رسیدن به همه بچه‏ها

وقتی قوانین و رویه‏های جدید را یاد می‏دهیم، چطور آنچه را از بچه‏ها انتظار داریم برای همه دانش آموزان آسان‏تر کنیم؟

قدم به قدم

یاددادن و انجام دادن قانون یا رویه جدید کلاسی به دانش آموزان همیشه کار آسانی نیست. مخصوصاً، بچه‏هایی که نیازهای خاص دارند، اغلب در فهم انتظارات و دستورالعمل های جدید، مشکل دارند. آگاه شدن از جنبه‏های ظریف و فعالیت هایی که می‏توانند به بچه‏ها کمک کنند یا مانع آنها شوند، به معلمان کمک می‏کند تا راه ساده تری برای انجام خواسته شان از بچه‏ها، پیدا کنند. طرح ساده ای که اینجا ارائه می‏شود، آنچه را انتظار داریم، برای همه بچه‏ها آسانتر می‏کند.

به بچه‏ها بگویید که دقیقاً چه اتنظاری از آنها دارید. به روشنی و به نحوی مثبت که چه کار کنند و چرا و چه وقت آنها را انجام دهند. به بچه‏ها نگویید که چه کار نکنند؛ فقط روی کاری که باید انجام بدهند، تمرکز کنید. مثلاً بگویید: " وقتی تکلیف را انجام دادی، آن را توی سبد قرمز روی میز من بگذار و یک کار ساکت انجام بده. این پوستر سه تا از ین کارهای ساکت را نشان می‏دهد. خواندن ساکت، نقاشی و پازل. در کتابخانه زیر پوستر کتاب، مداد رنگی و پازل هست. اگر این قانون را رعایت کنی به همه بچه‏ها کمک می‏کنی تکالیفشان را به موقع انجام بدهند و من هم ساده تر کارت را پیدا و تصحیح می‏کنم. "

رویه کار را برای کلاس، مدل کنید و نشان بدهید. وقتی مدل می‏کنید، فکرتان را بلند بگویید تا مهارتهای تفکر انتقادی را به آنها نشان بدهید و به آنها کمک کنید تا قدم های رویه کاری را یاد بگیرند. فرض نکنید که همه دانش آموزانتان قبلاً این دستورالعمل را گرفته اند، یا به طور اتوماتیک می‏دانند باید چه کار کنند یا خودشان می‏فهمند چه کار کنند.

دانش آموزان را در حال کار تماشا کنید. این تنها راه فهمیدن این است که آیا آنچه را به آنها درس داده اید، یاد گرفته اند یا نه. از پرسیدن سؤالاتی مثل: " همه فهمیدند؟ " یا " سؤالی هست؟ " اجتناب کنید، و چون بعضی بچه‏ها برای اینکه مزاحم نشوند، حرف نمی‏زنند. به جای این کار بگویید: " الان من به شما یک تکلیف کوچک می‏دهم تا سرمیزتان انجام بدهید. وقتی تمام شد، کارهایی را که یادتان دادم، انجام بدهید. " از یک چک لیست ساده برای ارزش یابی نحوه انجام کار دانش آموزان استفاده کنید.

به بچه‏هایی که نمی‏دانند چه کار کنند یا کار دیگری می‏کنند، کمک کنید. به آنها در سکوت کمک و دلگرمی ‏بدهید. در هر فعالیتی، بعضی از بچه‏ها در اولین مرتبه کار را یاد می‏گیرند و دیگران به آموزش بیشتر احتیاج دارند. از بی حوصلگی نشان دادن پرهیز کنید و کاری نکنید که بقیه بفهمند این بچه‏ها به کمک اضافی احتیاج دارند.

در هر قدم، بچه‏ها را تشویق کنید! به خصوص بچه‏هایی را که نمی‏توانند از دستورالعمل ها پیروی کنند یا یادشان نمی‏آید بعد باید چه کار کنند. دانش آموزانی که مشکلاتی در رابطه با ترتیب منطقی، سازمان دهی، تمرکز، به یادآوری یا فهم زبانی دارند، در پیروی از رویه‏های کلاس هم مشکل خواهند داشت. راه حل تجربه شد این است که به خاطر هر قدم کوچکی که در جهت درست برداشته می‏شود، بچه‏ها را تشویق کنیم. این کار عزت نفس بچه‏هایی را که نیازهای خاص دارند، بالا می‏برد.

مرتباً قدم های مختلف یک رویه تازه را به بچه‏ها یادآوری کنید. فرض نکنید که اگر یک قانون را در اول سال درس بدهید، بچه‏ها همه در آن ماهر شده اند و می‏توانند در طول سال از آن استفاده کنند. هر وقت لازم است از درسهای یادآوری استفاده کنید.

تمرین، کمال می‏آورد! بچه‏ها برای استفاده درست و خودکار از یک مهارت به تمرین زیاد نیاز دارند. مثلاً اگر وقت کار ساکت فقط در بعضی روزها انجام شود یا بچه‏ها اغلب آنقدر دیر تکلیفشان را انجام بدهند که وقت کافی برای کار ساکت باقی نماند، فرصت و شانس تمرین کم می‏شود. متآسفانه بچه‏هایی با نیاز خاص اغلب کارشان را دیرتر همه تمام می‏کنند و فرصت تمرینشان کمتر هم می‏شود. بنابراین اگر همه معلم های مدرسه از این روش استفاده کنند، این بچه‏ها هم خواهند توانست در طول درسهی روز به اندازه کافی تمرین کنند.

شما علاوه بر رویه‏های معمول کلاس، به ایجاد قانونهای رفتاری کلی هم احتیاج دارید. اگر دانش آموزان - به خصوص بزرگترها – در ایجاد این قوانین دست داشته باشند، بیشتر به آنها احترام خواهند گذاشت. معلمان بسیاری، فهرستی از آنچه کاملاً ضروری می‏دانند تهیه می‏کنند و درباره بقیه قواین با دانش آموزانشان به توافق می‏رسند.

فهرست زیر نقطه شروع خوبی برای قانون گذاری است. از این قانونها به عنوان خط مشی کلی استفاده کنید و آنها را با نیازهای کلاس و پایه تان هماهنگ کرده و بسط بدهید.

دانش آموزان بیشتر از 20 بار در طی یک سال در معرض امتحانهای استاندارد قرار می‏گیرند و نتایج این امتحانها از سوی مسوولان مدرسه، معلم ها و پدر و ماردها خیلی جدی گرفته می‏شود و همه آن را معیاری از کارکرد مدرسه و معلم می‏گیرند و حتی بعضی اوقات روی زندگی بچه‏ها تأثیر وحشتناکی می‏گذارد.

این استرس فوق العاده به سادگی از روی بچه‏ها برداشته نمی‏شود. حتی بهترین دانش آموزان و آماده ترین ها هم تحت تأثیر فضای پراضطراب امتحان قرار می‏گیرند. درست است که اندکی اضطراب قبل از هر امتحانی طبیعی است اما مقدار عصبیت و ناراحتی ای که بچه‏ها تحمل می‏کنند گاهی روی کارکردشان اثر منفی می‏گذارد همه ما بچه‏های خوب زیادی را می‏شناسیم که سرامتحان نمی‏توانند خوب عمل کنند.

چه چیزی امتحان را اینقدر پراسترس می‏کند؟ شاید نحوه اجرای آن. امتحانها زمان مشخصی دارند و باید طبق دستورالعمل ها اجرا شوند و قانون‏های اجرای آنها انعطاف ندارند. معلم نمی‏تواند به بچه‏ها مثلاً با افزایش وقت کمک کند و آنها باید به نحوی که برایشان آشنا نیست بنشینند.

معلم برای کاهش این استرس چه می‏تواند بکند؟ نگاهی به این تجربه‏ها بیندازید شاید برای شما هم مفید باشند!

محیطی مثبت بسازید

باید سعی کنید که تعادلی بین " آرام باشید. این فقط یک امتحان است. " و " بیایید جدی بگیریمیش " برقرار کنید. قبل از امتحان بچه‏ها را آرام کنید و بگذارید آنها هم از نگرانی هایشان حرف بزنند. بگذارید کلاس محیط دوستانه ای داشته باشد. حتی می‏توانید از کتابهای سرگرمی ‏و خنده دار قبل از امتحان استفاده کنید.

به دانش آموزانتان مدادهای " جادویی " بدهید تا رفتارشان را عوض کنند. این کار را می‏توان با عکس برگردان یا برچسب های پیغام های خوب هم انجام داد. برچسبی مثل " تو بهترین هستی " بیشتر از وحشت، تمرکز بچه‏ها را روی جایزه‏های بعد ا از امتحان جمع می‏کند. به دانش آموزانی که اعتماد به نفس بیشتری دارند بگویید: " این فرصت خوبی است که توانایی ات را نشان بدهید "

در طول سال حتماً چند بار به بچه‏ها امتحانهایی با زمان محدود بدهید تا با این نوع امتحان آشنا شده و نترسند.

پدر و مادرها را درگیر کنید

قبل از امتحان، نامه ای به خانه بچه‏ها بفرستند و با توضیح این که چه امتحانی، به چه دلیلی و چه وقت گرفته خواهد شد. به یاد داشته باشید که والدین نگران عملکرد فرزندانشان هستند به خصوص اگر نمره‏ها باعث رتبه بندی بچه‏ها بشود یا اثری در انتخاب مدرسه بعدی آنها داشته باشد. به آنها توضیح بدهید که نگرانیشان باعث استرس بچه خواهد شد. از والدین بخواهید بچه‏ها را در طول سال و در کار معمولی کلاس تشویق کنند. آماری که در مدرسه‏های آمریکا گرفته شده است، نشان می‏دهد که 90 درصد موفقیت بچه‏های سوم راهنمایی در امتحان سراسری ریاضیات ناشی از سه کنترل والدین است:

شرکت در کلاسهای مدرسه!

خواندن مطالب گوناگون در خانه!

تماشای منظم تلویزیون!

مولف

ساناز فرهنگی