوافضا نیز در گرایشهای گوناگون مهندسی هوافضا دانشجو میپذیرند.
طول میانگین دوره تحصیلی برای دوره کارشناسی مهندسی هوافضا همانند سایر رشتههای مهندسی، ۴ سال بوده و دروس این مجموعه شامل دروس عمومی، پایه، اصلی، تخصصی، کارگاهی و کارآموزی است و زمینههایی چون آیرودینامیک، سازههای هوایی، مکانیک پرواز و پیشرانش (جلوبرندگی) دروس تخصصی این رشته را در بر میگیرند.
این رشته در مقطع کارشناسی ارشد در ایران دارای گرایشهای مکانیک پرواز (دینامیک پرواز)، آیرودینامیک، پیشرانش (جلوبرندگی)، سازههای هوایی (سازههای هوافضایی) و مهندسی فضایی است و هم اکنون امکان ادامه تحصیل در رشته مهندسی هوافضا در داخل کشور تا مقطع دکترا میسر است. نخستین دانشآموخته مقطع دکترای مهندسی هوافضا در ایران در سال ۱۳۸۳ از دانشکده مهندسی هوافضا دانشگاه صنعتی امیرکبیر فارغالتحصیل شده است.
فارغالتحصیلان و دانشآموختگان رشته مهندسی هوافضا دانشهای لازم در زمینه آیرودینامیک، مکانیک پرواز، پیشرانش و سازه ها و نیز طراحی و ساخت اجسام پرنده مانند هواپیما را بدست می آورند. یک مهندس هوافضا، افزون بر قابلیتهای گفته شده، توانایی کار بر روی آیرودینامیک خودرو، سازههای زمینی و دریایی، و نیز توربوماشینها را دارد.
بخش پژوهش عملیاتی، موسسات آموزشی، مدیریت حمل و نقل و ترابری، عملیات نیروگاهی، عملیات تأسیسات گازی و نفتی و صنایع خودرو، چند نمونه از مواردی هستند که از تخصص فارغالتحصیلان مهندسی هوافضا استفاده میکنند.
بخش مرکز یادگیری سایت تبیان - نسرین صادقی