دیدار کوچکترین اسیر با وزیر نفت

سرباز عراقی گفت:« می خوام تو را جایی ببرم و چیز عجیبی نشانت بدهم ».

گفتم : « چه چیز عجیبی ؟» گفت : « اول ببین بعد می گویم .»گفتم : « نه اول بگو . » مادرم درباره اینکه گول عراقی ها را نخورم خیلی تاکید داشت من هم بدون اجازه او کاری نمی کردم. سرباز عراقی گفت : « می خواهم وزیر نفت کشورتان را نشانت بدهم .»

پرسیدم : « کدام وزیر کشور؟» نمی دانستم وزیر کیست و فقط چیزهایی شنیده بودم . سرباز گفت :« وزیر نفت شما اینجاست .»

گفتم دروغ میگویی. وزیر نفت در کشور خودمان است . شاید شما یک پاسدار اسیر کرده اید؟»

گفت : « بیا و خودت با او صحبت کن  تا باورت شود؛ ولی چیزی به کسی نگو. » دستشویی ها سمت سوله ما بود بیست متر آن طرف تر از سوله ما اتاقی بود که در آن با قفل و زنجیر بسته شده بود به آنجا رفتیم و سرباز در زد. شخصی پشت پنجره آمد.

خیلی ضعیف و رنجور بود با دیدن من فکر کرد پسر یکی از نگهبانان عراقی هستم چیزی نگفت. سلام کردم . لهجه ام برایش تعجب آور بود. گفت :« سلام پسرم شما کی هستی ؟ » گفتم : « من با خانواده ام اسیر شده ام .» زد زیر گریه نمی دانم چرا ولی من هم ناراحت شدم. خیلی ضعیف بود و لباس هایش تکه پاره شده بود چند دقیقه ای پیش او بودم بدنش زخمی و سوراخ سوراخ بود. در سلول طوری بود که در شبانه روز هیچ نوری به داخل آن نمی تابید سلول اتاقی به طول دو تا سه متر و عرض یک و نیم متر بود. تختی در آن بود. تندگویان در همین اتاق به دستشویی می رفت به او گفتم : « این سرباز می گوید شما وزیر نفت ایران هستی ؛ راست می گوید؟» جواب داد :« من وزیر نفت بودم ولی الان یک اسیرم. عراقی ها حاظر نیستند اسم ومشخصات من را به صلیب سرخ بدهند. حواست باشد به همه بگویی عراقی ها چه انسانهایی هستند و با من چه می کنند ؟»

پرسیدم: « اسم و فامیلی شما چیست؟» گفت « من محمد جواد تندگویان هستم »

گفتم :« اگر شما به ایران رفتید خبر ما را به ایرانی ها بدهید چون کسی از ما خبر ندارد. حدود 150 نفر در سوله ی کنار شما هستیم و به تازگی اینجا آمده ایم»

تنگویان گفت :«چون شما با خانواده هستید، حتما شما را آزاد می کنند؛ ولی مرا به این سادگی ها رها نمی کنند. به پدر و مادرت سفارش کنند از چیزی نترسند و محکم باشند.» در همین حال سرباز عراقی دستم را محکم کشید گفتم : « یک دقیقه صبر کن » تند گویان گفت اسمت چیه پسرم  گفتم « رضا ولی اینجا عبد الرضا صدایم می کنند.»

گفت : « آقا رضا به بچه ها سفارش کن از چیزی نترسند به زودی آزاد می شوند.» هنوز صحبت هایم تمام نشده بود که سرباز عراقی با پس گردنی مرا کنار کشید و پنجره سلول را بست ...