بچه‌ها! دعوایتان را تمام کنید!

آیا کودکانی که یک یا دو ساله هستند خیلی شیطنت می‌کنند؟

آیا مادر باید دعوای کودکانش را تحمل کند و آنها را به حال خود بگذارد  به اصطلاح خونسردی خود را در همه مراحل حفظ کند؟

بعضی مادران از مداخله کردن در دعواهای فرزندشان صرف‌نظر کرده و آنها را به حال خود رها می‌کنند.

خانمی می‌گوید: «صاحب دو فرزند هستم، یکی یک ساله و دیگری چهار ساله، آنها سر مسائل کوچک با هم دعوایشان می‌شود و اسباب‌بازی‌هایشان را به طرف هم پرت می‌کنند.شما به من بگویید چه برخوردی با اینها داشته باشم که با هم خوب باشند و دیگر وسیله‌ای به هم پرت نکنند؟»

به نظر شما کدام یک از این راه‌حل‌ها از همه بهتر است؟ آیا کودکان فطرتا عصبانی هستند؟ آیا از این کار رنج می‌کشند یا ناراحت می‌شوند؟ آیا والدین باید به فرزندشان طرز کنار آمدن با یکدیگر را یاد بدهند؟

از سوال آخر شروع می‌کنیم، پاسخ این است که البته بدیهی است، باید به فرزندمان این توانایی را بدهیم که خود شخصا بتواند این اختلاف کودکانه را حل کند. در ضمن نباید از این مسئله سرسری یا بدون دقت رد شویم و حتما باید موضوع را جدی بگیریم. والدین نمی‌توانند فرزندان خود را راهنمایی نکنند و باید به خاطر داشته باشند که این مسئله پیش پا افتاده نیست. شما می‌توانید بازی گروهی بین فرزندانتان ترتیب دهید و قدرت تحمل آنها را نسبت به زورگویی امتحان کنید. می‌بینید که گاه همدیگر را می‌زنند، گاه می‌خندند، گاه گریه کرده و گاه دندان‌هایشان را فشار می‌دهند...

گاه بعدها موضوع‌های جالبی اتفاق می‌افتد به عنوان مثال کودک شیطان یا شلوغ به زمین می‌افتد، داد و فریاد سر داده یا گریه می‌کند. کودکان دیگر به این صحنه‌ای که خواهر یا برادرشان ساخته، تماشا می‌کنند.

در این موقع مادر با شنیدن صدای فرزندش، به طرف آنها می‌دود. مادر شروع به نصیحت کردن می‌کند و یادآور می‌شود که شما اجازه ندارید با هم دعوا کنید، باید همدیگر را دوست داشته باشید. و اگر این کار را نکنید، به شما جایزه می‌دهم. کودک برای یک لحظه خوشحال می‌شود و گاه ممکن است بعدها فراموش کند. و گاه دیده می‌شود بعضی از والدین با فرزند خود دعوا کرده و آنها را تنبیه می‌کنند.

مادر از اینکه کودک آرام شده، خوشحال است و فکر می‌کند که بعدها همین روش را ادامه دهد. البته همه مادران این نظر را ندارند. در واقع ما اگر بخواهیم نتیجه اعمال مادران را به دست آوریم، باید بیشتر بر روی جوانان بررسی کرده و نتیجه‌گیری کنیم.

اظهارنظر شخصی در این موقعیت از حرف زدن و فحش دادن یا کتک زدن بهتر است. محدود کردن او در چنین مواردی، به هیچ وجه ارزش تربیتی ندارد. مادرانی که این عمل را انجام داده‌اند، می‌دانند که من چه می‌گویم.

واقعا اشتباه است که والدین فرزندشان را به خاطر بحث و جدل‌ها تنبیه کنند، بهترین راه این است که گاه خود را کنار بکشند و گاه صلح و دوستی با همدیگر را نشان دهند. این امر خطاست که کودکان زیر سه سال طبق قاعده و قانونی از کاری منع شوند. می‌بینید که هر چقدر فرزند شما بزرگتر شود این اختلاف کمتر می‌شود. اکثریت مردم راه حل جدیدی برای اختلاف نظر به فکرشان نمی‌رسد، و ناامید و مایوس می‌شوند، به این دلیل مطالب ذیل را برای سهولت کار توصیه می‌کنیم:

اگر کودکان شیطان در کارشان موفق شوند، سبب می‌شود که بزودی وحشت و ترس، کودکان شکست خورده را فرا بگیرد. شب‌ها بد می‌خوابند و دیگر حاضر نیستند که در کارهای گروهی شرکت کنند. کودک از اینکه به خواسته‌هایش نرسیده، خواهر یا برادرش را گاز گرفته یا می‌زند.

می‌توان با نگاه فهمید که چه کسی شیطنت را شروع کرده و دیگران را اذیت کرده است. آنچه مسلم است. این است که کودکان طبیعی، مشکلی در درون خود ندارند، در ضمن شما می‌توانید به هنگام دعوا کردن فرزندتان، آنها را امتحان کنید، به این صورت که دقت کرده و ببینید چه اثراتی در کودکتان داشته است.

و این امر بزرگتر موفقیت شما در رابطه با فرزندتان است. این را بدانید که اقدام خشن علیه فرزندتان مثلا کتک زدن، در آینده اثر مطلوبی نخواهد داشت، زیرا این امر برای کودک به صورت عادت در می‌آید.

اگر در مقابل شیطنت‌های کودکان کوتاه بیاییم و سکوت کنیم آنها احساس می‌کنند که این نشانه موافقت یا ضعف بزرگسالان است. این امر به طور قابل ملاحظه‌ای کودکان را نامطمئن می‌کند. آنها احساس می‌کنند که بزرگسالان در مقابل آنچه می‌گویند، انسان‌های ضعیفی هستند.

ولی والدینی که آرزو دارند، فرزندان زیر سه سال، خودشان اختلافشان را حل کنند، کاملا در اشتباه هستند، چون جای تعجبی نیست که دعواهای کودکانه در این سن و سال صورت گیرد.

منبع : برگرفته از کتاب " روش های تربیت کودک " نویسنده : محمد رضا پور احمدی لاله – با تغییروتلخیص