دلیل عالم ایجاد! السّلام علیک سلام حضرت سجّاد! السّلام علیک سلام! ای که مقام دعا، مقام تو شد توسّل همه‌سجّاده‌ها به‌نام تو شد سلام! نافله‌ی گریه‌های طوفانی سلام! آبروی سجده‌های طولانی تویی که هست لقب‌ها زیاد در وصفت کم است واژه‌ی زین‌العباد در وصفت برای دین خدا، عزّ و مجد آوردی تو در صحیفه
آمدم، در می‌زنم؛ یا ربّ! گدایت را ببین باز هم این بنده‌ی بی‌دست‌وپایت را ببین ظرف خالی طعام سائلت را پر نکن نان من، گریه است؛ نان بنده را آجر نکن بار من، رووی زمین مانده است؛ بارم را بخر خوب‌وبد، هرچه که دارم را بیا یک‌جا بخر ای پناه بی‌پناهی‌ها! پناهم داده‌ای از تو ممنونم به مهمانیت، راهم د
از کربلا دریای اشکام، رسیده تا مدینه ذکر روو پرچم حرمش، یا زین‌العابدینه اشکش پیچیده توو ضریح رقیّه و سکینه کتیبه‌‌ی حرم اباالفضل، یا زین‌العابدینه خدا بهشتو به عاشقا داد با گریه‌های امام سجّاد ناموس شیعه، اشکای داغ‌دیده‌ترین امامه اشکایی که یادگار راه کرب‌وبلا تا شامه اون‌که جهاد عمّشو با
عمر صد سال اگر طول کشد مختصر است از همان لحظه میلاد اجل پشت در است به کجا می روی ای بنده سرگشته بیا که خدا از رگ گردن به تو نزدیک تر است چه غم از زخم زبان ها چه غم از طعن رقیب که خدا عاشق این سوز دل و چشم تر است بهترین هدیه این سفره مهمانی حق عطش لحظه افطار و دعای سحر است آنچنان پرده بر ا
مست مست آمده تا می‌کده مهمان خدا سفره را پهن کنید آمده مهمان خدا باز تحویل گرفتند مرا مثل قدیم راه دادند مرا در نَزَده پیش کریم دوری از خانه‌ی او آتش جانم شده بود یازده ماه نبودم، نگرانم شده بود قیمتی‌تر شده عبدی که خریدار نداشت به گُنَه‌کاریِ من هیچکسی کار نداشت
یه عالمه گریه به روضه بدهکارم تا خوب نشه زخمات دست بر نمی‌دارم بذار حالا حالا نوکر شما باشم لحظه‌ی مرگ تو خاک کربلا باشم بده که پیش تو، موی سرم سپید نشه بده که نوکرت، بمیره و شهید نشه من، اصلاً اومدم برات شهید بشم تا تو قلب مادرت، عزیز بشم
من با آدم حالم فرق میکنه آرزو و خیالم فرق میکنه باب میل ام البنین سین میچینم چون که تحویل سالم فرق میکنه سین مثل سفره ی ام البنین صبح شنبه ها سین مثل ساقی اهل حرم ماه کربلا سین مثل سجده ها رو به روی ایون طلا یا الهی حول حالنا به ام البنین متوسل شدم این شبا به ام البنین
نزدیک عصر بود، برافروخت ماه تو نزدیک عصر بود، حرم بی‌پناه تو از سینه‌ات زبانه‌کشید آتش عطش آیینه، آب می‌شود از سوز آه تو با آخرین سه‌شعبه به زانو درآمدی شد نیزه‌ی غریبی تو، تکیه‌گاه تو جان داشتی هنوز، حرم بود در امان خود لشکری است این غضب در نگاه تو در بین عمق فاجعه، افتاد پیکرت برخواست ب
شوریده و شیدای توام شیرینی رویای منی تا به قیامت، پای توام دین منی؛ دنیای منی؛ آقای منی باز با شهیدان تو یاحسین باز بر سر خوان تو یاحسین باز به دلم حسرت کربلا وای کربلا کربلا کربلا فانی در ذات احدی جان ابوفاضل مددی عاشق عشق ناب توام صاحب من؛ ارباب منی؛ آقای منی آه! ساکن کربلا یاحسین آه! خاک کویت،
عید نوروز شد و فصل بهار، آمده است ازتو امّا خبری نیست؛ کجائی آقا؟! بی‌تو درد دل ما را نبود درمانی چون تو بر درد دل خلق، دوائی آقا ای سفرکرده! خدا، یار و نگهدار تو باد چشم یعقوب به راه است، بیائی آقا طاق ابروی تو، محراب نماز من و ماست چون تو درکنج دلم قبله‌نمائی آقا پیش تو، شاه و گدا فرق ندارد جانا
من آمدم که این گره ها وا شود ولی اصلا بنا نبود که ز سر وا کنی مرا حالا که فکر اخرتم را نمیکنم حق میدهم که بنده دنیا کنی مرا من سالهاست میوه خوبی نداده‌ام وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا
کهنه پیراهنتو تو بغلم میگیرم بوی خونت به مشامم میرسه دلگیرم آخرش یه روزی از غمت حسین میمیرم یادمه یه نانجیب با نیزه زد تو پهلوت مرکبا رد میشدن با نعل تازه از روزت دلم جداییمونو هنوز باور نداره همش میگفتم نامرد نزن مادر نداره ببین غریبِ تو قتلگاه یاور نداره آه دار و ندارم شهنشه نیزه سوارم لحظه
بهار من بیا تا که بهار آید به جان من وگر نه بی تو این نوروز هم باشد خزان من بیا که با تو مهر و ماه را دارم به دستانم و بی تو یک ستاره هم ندارد آسمان من گرفته ظلم سرتاپای دنیا را ، نمی آیی؟ عدالت را بگستر در جهان ای بیکران من به اشک کودکان بی پناه و خسته غزه زمان را کن به تسخیر خود ای صاحب زم
زنی که خواست مردش رحمه للعالمین باشد سزاوار ست در القابَـــش ام المؤمنین باشد محمد در حرا مبعوث شد اما قرار این بود از اول خانه ی پر برکت او مهـد دین باشد خدیجه ذکر لبهای محمد بود و این یعنی چقدر این اسم زیبا می تواند دلنشین باشد لغت نامه نوشته معنی اش را ابرباران زا که نام نامی اش بابَرکت و
شب و فضای حرم، هرچه خواستم دارد فقط حضور تو را ای بهار، کم دارد کجا رسد به تو، مکتوب گریه‌آلودم که باد هم نبرد کاغذی که نم دارد مرا به بزم مناجات خویش، مهمان کن که با صدای تو، لطفی دگر حرم دارد تویی تو ماه مبارک که هر سحر، رویت هزار فیض بر این ماه محترم دارد غریب و خسته به درگاهت آمدم؛ رحمی
نشدی جدا ز خدا علی نه خدا شد از تو جدا علی تو که ای که کار خدا کنی تو نه ای اگر که خدا علی به خدا که روزی مومنین نرسیده از عرق جبین همه خورده روزی از آن نگین که تو داده ای به گدا علی علی یا علی علی یا علی ....
سر پیراهن تو گریه ی ما را درآوردند میان این همه کشته چرا تنها تو عریانی نمردم آخر سرت رو نیزه دیدم پی تو روی خار دویدم چیا ز حرمله شنیدم تو اون شلوغی چطور لباس تو در اومد دیدم که شمر با خنجر اومد دیدم با نیزه تنت رو از زمین بلند کرد به حلقومت یه نیزه بند کرد
سرحلقه خوبانی امیر هر میدانی تو بهتر از ما مولا حاجت ما میدانی قبله ی حاجات روح عبادات ای اسم اعظم سر مناجات الهی العفو بعلی و بالنبی العربی و بالحسن و بالحسین بفاطمه بنت نبی باب نجاتی مولا کُنهِ صفاتی مولا روح شفاعت هستی رمز صراطی مولا شاه ولایت رکن هدایت مظلوم علی جان جانم فدایت
سینه زنی هامو بزار کنار، برا شب اول قبر من سوز ناله هامو بزار کنار، برا شب اول قبر من پیرهن سیامو بزار کنار، برا شب اول قبر من سینه ی کبودمو بزار کنار، برا شب اول قبر من نوکر تو بودمو بزار کنار، برا شب اول قبر من عشق تو وجودمو کنار، برا شب اول قبر من به لحظه های آخرم، بیا به من سری بزن به سین
با غُل و زنجیرِ دورِ دست و پام آخرش هر طوری که بود اومدم هیچکسی جز تو محلم نمی داد تا تعارفم زدی، زود اومدم حالا که من اومدم خودت بگو روسیاه با چشم گریون نمیخوای؟ خیلی وقته پشت در مُعطلم! درو وا کن خدا، مهمون نمیخوای؟ معصیت حس خوبی بهم نداد حال خوبِ سحرو ازم گرفت بغلم کن، منو تحویلم بگیر آخه قهر تا
شرم دارم که بگوییم سخن از تشنه لبی تشنه آن بود که به لشکر می گفت جگرم ای کشته ی گرسنه و تشنه ابی عبدالله حلقومتو سپردی به دشنه ابی عبدالله هر دفعه که صدا زدی مادر ابی عبدالله خندت زدند سیاهی لشکر ابی عبدالله
به نام نامی حیدر علم بر می‌داریم کنار مالک اشتر قدم بر می‌داریم هیهات منا الذله غرق خشمیم و خون خواه حیا یا جیش ال.. باذن الله بضربة الثجیل باذن الله دَمّر اسرائیل باذن الله لبیک یا حیدر ... بلاست که سر دشمن دمادم می بارد دمارشان را دارد یمن در می آرد حواریون الغزه انتم یا انصار الله الله ینصرکم ..
من بنده ی سر کوی تو به این بینوا نفس بده یه عمریه دل ازم بردی و نگفتم دلم رو پس بده من کیو دارم غیر از تو کجا رو دارم جز هیئت نرفته از یادم وقتی سینه زدم زیر قبه ات من یه رفیق دارم خیلی کریمه توی مرام و معرفت تکه به قرآن عاقلا چی بهش میگن خبر ندارم ولی دیوونه ها بهش میگن حسین جان حسین
کسی نیامده او را علی جواب کند علی به سمت گدایان خودش شتاب کند کسی که روی علی ذره ای حساب کند به آسمان رود و کار آفتاب کند علی فقط که علی نیست چهارده نور است از او جدا شدن از هفت پشت ما دور است
یادم نمیرود که صدای تو قطع شد افتاده دلهره به میان حرم حسین بالای تل دویدم و دیدم که میخوری شمشیر و نیزه پیش دو چشم ترم حسین غارت شروع شد همه در خیمه ریختند بردند گوشواره من و زیورم حسین در کربلا زدند به پیشانی تو سنگ در شام سنگ خورد همه پیکرت حسین هر چه گذشت بین محل یهودیان با خود به زیر
هر عشقی برا قلب من ممنوعه الا عشق تو دل مرده ی من حسین احیا میشه با عشق تو چه خوشبختم که دارم تو رو تو دنیام حسین منم اونی که تو رو یه دنیا میخوام حسین تو بارونی و برای این دل مرهم شدی خودت تنها میمونی برام ای آقام حسین ضربان دلم هیجان دلم میگم اسمت رو مادرت میگه جان دلم به همه عالم
دلگیرم از دنیایی که واسه خودم ساختم هر چی تو دادی هر چی داشتم هر چی بود باختم رفتم پی کارم حواسم پرت دنیا شد رفتم خودم رو از چشم اربابم انداختم به کرمت دلم خوشه فقط تو میدونی که گدا چشه بذار یه کربلا بیام داره فراقت ما رو می‌کشه گدات اومده عزیز خدا بده صدقه یه کرب و بلا حبیبی حسین ... بین خیالم دید
دوباره دلم داره امید وقتی که میاد سال جدید حاجتم اینه، آدم بشم آرزوم اینه بشم شهید یا مقلّب القلوب و الابصار یا مدبّر اللّیل و النّهار یا محوّل الحول و الاحوال حوّل حالنا إلی أحسن الحال قدم بهار شده قرین با نام تو،یا امّ‌مؤمنین همگی گدای دخترتیم رووی مارو، بانو نزن زمین یا مقلّب القلوب و الابصار
تو دین و دنیامی به والله بالله دوای دردامی بینی و بین الله فقط تو آقامی یا ابی عبدالله وقتی که نفس تو سینه زندونه حال مردنو کسی نمیدونه غیر تو کسی برام نمیمونه یا ابی عبدالله خدا بسازه همون ساعت که اسیر تابوتم خدا بسازه یه سینه زنی تو مسیر تابوتم خدا بسازه یه یا حسین بگن به زیر تابوم تو دین و دنیام
شب و فضای حرم، هرچه خواستم دارد فقط حضور تو را ای بهار، کم دارد کجا رسد به تو، مکتوب گریه‌آلودم که باد هم نبرد کاغذی که نم دارد مرا به بزم مناجات خویش، مهمان کن که با صدای تو، لطفی دگر حرم دارد تویی تو ماه مبارک که هر سحر، رویت هزار فیض بر این ماه محترم دارد غریب و خسته به درگاهت آمدم؛ رحمی نگاه ک
بانوی صبح هستی و خورشید دیگری خاتون آب هستی و پاک و مطهّری آری! به انتخاب خدا و گواه او تنها تویی که لایق عشق پیمبری در دامن تو مادر عالم، بزرگ شد شایسته از مقام تو شد شأن مادری گرد و غبار راه تو، معراج جبرئیل تفسیر واژه‌واژه‌ی آیات کوثری بانو! شنیده‌ام که وخیم است حال تو در کنج خانه گشته‌ای از غص
لطفا منتظر باشید ...
