تبیان، دستیار زندگی

وَلِلّهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُواْ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَآئِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ

سوره : الاعراف  آیه شماره : 180

ریشه کلمه : سمو

فعل : اسم

معنی : نام، علامت، نشانه جمع آن اسماء «تسميه» نام گذاشتن، نام بردن، توصيف، مشخص کردن «مسمّى» نامگذارى شده. تعيين «سمّى» هم نام، همتا ، مشابه «اسماء» جمع اسم

توضیح : اسم، اصل آن «سمو » است همزه اول عوض از واو است و يا اصل آن «وسم» به معنى علامت است که واو به همزه قلب شده است. و آن لفظى است كه بر چيزى گذاشته شود تا از ديگر چيزها متمايز گردد. در اوائل همه سوره هاي قرآن به جز سوره توبه بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ آمده است و يك بار نيز در سوره نمل در نامه سليمان به قوم سباء ذكر شده بنابراين مجموعاً صد و چهارده بار در قرآن مجيد تكرار شده است. ولى ابوحنيفه و تابعنش و ديگران گفته‏اند: آن آيه نيست نه از حمد و نه از سوره‏هاى ديگر فقط براى تبرك و جدا كردن ميان سوره‏ها نوشته شده چنانكه در هر كار با آن شروع مى‏شود.