تاریخ مرا خواهد بخشید

«من انقلاب را با 82 مرد شروع کردم. اما اگر قرار باشد دوباره این کار را بکنم، 15- 10 نفر معتقد برایم کافی است. اگر ایمان و برنامه داشته باشید، مهم نیست که چقدر تعدادتان کم باشد.»

عکس های دوران مبارزات چریکی کاسترو، چه گوارا و دوستان شان را که ببینید، می فهمید این حرف کاسترو یعنی چه؛ لباس های گل آلود با تفنگ و فانسقه و ریش های نامرتب در میان مزارع نیشکر.

اما چشمان شان چیز دیگری بود. یک دانشجوی حقوق و یک دانشجوی پزشکی و چند جوان دیگر علیه اختلاف طبقاتی کوبا و دیکتاتوری باتیستا قیام کرده بودند.

1953، فیدل دستگیر شد. معروف ترین سخنرانی اش را انجام داد و به زندان رفت اما 2 سال بعد دوباره قیام کرد و این بار پیروز شد. سال 1959 گروه چریک های فیدل کاسترو با افتخار وارد هاوانا شدند.

تا الان حداقل 9 رئیس جمهور آمریکا طی 50 سال سعی کرده اند از شر کاسترو خلاص شوند. چندین برنامه ترور سیا کاملاً لو رفته و فیدل هم بارها از ترو جان به در برده است.داستان خلیج خوک ها هم به نفع کاسترو و کوبا تمام شد. او هنوز امپریالیسم آمریکا را بزرگ ترین تهدید و بلای تاریخ بشر می داند.

اسلحه؟ برای چی؟

کوبا مدت هاست که دیگر به دنبال سلاح نیست؛ علم تولید می کند. بهداشت و آموزش و پرورش در کوبا، به رغم تمام تحریم ها رایگان است و فیدل معتقد است حتی بی خانمان ها هم باید تحصیلات دانشگاهی داشته باشند. سازمان بهداشت جهانی تاکنون چند مدال لیاقت به کاسترو داده است.

فیدل کاسترو دیگر یک نماد است؛ با آن سیگار برگ، ریش بلند و سخنرانی های طولانی اش و آن ژست های تحقیرآمیزش و چشمانی که هنوز در 82 سالگی شیطنت در آنها موج می زند.

حتی ایستادن او کنار چاوز و مورالس و لبخند شیطنت بارش رو به دوربین در سال 2004 باعث شد بوش دوباره کوبا را تهدید کند. پزشکان اش می گویند او می تواند تا 140 سالگی عمر کند اما کاسترو احتیاجی به اینها ندارد؛ همین الان هم جاودانه است. تاریخ او را انتخاب کرده است.

منبع: همشهری جوان