دوزیستان
این جانوران پس از گذراندن مراحلی که به آن دگردیسی می گویند. آب شش ها و باله ها را از دست می دهند. و دارای دست و پا و یک جفت شش می شوند و می توانند در خشکی ادامه حیات دهند.
زیست گاه های آبی و خشکی دارای ویژگی های متضادی هستند.برای مثال میزان اکسیژن موجود در خشکی 20 برابر میزان اکسیژن موجود در آب است. بنابراین اکسیژن گیری در آب به مراتب دشوارتر است.
آب به مراتب چگال تر از هواست (1000 برابر سنگین تر) بنابراین جانوران ساکن در آب در هنگام حرکت، با مقاومت بیشتری مواجهند. دمای آب نسبت به دمای خشکی به مراتب پایدار تر است. و در عوض زیست گاه های خشکی تنوع بیشتری دارند.
شرایط نگه داری و محافظت از تخم ها و نوزادان در خشکی بهتر از آب است.
بنابراین برخی از رده های جانوری به تدریج با تحولات بسیار زیادی که به تدریج رخ داده است آب را ترک کرده و ساکن خشکی شده اند.
و در این بین دوزیستان اولین مهره دارانی بوده اند که زندگی در خشکی را آغاز کرده اند. با این وجود پس از حدود 350 میلیون سال تحول، هنوز هم به طورکامل با زندگی در خشکی سازگار نشده اند و بسیاری از ساختارهای زندگی در آب را با خود دارند. اما به هر حال از این جهت که حلقه ای از زنجیرهای تحول از حالت آب زی سکونت در خشکی هستند، اهمیت زیادی دارند.
مشخصات عمومی
در برخی انواع، مانند قورباغه، دنده های کوتاهی وجود دارد و در برخی موجود نیست.
ضمن این که در بعضی از دوزیستان برخی از این غدد رسمی اند. در پوست، سلول های رنگ دانه دار (کروماتوفور) به شکل های گوناگون وجود دارد که در استتار و هم رنگی با محیط نقش مهمی دارند.
پوست مرطوب، نرم و نازک دوزیستان نیز در امر تنفس نقش مهمی دارد. در بعضی از آن ها آب شش های خارجی (بدون سرپوش) تا آخر عمر باقی می مانند.
دندان های کوچکی نیز در هر دو آرواره های عریضشان وجود دارد.
در پوست موی رگ های فراوانی وجود دارد که تنفس پوستی را مقدور می سازد.
قلب در حالت نوزادی دو حفره ای و شبیه ماهی هاست.