اسرار اِحرام بستن

در حال احرام بعضى از امور بر انسان حرام است(1) و حرمت موقّت دارد كه بعد از احرام حلال مى‌شود؛ نظیر كندن مو، نگاه كردن به آینه، كشتن حیوان، صید كردن و مانند آن. اما بعضى از امور از معاصى است، و  مطلقا حرام است.

امام سجاد (علیه السلام) فرمود: هنگام بستنِ احرام، نظرتان این باشد كه هر چه را خداوند متعال حرام كرده، بر خود تحریم كنید. فقط اختصاص به محرماتِ حال احرام نداشته باشد. تصمیم بگیرید كه دست به سوى هیچ گناهى دراز نكنید؛ زیرا كسى كه در میقات احرام مى‌بندد، سخنش این است كه خدایا! متعهّد مى‌شوم از همه محرمات دورى بجویم و براى همیشه آنها را ترك كنم و هرگز دست به سوى آنها دراز نكنم و پا به سوى آنها نكشانم.

احرام داراى سه عمل است و سه جزء دارد:

1ـ پوشیدن دو لباس .

2ـ قصد حج یا عمره كردن .

3ـ لبیك گفتن .

پس دو لباس احرام را مى‌پوشد، قصد حج یا احرام مى‌كند، آنگاه لبیك مى‌گوید و احرام با این سه عمل محقق مى‌شود. و سرّ این عمل آن است كه مُحرِم مى‌گوید: خدایا! من از آنچه غیر تو است گُسَستم و تنها به تو پیوستم. اول گسستن از غیر خدا و بعد پیوستن به لطف حق .

اگر كسى هنگام احرام بستن، از قلب نگذراند كه: «خدایا! من از آنچه كه غیر تو است دست شستم و فقط به ولاى تو پیوستم»، در حقیقت میقات نرفته و احرام نبسته است.

قبل از احرام در میقات، خواندن نماز مستحب است، گرچه برخى از علما نظر به احتیاط وجوبى مى‌دهند، لیكن نوعاً فتوا به استحباب داده‌اند.

امام (علیه السلام) فرمود: نمازى كه در میقات خوانده مى‌شود به این معنا است كه: «خدایا! من به وسیله بهترین عبادت‌ها، كه همان ستون دین باشد، به تو مقرّب شدم.

پی‌نوشت:

1ـ معروف بین فقها این است كه محرمات احرام 24 عدد است . 1- شكار صحرایى، 2ـ جماع كردن 3ـ عقد كردن زن، 4 ـ استمنا، 5 ـ استعمال مواد خوشبو و معطر، 6ـ پوشیدن لباس دوخته، 7ـ سرمه كشیدن، 8 ـ نگاه كردن در آینه، 9ـ پوشانیدن تمام روى پا، 10ـ فسوق، 11ـ جدال 12ـ كشتن جانوران ساكن در بدن، 13ـ انگشتر به دست كردن براى زینت، 14ـ پوشیدن زیور براى زن، 15ـ روغن مالیدن به بدن، 16ـ ازاله مو از بدن خود یا دیگرى، 17ـ پوشاندن سر براى مردان، 18ـ پوشاندن زن روى خود را، 19ـ سایه قرار دادن مرد بالاى سر خود، 20ـ بیرون آوردن خون از بدن، 21ـ گرفتن ناخن، 22ـ كندن دندان، 23ـ كندن درخت یا گیاهى كه در حرم روییده باشد، 24ـ سلاح در برداشتن.

منبع:

كتاب عرفان حج، آیة الله جوادی آملی، ص 61 .