خونین شهر تا خرمشهر

نویسنده:

چاپ ششم:

قیمت:

توان نظامی عراق در تهاجم به جمهوری اسلامی به دلیل مقاومت انقلابی مردم، موقعیت زمین و عمق خاك جمهوری اسلامی و سایر موانع طبیعی، با اهداف مورد نظر دشمن مطابقت نداشت. لذا ماشین جنگی عراق از نخستین هفته های آغاز جنگ در سرزمین وسیع خوزستان پراكنده شد و از این رو، توان لازم را برای ادامه مؤثر تهاجم از دست داد.

ارتش عراق كه تمركز قوای خود را از دست داده و با كمبود نیروی احتیاط رو به رو بود، نتوانست جبهه جنوب را تقویت نماید و لشكر 3، هرگز توانایی و فرصت لازم را برای عبور از رودخانه بهمن شیر به دست نیاورد و این پراكندگی قوا، كمبود نیرو، و گرفتاری در جبهه ای گسترده - كه مشكل عمومی و فراگیر قوای دشمن محسوب می شد – مانع هر گونه پیشروی مؤثر شد و آنها را با فرو بردن در لاك دفاعی، به احداث استحكامات و تحكیم مواضع دفاعی خود وادار كرد.

به دنبال درخواست آتش بس از سوی صدام و عدم انعطاف جمهوری اسلامی، دشمن بین دو راه حل مخیّر گشت:

1- عقب نشینی از مواضع و ادعاهای اولیه، به ویژه لغو قرارداد 1975 الجزایر:

با توجه به تمهیدات گسترده سیاسی – نظامی كه عراق به اجرای آن مبادرت كرد، عقب نشینی از مناطقی كه در پیشروی های اولیه به عنوان اهرم فشار در تصرف خود داشت، در واقع برای صدام به منزله خودكشی تلقی می شد و دور از منطق و غیر قابل قبول به نظر می رسید.

2- حفظ وضع موجود، به منظور وادار كردن جمهوری اسلامی به مذاكره سیاسی:

رژیم عراق چنین ارزیابی می كرد كه جمهوری اسلامی علی رغم مقاومت در برابر تهاجمات عراق، فاقد توان لازم برای آزادسازی مناطق اشغالی می باشد و لذا امیدوار بود كه با استقرار در مواضع اشغالی و تحكیم و تثبیت آن در آینده، جمهوری اسلامی را به دادن امتیاز (لغو قرارداد 1975) وادار كند.

عراق راه دوم را برگزید و بدین ترتیب با استقرار نیروهای مهاجم در مواضع پدافندی ناقص، دشمن مرتكب دومین اشتباه استراتژیكی خود شد و با توجه به فرارسیدن فصل بارندگی و سرما، این نیروها بدون اینكه در مواضع مناسبی استقرار یابند یا ضربه اساسی به نیروها و ظرفیت نظامی جمهوری اسلامی بزنند، زمان و فرصت مطلوبی را در اختیار جمهوری اسلامی قرار دادند تا به موازات حل مشكلات در داخل، مهیای آزادسازی مناطق اشغالی شود.